მაინც რაზე ფიქრობს ადამიანი, როცა ანდერძს წერს? ალბად არც გიფიქრიათ ამაზე, მაგრამ ვზივარ ახლა და ვცდილობ წარმოვიდგინო თავი “უკანასკნელი სიტყვის'' წერის მომენტში(თუმცა ეს ჯერ კიდევ შორსაა იმედი მაქვს). საქართველოში უმეტესობა ანდერძის წერის ინსტიტუტს არც იყენებს, ტოვებს ერთ სახლს, რომელზეც მის შვილებს შემდეგი წლების განმავლობაში დავა აქვთ. ტოვებს ასევე “ტაბურეტკას" რომელზეც ბოდიში, მაგრამ ხან ერთი მემკვიდრე ჩამოდებს ჩამოსადებს და ხან მეორე.მოკლედ არის ერთი დავიდარაბა, ამას არ სჯობს თავიდანვე ყველაფერი ტკბილად და ლამაზად იყოს განსაზღვრული?!