ნაწილი 2

ჩემი თავი

მე ვარ ოცდათხუთმეტის,

თქვენ გეგონათ ვიყავ მეტის?

ქმარ-შვილსა ვარ მოკლებული,

თუმცა გასკდომაზე არ მაქვს გული.

კარგი იყო ბავშვობა, როგორც ყველას ძირითადად,

ისე არა, ზოგი ბავშვის, კითხვა რომ არს ადათად.

მოსაყოლი მართლაც არაფერია,

თუ არ ჩავთვლით, რომ თავი მეგონა ფერია.

მშობლებივით მეც ვარ ნორმალური,

არც არასდროს ვიყავ არანორმალური.

მოსწავლე კი მშვენიერი,

გაიხარებს ჩემით ერი...

ახლა უკვე დავამთავრე ჩემზე მოყოლა,

თუმცა დამავიწყდა მეთქვა, რომ სულ მინდოდა ძაღლის ყოლა...

ნაწილი 3

როგორც მოგახსენეთ მე მყავს ორი ძმა,

ისეთი კარგები: არა უყვართ ბევრი ჭამა-სმა,

პირველია ბექა, მერე გივი, მერე მე.

მაგრამ უნდოდათ მესამეც ჰყოლოდათ ძე.

ბექა არის ჩემზე 2 წლითა დიდი,

ერთი წლით უფროსია გივი,

მოგიყვებით ახლა ბექაზე,

შემდეგ კი შუათანა გივიზე.

კარგი ბავშვი იყო ბექა,

სულ ვფიქრობდი "ეჰ, ვყოფილიყავ მასავით ნეტა",

თუ მაბრაზებდა, სულ ეგ მიშვერდა ნეკას,

და სულ მჩუქნიდა გაბრაზებულზე დეკას.

სამივეს ერთნაირი ბავშვობა გვქონდა, სულ ერთნაირი,

არასდროს, თითქმის არასდროს შეგვყრია ჭირი,

მაგრამ გასინჯული და მოსინჯული გვქონდა ყველაფერი,

და ვმწკრივდებოდით კალოზე დილით, როგორც ჯარი.

ბექას არა ჰყავს ცოლ-შვილი,

ჰყავდა საცოლე, მაგრამ მაგას ჰქონდა ტილი,

თანაც შვილი ჰყავდა სახელად ბილი,

აღარ უნდოდა სიყვარული ტკბილი.

აუცილებლად იქნება გაგრძელება,

ნახეთ თუ ეს არის თქვენი ნება...