ჩემს მეზობელ ზიზისთან ბავშვობიდან ვმეგობრობდი, ერთ სადარბაზოში ერთი სართულით მაღლა ვცხოვრობ და მასთან შორს სიარულიც არ მიწევდა. ისიც გულიანი მეგობარი იყო, ყველგან ერთად დავდიოდით, სკოლაში, მერე ინსტიტუტშიც ერთად ჩავაბარეთ. გათხოვებაც კი ერთად გადავწყვიტეთ და მეგობრებს გავყევით, მე – მიშიკოს, ის – გელას. ორივემ 18 წლის ასაკში გავაჩინეთ შვილები. მე გოგო – თეა გამიჩნდა, იმას – ბიჭი – მერაბი. გვიხაროდა, რომ ბავშვებიც ერთად იმეგობრებდნენ
შვიდი წლის შემდეგ ქმარი სისხლის გათეთრებით გარდაიცვალა. გელა და ზიზიც დაშორდნენ. ზიზის ერთიმეორეს მიყოლებით აკითხავდნენ მამაკაცები, მე კი რაღაცნაირად არ მიმართლებდა ამ ფრონტზე. ამასობაში თეამ და მერაბმა სკოლა დაამთავრეს, ორივე ჩვიდმეტი წლის და მუდმივად ერთად იყვნენ. სადაც ჩემი წავიდოდა, ისიც იქ მიძვრებოდა.

მაგრამ რაღაცნაირად უხერხულად ვიგრძენი თავი, რადგან მომეჩვენა, რომ მერაბი მეც თვალს არ მაშორებდა. მართალია, ჩემი ასაკისთვის მეც არ გამოვიყურები ცუდად, ცივ აბაზანებს ვღებულობ, ვცდილობ ყოველთვის ფორმაში ვიყო, მაგრამ... მოკლედ, უკვე მეც არა ბიჭს და დაქალის შვილს, არამედ როგორც ახოვან, ფართობეჭიან დაკუნთულ ჭაბუკს ვუცქერდი.

ივნისში თეა ორი კვირით ბებიამისთან წავიდა სოფელში და მერაბიმაც მოუხშირა ჩემთან საღამოობით შემოვლას. მეც, ყოველგვარი მანკიერი აზრების გარეშე არ შევწინააღმდეგებივარ ამას. შემდეგ რამდენჯერმე ბაზრის ჩანთის ატანაშიც დამეხმარა. ერთ-ერთი ასეთი „ქველმოქმედების” დროს ფეხი ეღრძო, ვეღარ ადგამდა. დედამისი სახლში არ იყო. ძლივს ავივყანე მეოთხე სართულამდე, საწოლზე მივაწვინე, ბოტასები გავხადე. იგი კვნესოდა და ლამის თვალებიც ჩაუცრემლიანდა. ვიფიქრე, ფეხს რამით შევუზელ-მეთქი. ჯინსები გავხადე, გვერდით მივუჯექი და ვიეტნამის ბალზამით დავუწყე შეზელა. პატარა ბიჭივით ვაწყნარებ, ვეკითხები: „სად გტკივა?” მეუბნება დატანჯული გამომეტყველებით მაღლა ... ტერფიდან წვივზე გადავედი. კიდევაც გავეხუმრე, ასეთ ბანჯგვლიან ფეხებს არანაირი ბალზამი არ ეყოფა-მეთქი. ის კი ცოტათი ჩაწყნარდა, მხოლოდ კიდევ მთხოვა: „მაღლა”...
ამ დროს კი თავი ავწიე და დავინახე, რომ აღგზნებისაგან „ყველაფერი” გარეთ გადმოყროდა. განცვიფრებული გავშეშდი. ის კი მომეკრა, ხელი დამიკოცნა, მერე თეძო... და ისეთი სურვილი დამეუფლა ახალგაზრდა, ჯანსაღი სხეულის ახლოს ყოფნით, რომ მეც თავი ვერ შევიკავე.

მე და მერაბმა უკვე ყოველ საღამოს ვიწყეთ ჩემთან შეხვედრები. როცა ჩემი გოგო დაბრუნდა, ზიზის სახლში არყოფნით ვსარგებლობდით, იგი ძალიან შესაფერისად დადიოდა საღამოობით თავის მიჯნურთან (შვილს კი სხვადასხვა მიზეზს უსახელებდა) თუმცა, დაქალისათვის თვალებში შეხედვის მეშინოდა, რადგან რა გამოდიოდა, მისი შვილი შევაცდინე.
ერთხელ, სექტემბრის დასაწყისში, მე და მერაბი მასთან ლოგინში წამოწოლილნი ვიყავით, უცებ საკეტში გასაღები ტრიალდება და კარები იხსნება. ზიზი დაბრუნდა. ვიფიქრე, მორჩა, გავთავდი და შემირცხვა ნამუსი, მხოლოდ ფანჯრიდან გადახტომა დამრჩენოდა. ზიზიმ კი შემოსასვლელიდანვე დაიყვირა: „ბოდიშით, ხელი რომ შეგიშალეთ, ექიმი არ დამიხვდა, ქუჩაში კი წვიმს. დასველება არ მინდოდა.” დედიშობილა გამოვარდი სამზარეულოში. „შენ იცოდი?” – ვეკითხები ის კი იცინის და მაწყნარებს. მე თვითონ ვურჩიეო. მინდოდა ორივეს დაგხმარებოდით.

მერაბისთვის დროა ქალებთან იურთიერთოს, შენც ცუდად იყავი უკაცოდ. მით უმეტეს, რომ ამბობენ ძალიან კარგია ორივესათვის, თუ ახალგაზრდა დიდ ქალთან შეიძენს გამოცდილებასო.
მეორე დღეს ჩემს კარებთან აყუდებულ მერაბის განვუცხადე, რომ ჩვენს შორის ყველაფერი დამთავრებული იყო, რომ ეს აღარასდროს განმეორდებოდა. ძალიან შორს შევტოპეთ ურთიერთობებში. თან ყველაზე ახლო დაქალის გამრიგებლობა მაგიჟებდა. საპასუხოდ კი მომიგო: „მაშინ თეასთან არ შევუღლდები, მისთვის კი ახლა ნერვიულობა არ შეიძლება. მესამე თვეშია”... ამ დროს გონება დამიბინდდა და იქვე ჩავიკეცე.
უკვე თვენახევარია, იმ დღიდან გასული. ვერ წარმოვიდგენდი, რომ მერაბის ასეთი რამის გაკეთება შეეძლო. ალბათ უბრალოდ ბრმა ვიყავი, როცა ვფიქრობდი, რომ მხოლოდ მეგობრობდნენ. როდისღა მოასწრო? ჩემს ქალიშვილს ის მართლა უყვარს. დაქორწინებას აპირებენ, მუცელიც ეზრდება. ჩემი და მერაბის შეხვედრები კი გრძელდება. იგი მუდამ მემუქრება, რომ თეას სიმართლეს მოუყვება, თუ არ შევხვდები. ზიზის ვკითხე რჩევა, მან კი მითხრა: იცხოვრეთ, როგორც აქამდე გიცხოვრიათ. მისთვის მხოლოდ თავისი ბიჭის კარგად ყოფნაა მთავარი.

და აი, რა გადავწყვიტე: - როცა თეა გააჩენს, წავალ, გავეცლები. რაც უნდა, ის მოხდეს. აღარ შემიძლია შვილს ვუღალატო. თავიდან თავის მოკვლა გადავწყვიტე, მაგრამ მერე წარმოვიდგინე, როგორ გავამწარებდი ჩემს თეას და თავიდან ამოვიგდე ეს აზრი. თეა ახლა სულ ბავშვზე ფიქრობს. ბედნიერია, შიგნიდან ანათებს და არაფერს არ ხვდება. მაგრამ არც კი იცის საბრალომ, რა მუხანათი ხალხი ჰყავს გარშემო...

ნათია ლ