შუაღამე გადასული იქნებოდა კაკუნმა რომ გამომაღვიძა. დეკემბერი იყო. საშინლად ციოდა და, რა თქმა უნდა, შუქიც არ გვქონდა. საერთოდ არ მიყვარს კაკუნი. მით უმეტეს, მარტო როცა ვარ სახლში. სტუმრები მიყვარს, მაგრამ კაკუნი არა. რა იცი რა ამბავს მალავს რკინაზე არეკლილი მჭახე, რიტმული ხმა, რა იცი ვის დაინახავ კარს უკან ან რას უნდა ელოდე. სული მეკვრის ხოლმე ამ ხმის გაგონებაზე და ისეთი შეგრძნება მეუფლება, თითქოს კარებზე კი არა, ჩემსავე გულზე მიკაკუნებს ვიღაც გაყინული რკინის თითებით.

სახლში მარტო ვიყავი, თანაც უკუნი სიბნელე იყო. სიცივისგან აკანკალებული წამოვდექი საწოლიდან, ხელის ფათურით მივაგენი ასანთს და სანთელი ავანთე. კარებთან მისულს უცბად გამახსენდა უფროსების დანაბარები _ კარს ნურავის გაუღებ, სანამ არ იკითხავ ვინ არისო. ამ სიტყვების გახსენებამ შიში გამიძლიერა. კაკუნზე მეტად იმის კითხვა არ მიყვარს, კარს უკან ვინ არის. ერთი სული მაქვს ხოლმე, უბრალოდ გავაღო კარი და ეს საზარელი ხმა შევწყვიტო. მაგრამ ახლა, ამ ღამეში, თანაც მარტო...

ძალა მოვიკრიბე და არც თუ ისე ხმამაღლა გავძახე:

- ვინ არის?

პასუხი არ იყო. კაკუნი განმეორდა. შიშმაც იმატა.

- ვინ არის? მიპასუხეთ, თორემ არ გავაღებ.

პასუხი ისევ არ გამცეს. ალბათ ყაჩაღები არიან და ამოწმებენ, სახლშია ვინმე თუ არა-მეთქი, გავიფიქრე და გულში თვითონვე გამეცინა ასეთ მიამიტურ აზრზე. ყოველი შემთხვევისთვის კარები მაინც გადავრაზე დამატებითი საკეტით. მერე ფეხაკრეფით მივედი ლოგინთან, სანთელი იქვე, თავთან დავიდე და საბანი ყურებამდე წამოვიფარე. კაკუნი არ წყდებოდა. გატრუნული ვუცდიდი რა მოხდებოდა.

რამდენიმე წამში კაკუნმა მეზობლის კარზე გადაინაცვლა. იქაც არავინ გაუღო. მერე გავიგონე როგორ ჩაიარა ვიღაცამ კიბე და მივხვდი, რომ ყველაფერი დამთავრდა. სანთელი ჩავაქრე, თუმცა ძილი დიდხანს აღარ მომეკარა.

დილა ჩვეულებრივად გათენდა. თითქოს არაფერი მომხდარიყოს. ბუნდოვნად მახსოვდა შუაღამის კაკუნი, ისიც კი ვიფიქრე, ხომ არ დამესიზმრა-მეთქი, მაგრამ საიდუმლო საკეტი ჩაკეტილი რომ დამხვდა მივხვდი, ყოველივე ცხადი იყო.

უნივერსიტეტში წასასვლელად ვემზადებოდი მეზობელმა რომ დამიძახა, სადარბაზოში ჩამოდი, რაღაცა ხდებაო. ჩავედი. შემოსასვლელში ხალხი ირეოდა. კიბის ქვეშ ვიღაც მაწანწალა ეგდო. ხალხი ახლოს არ ეკარებოდა, შორიახლოს იდგა და პოლიციას ელოდა. მეზობლების ლაპარაკიდან გავიგე, ღამე აქ გაუთევია და სიცივისგან გაყინულა.

ხალხი აღშფოთებული იყო, განსაკუთრებით ერთი ქალი აქტიურობდა.

- კაცო, ეთქვა მაგ საცოდავს, მისულიყო ვინმესთან ასე თუ უჭირდა. სახლში შევიყვანდი-მეთქი არ ვამბობ, მაგრამ ძველ ადიელას როგორ ვერ ვუშოვიდით ამხელა სახლში. მაგრამ სიამაყემ არ გაუშვა ალბათ, სიამაყე დაგვღუპავს ქართველებს.

გამიკვირდა, საიდან გაიგო ამ ქალმა ქართველი იყო თუ სხვა ეროვნების. შავგვრემანი იყო, თუმცა ალბათ უფრო ჭუჭყისგან ედო ასეთი ფერი. გრძელი ლაბადა ეცვა, ერთ დროს თეთრი იქნებოდა, ახლა შავსა და ნაცრისფერს შორის გარდამავალი გამხდარიყო. დახეური შარვალი და ტყავგადამძვრალი ფეხასცმელი გაშავებულ ფეხებს ვერ უფარავდა. მოკლედ, საცოდავიც იყო და ამაზრზენიც.

მაინც და მაინც დარდისგან აღარ ვიყავი-მეთქი ვერ ვიტყოდი. გულში რაღაცნაირად ვეთანხმებოდი აქტიურ მეზობელს. გამახსენდა, მეც მქონდა სადღაც ძველისძველი, დახეული საბანი. მივცემდი ალბათ, მაგრამ რომ არ ითხოვა...

თუმცა ვცდებოდი. ვცდებოდით მეც და ჩემი აქტიური მეზობელიც, ვცდებოდით ყველა ვინც სიამაყეს ვაბრალებდით მიწაზე გართხმულ მაწანწალას. ვცდებოდით, რადგან ჩვენსავე სიამაყეს ხელი რომ არ შეეშალა, ძირს დაცემულის მიმართ ადრევე რომ დაგვეძლია ზიზღი და ერთ-ერთ ჩვენგანს მაინც გადაეწია მისი გაშავებული ლაბადის კალთა, აღარ ვილაპარაკებდით სხვების ქედმაღლობაზე, აღარ ვუკიჟინებდით უსაფუძვლო სიამაყეს და დავინახავდით კისერზე უხეში თოკით ჩამოკიდებულ პატარა დაფას წარწერით “დამეხმარეთ, ყრუ-მუნჯი ვარ”.

ავდიოდი კიბეზე და მახსენდებოდა ღამის უცნაური სტუმარი, ხმა რომ არ გამცა. სტუმარი, კარი რომ არ გავუღე, რომ შემეშინდა და საბანში თავჩარგული ვუსმენდი ვიღაცის მუნჯ ვედრებას, მე რომ ავისმომასწავებელ კაკუნად მოვნათლე.

ბინაში შევედი. ვგრძნობდი თავისთავად როგორ მომდიოდა ცრემლები. სავარძელში მოწყვეტით ჩავეშვი, თავი ხელებში ჩავრგე და ავტირდი. ვტიროდი არა მიცვალებულს, არა უსაფუძვლო სიამაყეს, არა შიშსა და გაუტანელ დროებას, ვტიროდი საკუთარ თავს, დამნაშავედ რომ არ ვგრძნობდი, ვტიროდი დაკარგულ სინდისის ქენჯნას, ვტიროდი იმას, რომ არ მეტირებოდა...

2000 წ.