კალენდარი ჩვენი გაგებით საკმაოდ მარტივი დროის ათვლის სისტემაა, რომელიც იწყება დღეებით, დღეები ქმნიან კვირას, კვირები თვეს, თვეები წელს, წლები საუკენეს – ეს ყველაფერი ქრონოლოლოგიურად დალაგებულია, ითვლება და ინომრება მხოლოდ წლები, დღეები და თვეები ციკლურად მეორდება. ეს არის ჩვენთვის კარგად ნაცნობი კალენდრული სისტემა, რომლის საფუძვლად აღებულია ის დრო, რასაც დედამიწა ანდომებს თავისი ორბიტის გავლას, ანუ მზის გარშემო ერთი წრის გავლას, რაც დაახლოებით 365 დღეს წარმოადგენს, თავისი ღერძის გარშემო ერთი წრისათვის 24 საათი ჭირდება, ეს არის სულ რასაც ჩვენი კალენდარი გამოხატავს, მასში არ არის მთვარის ფაზები ან დედამიწის მდებარეობა სხვა პლანეტების მიმართ, მითუმეტეს მზის სისტემის მდებარეობა გალაქტიკაში.

რაოდენ ცივილიზებულ და თანამედროვე, კონკრეტული წლის, თვის თუ კვირის რომელიმე დღის განმსაზღვრელს არ უნდა წარმოადგენდეს კალენდარი, კაცობრიობის ისტორიაში ყველანაირი მითითებული სტანდარტით ის ქრისტეს შობამდე 5000 წლით ადრე გაჩნდა.

მთელი თანამედროვე ერი გრიგორიანული კალენდრის მიხედვით ცხოვრობს, რომელიც ძველ რომში შეიქმნა და მოიცავს წელიწადში 365 დღეს და სულ 12 თვეს, ყველა კონკრეტული თვე უნდა ყოფილიყო 30 რიცხვით, გაურკვეველი კი 31-ით. ასე ბევრად მოსახერხებელი იქნებოდა, მაგრამ ყველაფერი შეიცვალა იულიუს კეისრის გარდაცვალების შემდეგ.

ბრძენი პოლიტიკოსის პატივსაცემად კვინტილის თვე დაარქვეს ივლისს. მომდევნო კეისარმა ოქტავიან ავგუსტმა გადაწყვიტა, რომ მისთვის კვინტილის თვე აგვისტო უნდა ყოფილიყო. ჰოდა, სწორედ ასე გახდა ივლისიც და აგვისტოც 31-ი რიცხვით.

ალბათ ისმის კითხვა- "მაშინ თებერვალი რაღატომ არის 28-ით"?

რადგან წელიწადში სულ 365 დღეა, ასტროლოგების თქმით სხვაგვარად არ შეიძლებოდა, მათ ზუსტად უნდა აეღოთ ყველა დღე და გაენაწილებინათ, მას შემდეგ კი რაც რომაელებმა ახალი წლის აღნიშვნა 1 მარტს დაიწყეს და არა ისე როგორც ჩვენ- 1 იანვარს, ძველმა ასტროლოგებმა, ყველა საჭირო რიცხვი და დღე ასე გადაანაწილეს.

სწორედ ძველი მეფეების და მმართველების ამბიციების გამოა, რომ დღეს 12 თვიდან 7 გვაქვს 31 რიცხვით და ერთადერთი თებერვალი 28-ით.

იხილეთ აგრეთვე:

კალენდრის როლი კაცობრიობის ისტორიაში. როდის დადგება აღსასრული მისი წინასწარმეტყველების მიხედვით?