ერთი შეხედვით უწყინარი, ფრთიანი ფრაზები, რომლებსაც თითქმის ყოველდღიურად მოკრავთ ყურს, ღრმად რომ ჩავუკვირდეთ ხელს უწყობს სიძულვილის ენის ჩამოყალიბებას, გაძლიერებას ან იმგვარ სტერეოტიპიზაციას, რომელიც ადვილად გადადის ქსენოფობიასა თუ გენდერულ ბალანსთან წინააღმდეგობაში.

თუკი საკითხით დავინტერესდებით, აღმოვაჩენთ, რომ ძალადობის ენა, მხოლოდ საზოგადოების პრობლემა არ არის. ამ მიმართულებით ხარვეზები ქართულ მასმედიაშიც გვხვდება. ამ მხრივ, განსაკუთრებით გამოირჩევა პრესა, რომელიც ხსირად უშვებს შეცდომებს ეთნიკურ უმცირესობებთან დაკავშირებული საკითხების გაშუქებისას. ალბათ ყველამ იცის, რომ არსებობს ქართული გამოცემა სახელად: “ასავალ-დასავალი", რომელიც აშკარად გამოირჩევა, ზოგადად, უმცირესობების მიმართ არაკორექტული და ქსენოფობიური დამოკიდებულებით. ამ გაზეთის თითქმის ყოველ ნომერში შევხვდებით აქცენტებს ეთნიკურობასა და სექსუალურ ორიენტაციაზე. გაზეთი ხშირად ბეჭდავს ინტერვიუებს, სადაც საქართველოს პრეზიდენტი სომეხად არის მოხსენიებული, თანაც საკმაოდ შეურაცხმყოფელ კონტექსტში. “ასავალ-დასავალი" არის გაზეთი, რომელშიც ჰომოსექსუალები მოხსენიებული არიან როგორც “პედარასტები", ხოლო მეძავები “ბოზები". უმცირესობებთან დაკავშირებული საკითხების გაშუქება ქართული მედიის საერთო პრობლემაა, თუმცა ეს საკითხი ყველაზე მეტად ამ უკანასკნელის შემთხვევაში აქტუალიზდება. ამ მხრივ პრობლემებია ტელევიზიაშიც, ეს ძირითადად ეთნიკურობის ხაზგასმით მითითებისა და მათი გვარ-სახელების დამახინჯების შემთხვევებია.

ბუნებრივია, მედია ესაა უმნიშვნელოვანესი ორგანიზმი, რომელიც არსებით გავლენას ახდენს საზოგადოების ცნობიერებაზე და სამოქალაქო სექტორის ჩამოყალიბებაზე. იმ მაინც უმძლავრესი ინსტიტუტია თანამედროვე ღირებულებების არტიკულირების თვალსაზრისით. ამდენად, ჟურნალისტები არ უნდა ივიწყებდნენ საკუთარ პასუხისმგებლობას სინდისის წინაშე.