სიცხეა მწველი...ღრუბელიც არ ჩანს...

გვალვამ გადაწვა დღეს დედამიწა.

წყურვილმა მოკლა სირინოზები,

უგულობამ კი – ანგელოზები.

თვალუწვდენელი უდაბნოს სივრცე

როგორმე უნდა გადავიარო.

გზად მარგალიტებს დავაბნევ ყველგან,

ვისაც ჭირდება, მან რომ აკრიფოს.

გავაცამტვერებ ცრუ ქვიშის კოშკებს,

და არც მირაჟებს დავინდობ ზღვისფერს,

დამწვარ სილაში ჩავრგავ ალუბლებს,

შევძენ გარემოს სიცოცხლის ელფერს.

ცრემლით დავნამავ პატარა ნერგებს,

დავიქირავებ ანც ზღაპრის ელფებს.

დიუნებს შეცვლის წალკოტის ველი,

მტვერს ევკალიპტის ნაზი სურნელი.

სალ კლდეს მოვუქნევ კვერთხს დიდი ძალით –

ყველა შეიგრძნობს წყლის ენერგიას;

და ოაზისის პეიზაჟები

დაატკბობს მგზავრის გადაღლილ მზერას.

შევქმნი სამოთხეს დედამიწაზე

და არარსგან ვაქცევ მშვენებას.

როცა გული გაქვს სავსე სიკეთით,

მარტოც კი შეძლებ ქვეყნის შენებას.