მოდით შიშზე ვილაპარაკოთ.

ამ სტრიქონებს ცარიელ სახლში ვწერ.ღამეა.ფანჯრებს თებერვლის ცივი წვიმა ეხეთქება.ასეთ მომენტებში ადამიანები ხშირად კარგავენ გულდაჯერებას და მათ შიში ეპარებათ... ამიტომ მოდით გულწრფელად ვისაუბროთ შიშზე. შიშისგან არ ვიყვირებთ და არც ოხვრასა და ვიშვიშვს დავისწყებთ, ვილაპარაკებთ მიშვიდად. იმის შესახებ ვისაუბრებთ, თუ ზოგჯერ ყოველდღიური ბუნებრიობა როგორ იცვლება შემაძრწუნებელი მოულოდნელობით.

... ღამღამობით ვცდილობ, ფეხები ყოველთვის საბნით მქონდეს შეფუთნილი. თუმცა უკვე დიდი ხანია ბავშვი აღარ ვარ, მაგრამ... ვერ ვიძინებ, საბნიდან თუ ფეხი მაქვს გამოყოფილი. სიბნელეში უცებ რაღაც ურჩხულის ცივი ხელი რომ გამოჩნდეს და მტაცოს... მეც შემზარავად დავიყვირებ, ისე რომ მკვდარსაც ფეხზე წამოვაგდებ.

ეს ყველაფერი, რა თქმა უნდა, გამონაგონია და სინამდვილეში არასოდეს მოხდება, ისევე როგორც არ არსებობს არავითარი ღამის ქმნილება, ვამპირები, მონსტრები და ა.შ. ისინი არც არარეალურია.საწოლის ქვემოდან ურჩხულის ცივი ხელიც გამონაგონია. მე ეს ვიცი და მიუხედავად ამისა, ყოველთვის საბნის ქვეშ ვმალავ ფეხებს, რათა ურჩხულმა არ მტაცოს ხელი...

სტივენ კინგი