გლობალიზაციის პროცესი მომდინარეობს იქიდან, როდესაც თანამედროვე მსოფლიო სისტემას ჩაეყარა საფუძველი. ეს მოიცავს XVI საუკუნეს. XIX საუკუნეში კი, კონკურენციის პირობებში, როდესაც გაჩდნენ საერთაშორისო სააგენტოებისა და ინსტიტუტების შვილობილი კომპანიები, კომუნკაციის საეთაშორისო სტანდარტული სისტემა, საერთაშოროსო ფასები და კანონები და საერთაშოროსო მოქალაქეობა და ადამიანური უფლებები დაჩქარდა გლობალიზაციის პროცესში.

გლობალიზაციის მნიშვნელოვანი ფუნქცია ბოლო 30 წლის განმავლობაში არის მსოფლიო ეკონომიკური და კულტურული აქტივობების გადამწყვეტი ზრდა ტრანსნაციონალურ ფარგლებში. ეს ზრდა დაკავშირებულია მნიშვნელოვან საერთაშორისო ეკონომიკურ აქტივობის ზრდასთან ბუნებაში. საქონლის ნაკადები, კაპიტალი და ინფორმაცია იკავებს მნიშვნელოვან ადგილს ტრანსნაციონალურ კორპორაციებში, რაც გაცილებით მნიშვნელოვანია, ვიდრე ექსპორტი და იმპორტი ქვეყნებს შორის. ტრანსნაცონალური კორპორაციების გაყიდვებმა 2001 წელს მიაღწიეს 10 ტრილიონ დოლარს, ეს არის უფრო მეტი, ვიდრე მსოფლიო ექსპორტის 1/3. ეს ნაკადები და აქტივობები ხელს უწყობს ახალი ღირებულებების გავრცელებას მსოფლიოში. ეს ღირებულებები ცვლის სამომხმარებლო ცხოვრების პარამეტრებს, ვინაიდან იზრდება რესურსებზე მოთხოვნილება მსოფლიო გარემოს ცვლილეებების საფუძველზე.

თანამედროვე მსოფლიო ეკონომიკა წარმოადგენს სასაქონლე ჯაჭვების კვეთას გლობალურ სივრცეში. სასაქონლე ჟაჭვები არის შრომითი ქსელი, პროდუქციის წარმოება ნედლეულის მოპოვებისა და წარმოების პროცესში, რომლის საბოლოო შედეგი არის საქონლის მიწოდება და მოხმარება. ეს ქსელები ხშირად აკავშირებს ქვეყნებს და კონტინენტებს დიდ გლობალურ ანსაბლეაში, რაც გულისხმობს ნედლეულის მოპოვებას, გადამუშავებას, საბოლოო პროდუქტის მიღებას და მის დისტრიბუციას.

ეს წამოწეული საკითხები, რომლებიც ეხება სასაქონლე "გლობალიზაციას" საკამათოა, ვინაიდან ამ ტერმინს სხვადასხვა განმარტებები აქვს სხვადასხვა ხალხებისთვის. უფრო ფართოდ, გლობალიზაცია არის კავშირისა და კაპიტალის ნაკადების, ხალხების, საქონლის, იდეების, კულტურების გაფართოება და ინვესტიფიკაცია ნაციონალური საზღვრების გადაკვეთაზე.

ნინო შეშაბერიძე