სიკვდილით დასჯა კანონის უმაღლესი ზომაა თუ ადამიანის უმდაბლესი აზროვნება?! 21 საუკუნეში, როდესაც ადამიანმა მიაღწია განვითარების უმაღლეს საფეხურს, კანონის უმკაცრესი ზომა "სიკვდილით დასჯა" ერთობ თვალშისაცემი და საგანგაშოა.

საქართველოში სიკვდილით დასჯა 1997 წლის 11 ნოემბერს გაუქმდა.

სიკვდილით დასჯის ისტორიაში არაერთია ისეთი შემთხვევა, როდესაც სიკვდილით სრულიად უდანაშაუო ადამიანი დაუსჯიათ. მაგალითად, ასეთი სემთხვევა იყო 1989 წელს, 27 წლის ამერიკელის კარლოს დე ლუნეს დასჯის სემთხვევა. ხოლო 2003 წელს მისი უდანაშაულობა დაამტკიცეს. ეს ფაქტი კი წარმოადგენს კანონის უზენაესობით, ადამიანის არზოვნების უმდაბლეს საფეხურს.

ადამიანს შეუძლია გამოიგონოს სიკვდილით დასჯის სხვადასხვა უმკაცრესი სახე, თუმცა ის ვერასოდეს სექმნის სიცოცხლეს. ბოლო ათი წლის განმავლობაში, მსოფლიოს 31–მა ქვეყანამ უარი განაცხადა დასჯის ამ ფორმაზე, ხოლო 21 ქვეყანასი ჯერ კიდევ არსებობს სიკვდილით დასჯა. ამ ქვეყნებს შორისაა აშშ, ლიბია, ეგვიპტე, სინგაპური და სხვა.

კანონი მოგვიწოდებს ადამიანებს ჰუმანურობისაკენ, მაგრამ ზოგჯერ თავად ადმიანი ხდება არაჰუმანური კანონის უზენაესობითა და სრული პატივისცემით. პიროვნებას, რომელმაც ცაიდინა უმძიმესი დანაშაული, ვათავისუფლებთ ყოველგვარი უფლებებისგან, მივიჩნევთ კანონ აყრილ მოქალაქედ, და ხელვყოფთ მის სიცოცხლეს. ასეთ დროს მსოფლიო დგება ისეთი პრობლემის წინაშე, როგორიცაა კანონის უზენაესობით ადამიანის სიცოცხლის ხელყოფა, და ამასთან ერთად არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ბოროტმოქმედიც ჩვენნაირი ადამიანიადა ჩვენივე საქციელიდან გამომდინარე უნდა ვეცადოთ, არ დაემსგავსოთ ბოროტმოქმედს, დავრჩეთ ადამიანები და არა ცხოველებისმსგავსად მხოლოდ ინსტიქტებით ვიმოქმედოთ.