„ყველა მათთვის, ამ ავხორცი მდედრიონისთვის ჩემი ქმარი“ სასწრაფო დახმარება იყო!“

მოგესალმებით! ყოველ ქალს ლამაზი და სიყვარულით აღსავსე ცხოვრე-ბა უნდა ჰქონდეს, მაგრამ... ჩემთვის სიტყვა „სიყვარული“ დაცინვად ჟღერს, აბუჩად აგდების სინონიმი გახდა. სიყვარულმა გამსრისა და გამანადგურა, როგორც სულიერად, ისე ხორციელი კუთხით. ყველას ნებას ვრთავ შებრალებაზე, დაცინვაზე და ჩემს მიმართ ზიზღზეც! ჩემთვის სულ ერთია. თუმცა სათქმელს მაინც უკან არ წავიღებ.
სიყვარული მხოლოდ ლოგინი არ არის და სამწუხაროდ, ამის მისახ-ვედრად 22 წლის განმავლობაში მომიხდა „ოჯახური სტაჟის“ გამომუ-შავება. თავიდანვე, რომ მქონოდა წარმოდგენა, ვინ მეწვა გვერდით მთელი ამ წლების განმავლობაში, ბევრი რამ შეიცვლებოდა! მე მიყვარდა ქმარი, ის კი ყველა საერთო მოხმარების ქალს (შემდეგში სმქ) ეთაყვანებოდა. ამ წლების განმავლობაში არ ვიცოდი, რომ დაქორწინებიდან სამ თვეში ჩემმა მეუღლემ კავშირი გააბა ერთ კახპასთან. მერე ის მოიბეზრა და მეორეზე გადავიდა, მესამე, მეოთხე... და 22 წლის მანძილზე 3 ასეულსაც ასცდა მისი ბოზების, სწორედ რომ იაფფასიანი ბოზების რაოდენობა! იმიტომ რომ მათ შორის მხოლოდ ორი ათეული თუ იქნებოდა ქმარსგანაცილები ან ქვრივი, დანარჩენები კი ექსპრომტად გარიგების საფუძველზე ყველაფერზე თანახმა ძუკნები ან გათხოვილები.

ყველა მათთვის, ამ ავხორცი მდედრიონისთვის ჩემი მეუღლე „სასწრაფო დახმარება“ იყო. მივიდა, იცხოვრა და წამოვიდა, თან არ ივიწყებდა ხვნეშით და ვნების გამოხატვით ეჩურჩულა მათთვის: „რა ტკბილი ხარ, ჩემო გოგონა“. და ეს „ტკბილი გოგონებიც“ საოხრეს საჩუქრებით“ უმკობდნენ, რომლებიც მას შინ მოჰქონდა. მე კი ქრონიკული გონორეა, ტრიქომონიაზი მაწუხებდა. კონდილომებით მომეფინა მთელი სხეული, ცისტიტზე კი ჯღიბებზე აღარაფერს ვამბობ. ახლა კი ახალი „სიურპრიზი“ დამემატა - ქლამიდიოზი.

მაგრამ მე ხომ არ ვიცოდი, არ მესმოდა არც ეს წყეული სფერო და არც ვიცოდი, რა მჭირდა. თან 10-15 წლის წინ გინეკოლოგთან მისვლას მთელი ქალაქი გებულობდა. ინფექციები კი 3-5 დღის შემდეგ „ყუჩდებოდა“. ანუ მწვავე მდგომარეობა გამდიოდა და ვწყნარდებოდი (აქაოდა გაციება იყო და გამიარა-მეთქი), დაავადება კი ქრონიკულ ფორმაში გადადიოდა და უფრო ღრმად იწყებდნენ ჩემს გამოხვრას. ქმრისა და სმქ-ების წყალობით ახალ-ახალ „საჩუქრებს“ ვიძენდი, ვკარგავდი იმუნიტეტს და გამიჩნდა ალერგია. ზღვა წამლების მიღებამ ღვიძლი გამიფუჭა. მოკლედ ვმკურნალობდი ყველაფერს - გარდა თვით დაავადებებისა.

როცა ჩემთვის საძულველი ეროტიკული და მეცნიერული ლიტერატურის წყალობით შევიტყვე რაც მემართებოდა, კინაღამ ტვინში სისხლმა გამჟონა!!!
ვარ წესიერზე წესიერი ქალი, ერთგული ცოლი და მაინც ვენერიული დაავადებების მოძრავ სკივრად ვიქეცი?! იმ ფიზიკური ძალადობის გარდა, რასაც ამ წლებში ქმრისგან და მისი ბოზუნკალებისგან ვღებულობდი, სულიერად დავსახიჩრდი და ალბათ არც ისე ცოტანი არიან ჩემნაირად გაუბედურებული დიასახლისები!

დიახ, მრავალ კახპას მივუძღვენი სამახსოვრო წარწერები მათ სადარბაზოებში. რამდენიმეს ქმარს, მეზობლებს და მეგობრებს ავუხილე თვალები, მათი თახსირი ქცევების გამო. ორ გამოპრანჭულ ქალბატონს ნაგვის ვედროც კი დავახურე თავზე. ერთი სიტყვით, შესაძლებლობის ფარგლებში ვძიობდი შურს ჩემი დაღუპული ცხოვრების გამო და თუ მალე არ მოვკვდი, დანარჩენებსაც მივუზღავ საკადრისს სულ რომ ძვლები მცვიოდეს, მაინც გავუსწორებ ანგარიშებს.

ალბათ მკითხავთ: მერე ჩვენგან რა გინდა, წერილს რატომ გვწერო? ჩემმა მატარებელმა ჩაიარა, ყველაფერი ერთად დავკარგე მაგრამ ათასობით ოჯახია წუთისოფლის გზის დასაწყისში და არა მგონია მათ შორის ვინმე იყოს მსურველი აი ასეთ „სიყვარულის ნაგავსაყრელზე“ აღმოჩნდეს.
თან თხოვნა მაქვს, როგორ დავიბრუნო ჩემი თავი, როცა მორალურადაც ვკვდები და ფიზიკურადაც? - ელზა 44 წლის (თბილისი)

რედაქციისაგან: - თავიდან არ გვსურდა ამ წერილის გამოქვეყნება, რამეთუ“ არსებითად ბინძური დედააზრის მქონე წერილს ლაიტმოტივად გასდევს ისტერიკულ-ბაზრული ტონი. თუმცა მას ავტორის სინდისზე ვტოვებთ, რადგან ეს მართლაც „სულის და სხეულის ძახილია“. ვაქ-ვეყნებთ მათ საყურადღებოდ, ვისაც მიაჩნია რომ „უმეცრება კარგი ხილია“. მართლაც თანაგრძნობას იმსახურებს ეს საბრალო ქალბატონი, რომელშიც სრულიად ბუნებრივად გაბატონებულია ამდენი ბოღმა და სიძულვილი, მაგრამ ვერ ვიზიარებთ იმ უვიცობას, რასაც ელემენტარული გაგება მოითხოვს, „საიდან ყროლდება თევზი“.

ქართულ ფენომენს ნუ დავაბრალებთ მარადიულ კითხვებს: „ვინ არის დამნაშავე?“ და „რა გავაკეთოთ?“ ამ ქალბატონის შეხედულება პრიმიტიულობამდე ბანალურია და ბანალურობამდე პრიმიტიული: „ირგვლივ ყველა დამნაშავეა რა თქმა უნდა, ჩემს გარდა!“ ქმარი, მისი საყვარლები, საყვარლების ქმრებიც, ექიმები, გაზეთები, ცხადია სადარბაზოებიც და ბარემ - მათზე პასუხისმგებელი სახლმმართველები, გამგებლები და ა.შ. ჩვენი ქრონიკული „პირველი კაცით“ დამთავრებული.

მოგვიტევეთ ძვირფასო პატიოსანო დიასახლისო: თუ რაიმე სოციალურ და ბუნებრივ მოვლენებზე (მათ შორის ინტიმზე) არ დავწერთ და არ ვისაუბრებთ, ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ისინი აღარ იარსებებენ! მაგალითად ომი და ძალადობა იმიტომ არ ხდება ოდითგანვე, რომ ამის შესახებ წიგნებში წერენ. სიყვარული - ეს სამყაროა. ღალატი კი მცირე ომი ოჯახში. დაავადებაც ომია, დამღუპველი მიკროორგანიზმების ადამიანის ორგანიზმთან ბრძოლა. აგრეთვე უვიცობის ბრძოლა ცოდნასთან, სიბნელისა სინათლესთან. თვალები დავხუჭოთ და დაე გეომეტრიული პროგრესიით იწყოს ამ ომებმა ზრდა?

როგორც თქვენ ამბობთ, თქვენს მეუღლეს თქვენთვის ღალატი 22 წლის წინ, ანუ ჯერ კიდევ თავისუფალი პრესის გაჩენამდე საკმაო ხნით ადრე დაუწყია და სადმე რომ ამოგეკითხათ, დაავადებების არსებობის შესახებ, დღევანდელ სიტუაციასაც აიცილებდით და იმასაც შეიტყობდით, რომ თქვენს მეუღლესთან ურთიერთობა საძაგლად მიმდინარეობს და შესაძლებელია ეს თქვენი მეტისმეტი პატიოსნების ბრალიც იყო. ცხადია, სიყვარული მხოლოდ ლოგინი არ არის, მაგრამ ამ მდებარეობაში იგი გაცილებით კომფორტულად გრძნობს თავს.

და იცით, ძნელად სარწმუნოა, რომ ის ყბადაღებული 300 ქალი (თუ ისინი თქვენი წარმოსახვის ნაყოფები არ არიან) ყველა მსუბუქი ყოფაქცევის იყო და ყველა დაავადებული, რომლებიც ასნეულებდნენ თქვენს „გზააბნეულ“ მეუღლეს. ალბათ საუბარია აგრეთვე უვიც და უპასუხისმგებლო მეძავებზე, რომლებმაც ეს „თაიგული“ უძღვნეს.
არ გირჩევთ სირაქლემას პოლიტიკას მიმართოთ. გახსოვდეთ: „ცოდნა ძალაა!“ და რადგან ასეა, თქვენი ხსნა სამი სპეციალისტის (ვენეროლოგის, სექსოლოგის და ფსიქოლოგის) მეთოდური მუშაობით თუ მოიძებნება. შეეცადეთ, სიძულვილიც ჩამოიშოროთ, რაც ახალ ფერებში დაგანახებთ ცხოვრებას. გისურვებთ გამოჯანმრთელებას და დიდ ქალურ ბედნიერებას.