ისევ ღამეა და ბინდის ფარდა

ფარავს სამყაროს ჭეშმარიტ სახეს;

ლამპიონებით გავაცისკროვნებ

დღეს გავაკეთებ ბევრ კეთილ საქმეს.

ჭექა-ქუხილის უღელტეხილზე

დავტოვებ ყველა ცივ მოგონებას.

სხივებს დავითვლი სიმშვიდის ბაღში,

გულს კი ვაუქებ თავისუფლებას.

წარსულის ჩრდილებს დავასამარებ

როცა ნირვანას მივაღწევ დღისით.

ქვიშაზე დავწერ, ზღვას მოვუყვები –

ნაპირს წალეკავს ის დიდი რისხვით.

პალიტრას იქვე ქვაზე დავტოვებ,

სალ კლდეს კი ტილოდ გამოვიყენებ;

წვიმა და ქარი აურევს ფერებს,

მთვარის მკრთალ შუქზე მე შევქმნი შედევრს.

ვისაც გული აქვს დამძიმებული –

ბევრი ვერ შეძლებს მის შეფასებას;

იმ საოცარი შტრიხების აღქმას

სულს რომ მოუტანს ბედნიერებას,

შემქმნელს კი მისცემს ნანატრ დიდებას –

ხალხის გულებში კვარცხლბეკს აღმართავს.

თუ დაბადებით ხარ ხელოვანი,

ცხოვრება დაფნის გვირგვინს დაგადგამს!