უდავოდ ცდებიან როცა თვითმკვლელობას შემთხვევით სჩადიან, რადგან საკუთარ თავზე ხელის აღმართვა არ გამომდნარეობს შინაგანი ბუნებიდან. ცხოვრების სიმწარეს ნაზიარები ასობით, ათასობით უგერგილო და უნიათო ადამიანი
თვითმკვლელობიტ ამთავრებს სიცოხლეს, მაგრამ თავისი ხასიათითა თუ რწმენით სრულიან არ მიკუტნებიან თვითმკვლელთა რიცხვს, ბევრი ადამიანი კი -და ასეთია ჭეშმარიტი თვიმვლელების უმრავლესობა- საკუთარი ხელით არასოდეს მოისწრაფავს
სიცოცხლეს.

.... თვითმკვლელობისთვის სულაც არაა აუცილებელი სიკვდილთან უშუალო სიახლოვე, თვითმკვლელი თავის 'მეს' სამართლიანად თუ უსამარტლოდ-ბუნების ძალიან სახიფათო, არასაიმედო და უსუსურ ნასიერად მიიჩნევს. მას საკუთარი თავი უმწეო გონია და ისეტი გრზნობა აქვს, ტითქოს კლდის ვიწრო ქიმზე იდგეს,
როცა ს ულ პატარ ბიძგი ან მცირე შინაგანი სისუსტეც საკმარისია რომ
უფსრულში გადაიჩეხოს. ამ ყაიდის ადამინების ცხოვრება იმითაა ნისანდობლივი, რომ თვითმკვლელობა მათთვის საკუთარი სიცოცხლის ხელყოფის ყვლაზე ნაღდი
სახეობააა, ყოველ შემთხვევაში მათ ასე სწამს, ამგვარი გუნება განწყობა ადამნებსი ადრეულ სიჭაბუკეშივე იჩენს ხოლმე თავს და მთელი ცხოვრების მანძილძე გაყვებათ, მაგრამ ეს სულაც არ ნისნავს, რომ ისინი სასიცოცხლო ძალების ნაკლებობას განიცდიან, პირიქით ' თვითმკვლელთა' შორის საოცრად ჯიუტ და მამაც ადამიანებს ვხვდებით.

..... არიან ადმაინები, სულ მცირე გაცივებაზეც რომ სიცხე აუწევთ ხოლმე, მათ მსგავსად ჩვენი 'თვითმკვლელბიც; ბუნებით საოცრად მგრზნობიარეები არიან. პატარა ელდაც საკმრისია რომ მთელი არსებიშ მიეცნენ თვითმკვლელობაზე ფიქრს.


თვითმკვლელთა უმრავლსეობას არ შესწევს უნარი ოდესმე მარტლა მოისწრაფოს სიცოცხლე, რადგან შეგნებაში ღრმად ავს გამჯდარი რა დიდი ცოდვაა ეს. მაგრამ ვინაიდან ეს ადმაინები სიცოცხლეში კი არა სსიკვდილში ხედავენ ხსნას, ვინაიდან მზად არიან საკუთარი თავი გასწირონ, მოსპონ ან კვლავ დაუბრუნდნენ პირველ საწყისს, ამიტომაც ჩვენ მათ მაინც თვითმკვლელებად მივიჩნევთ ....

.... ''' ნეტავი სად გადის ადამინების ამტანობის ზღვარი? ერთელაც
იქნება ამესვება მოტმინების ფიალა, გამოვარებ ფანჯარას და მიყარონ მერე კაკალი'''- ერთის მხრივ ეს აზრი თვიტმკვლელს უჩვეულო მხნეობას მატებს, მეორე მხრივ კი მშვენივრად იცის რა ძენელია ბრზოლა მოკვლის ცდუნებასთან. სულის სიღრმეში გრზნობას რომ მათალია თვითმკვლელობა გამოსავალი კია, მაგრამ
ეს გამოსავალი ცოტა არ იყოს უბადრუკი და ურირსია. იმასაც გრზნობს რომ ბევრად უფრო მომხიბლავი და კეთილსობილურია, ადამინი ბედის მსხვრალმა ხელმა განგმიროს, ვიდრე საკუთარი სიცოცხლის მოსასწრაფად არმართულმა მარჯვენამ

....დაე. ითვლებოდეს თვიტმკვლელობა სისულელედ, სილაჩრედ და სულმდაბლობად, დაე იყოს იგი საძრახისი და სამარცხვინო ხსნა !-ტანჯვის ამ მორევიდან ნებისმიერი გამოსავალი, რაგინდ სამარცხვინო და სათაკილოც უნდა იყოს, ვაი
რომ ადამინს მაინც ბენიერებად მიაჩნია. ამ დროს აღარ გჭირდებ
კეტილშობილებისა და გმირობის გათამაშება, უბრალო არჩევანი წინაშე დგახარ და ფიქრობ რა ამჯობინო: სულ მცირედი, წამიერი ტკივილი თუ შემზარავი,
უსაშველო, ენით აუწერელი ტანჯვა.


სისულელა ყველაფერი. ორში ერთია: კაცმა ან თავი უნდა ჩამოიხრჩოს ან იცოცხლოს, თუკი თავის ჩამოხრჩობა აუჩემებია რა გაეწყობა, მაშასადამე საპატიო მიზეზი ჰქონია და კისერიც ყულფში უნდა გაუყაროს, მაგრამ თუკი ადამინი ცოცხლობს, მისი საზრუნავი მხოლოდ და მხოლოდ სიცოცხზლე უნდა იყოს .

ჰერმან ჰესე - ტრამალის მგელი