თოვს, გადათეთრდა, ჩემი ამინდია, შენ ჩემი ხარ, ჩემთან ხარ და ვხვდები,
რომ მე-ბედნიერები...მინდა შენთან ერთად სიგიჟე, თოვლში, გაყინულები,
როგორ გავათბობთ ერთმანეთს მერე ...ვგრძნობ რომ აქ ხარ, მკერდთან, ოდნავ
მარცხნივ...მესმის როგორ ფეთქავ....გული არა შენ, შენ ფეთქავ ჩემს
გულში....ოდნავ მშვიდად, ოდნავ რიტმულად....ფეთქავ და რა მერე? ...რა და
ის, რომ "მერე" ყოველთვის მიყვარს, ჩემი "მერე" შენთან კავშირშია....



ახლა შენ გძინავს, ტუჩები გაბუტული ბავშვივით გაქვს, ოდნავ იღიმი და
შენი ტუჩები უფრო ლამაზია....შენი არა ჩემი....ეგ ტუჩები უკვე
ჩემია....ხომ მაჩუქე? ხოდა მორჩა, მივისაკუთრე.....



ამ ბოლო დროს მივხვდი რომ ჩვევად მექცა შენთვის ღამე სმსის
მოწერა....ეგოისტი ვარ და იმიტომ, მინდა პირველი რაც შენს თავში და თვალში
აღიქმება ჩემი სიტყვები იყოს, სადაც კვლადაკვლავ შეგახსენებ რომ
უსაზღვროდ მიყვარხარ...



თითქოს ვხედავ როგორ იღიმი ჩემს სიტყვებზე "ხო რას იცინი რა იყო" ამ სიტყვებს ყველა სმსის ბოლოში გწერა, ესეც ჩვევაა ალბათ...



მგონი ბევრი ახალი ჩვევა მაქვს ამ ბოლო დროს....



მაგრამ მთავარი ჩვევა შენი სიყვარულია და იცი რა......



არაფერი უბრალოდ მიყვარხარ!!!!





ახლა 15 დეკემბერია, ღამის სამის ნახევარი და შენ გძინავს, მე კი ისევ მენატრები, როგორც ყოველთვის....



მ.ტ