გხედავ და სიცხიან ლექსებად

სულში რითმებივით ხმიანობ,

მზერას გავურბივარ სუსხიანს,

ფიქრში კი ჯიუტად მზიანობ.

გაქცევას ვცდილობ და ვჩერდები...

სიზმრიდან მახსოვხარ მცინარე,

ვიცი, რომ დახრჩობას მიქადის

და მაინც რად მიყვარს მდინარე?!.

მწვერვალზე ამსვლელი როდი ვარ,

მიწაც რომ არ მხიბლავს სავალი?

ვერ გავხდი მშვიდი და მორჩილი,

არ მქვია ყველა და მრავალი.

შენამდე რა ძნელი გზებია,

ვერ ვნახე გზაწვრილი ბილიკი...

ჩემი ოცნებები?..ფრთებია...

იქნება გიპოვო, ვინ იცის...

დავტოვებ სახლსა და ნათესავს,

ზურგს ვაქცევ ჯიუტად სამყაროს...

წლების სიშორეში გიპოვი,

რომ შენთან ვერავინ გამყაროს.

შორენა-ალაზნისპირელი