საზოგადოებრივი არსებობდა, თუ არა ლეგენდარული ელდორადო? 1 აპრილი, 8:31 1636 წელს, როდესაც კონკისტადორები ამერიკას იპყრობდნენ, ესპანელმა ხუან როდრიგესმა შთამომავლებს, ერთი საინტერესო რიტუალის აღწერა დაუტოვა: "ასობით მკვიდრი შეიკრიბა ღრმა, შავი ტბის ნაპირებზე, რომელიც 2700 მ. სიმაღლეზე იყო, ჩამქრალი ვულკანის კრატერში. საზეიმო ცერემონიის დროს, ქურუმებმა ბელადს ტანსაცმელი გახადეს, სხეულზე თიხა წაუსვეს და ოქროს ქვიშა შეაყარეს... და ბელადი ელდორადოდ, ანუ ოქროს ადამიანად იქცა. ის ოქროთი და ზურმუხტის შესაწირავებით დატვირთულ ტივზე დასვეს, რომელზეც 4 ადამიანი უკვე იყო და ტივმა ტბის ცენტრისკენ გაცურა. 
სავარაუდოდ, ხუან როდრიგესს ეს რიტუალი თავად არ უნახავს და ეს ისტორია, გადმოცემით იცოდა. შესაძლოა, იმ დროისთვის, ლეგენდა ოქროს ადამიანის შესახებ, თავად ინდიელებსაც აღარ ახსოვდათ. თუმცა, 400 წელზე მეტი ხნის მანძილზე, ოქროს მაძიებლებს, ეს ლეგენდა მოსვენებას არ აძლევდა. რა თქმა უნდა, ოქროს ფსკერიანი ტბა, ან ქალაქი, ოქროს სახლებით და ტროტუარებით, ვერავინ იპოვა. თუმცა, თუ ლეგენდას გავაანალიზებთ, შეგვიძლია ლოგიკურ დასკვნამდეც მივიდეთ. დავიწყოთ ოქროთი და გავიხსენოთ, თუ რა დამოკიდებულება ჰქონდათ ამ ლითონისადმი ინკებს, მაიას და სხვა ტომებს, რომლებიც ამერიკის კონტინენტებზე უფრო ადრე ცხოვრობდნენ. ლამაზი ლითონი მათში, ესთეტიკურ აღფრთოვანებას უფრო იწვევდა, ვიდრე განძის ფლობის სურვილს... გამოდის, რომ, როდესაც ინდიელები ელდორადოს შესახებ ჰყვებოდნენ, მისი სილამაზის გადმოცემა უფრო უნდოდათ, ვიდრე სიმდიდრის აღწერა. გარდა ამისა, ზემოთ მოთხრობილი ლეგენდის გარდა, არსებობს სხვა ლეგენდებიც, რომლებშიც მოთხრობილია ქალაქის შესახებ, რომელიც მხოლოდ სილამაზით კი არა, მაგიურობითაც იყო გამორჩეული.  ინკების ოქროს ნაკეთობები
ინდიელები მაგიურ შესაძლებლობებს მიაწერდნენ თავად ქალაქის მცხოვრებლებსაც, რაც ასევე, მაღალტექნოლოგიური მოწყობილობების არსებობით, ან უნარებით აიხსნება, რომელსაც ქალაქის მცხოვრები ფლობდნენ და რომლებიც ინდიელებისთვის დამახასიათებელი არ იყო. ანუ, ელდორადოს მცხოვრებნი, ადამიანების რასას არ ეკუთვნოდნენ.
დავუშვათ, რომ ისინი ადამიანების განვითარებას მთელს პლანეტაზე აკონტროლებდნენ და ყველა კონტინენტზე ქალაქი–რეზიდენციები ჰქონდათ. ამ ქალაქების ნაწილი დაინგრა, მაგრამ რაღაც აუცილებლად გადარჩებოდა... სავარაუდოდ, სწორედ აქედან წამოვიდა ლეგენდები განძით სავსე ქალაქების შესახებ. მაგრამ, ეს ქალაქები, სახმელეთო გზით, ძნელად მისადგომი იყო... და ეს ასეც უნდა ყოფილიყო, რადგან ანუნაკები, ქალაქამდე მისასვლელად, არასდროს სარგებლობდნენ სახმელეთო ან წყლის ტრანსპორტით. ისინი ყოველთვის საფრენი აპარატებით გადაადგილდებოდნენ. ამიტომ, არც ის არის გასაკვირი, რომ საკუთარ რეზიდენციებს, რთულად მისასვლელ ადგილებზე აშენებდნენ. 
ამრიგად, ელდორადო, შესაძლოა ანუნაკების ერთ-ერთი ქალაქი ყოფილიყო, რომელიც მათ ამერიკის კონტინენტზე ააშენეს. ასევე, შესაძლოა, რომ ის ერთადერთიც ყოფილიყო. ხოლო, როდესაც ანუნაკებმა დედამიწა დატოვეს, ამ ქალაქის მოსახლეობის ნაწილი, საკუთარი სურვილით დარჩა, ან იქნებ, მიატოვეს კიდეც... ხოლო, ბედის ანაბარად დარჩენილებს, სხვა გამოსავალი არ ჰქონდათ და ადგილობრივ მოსახლეობასთან ურთიერთობა დაიწყეს. რჩეულებმა იცოდნენ, თუ როგორ შეიძლებოდა, სახმელეთო გზებით, ქალაქამდე მისვლა. 
დროთა განმავლობაში, წვიმამ ელდორადოს შენობებს მოოქრული ზედაპირი ჩამორეცხა და ის ჯუნგლებმა შთანთქა. მისკენ მიმავალი გზა კი, დავიწყებას მიეცა. ასწლეულების მანძილზე, ინდიელები ქალაქში არ ყოფილან, ამიტომ არ იცოდნენ, მისი გაპარტახების შესახებ... და მხოლოდ მათ ლეგენდებში დარჩა ის ოქროსი. ხოლო, იმ დროისთვის, როდესაც ადამიანებმა ფრენა ისწავლეს და ჰაერიდან შეძლეს დედამიწის ზედაპირის დათვალიერება, გაუვალი ტყეების მცენარეებს შორის, ქალაქის ნანგრევების გარჩევა, უბრალოდ, შეუძლებელი გახდა. მითუმეტეს, ძნელია ქალაქის აღმოჩენა, როდესაც ოქროს ქალაქს ეძებენ და არა მის ნანგრევებს. 
არხის სხვა სიახლეები:* სტალინის ყველაზე მთავარი შეცდომები* შეძლებთ სეიფის გახსნას? – გამოცანა, რომლის ამოხსნა, მხოლოდ 2% თუ შეუძლია* 5 აკრძალვა – როგორ იყო დაცული მონის უფლებები ძველ რომში?* რომელი ვიტამინი უწყობს ხელს წონაში კლებას და მნიშვნელოვნად აუმჯობესებს ჯანმრთელობის მდგომარეობას?140 2-ს მოსწონს
|
  |
Intermedia.ge © 2011-2025 წელი საავტორო უფლებები დაცულია  |
