წარსულში ესეთი ისტორია ბევრ გოგოს გქონიათ ალბათ, ეს მეც განვიცადე და წლების გასვლის მერე დანანებით დავწერე ეს ყველაფერი და მინდა გაგიზიაროთ.ძალინ კრიტიკულები ნუ იქნებით, ვიცი რომ ეს არარი გამართული ნაწერი, მაგრამ გულით არი, იმაზე რასაც ვგრძნობდი, გავნიცდიდი და როგორადაც ეხლა ის მახსენდება.
ოცნებათ მექცა ერთ დროს მოსაბეზრებელი ყოველდღიურობა, როცა
ყოველი დილა ჩემთვის ფანჯარასთან, ფარდის უკან დგომით იწყებოდა, რომ დამენახა როგორ
იდექი და უყურებდი ჩემ ფანჯრებს და ელოდებოდი როდის გამოვიდოდა ის
ჭირვეული, საკუთარ თავზე შეყვარებული გოგო, რომელიც ეხლა დგას და უცდის იმ ბიჭს
რომელსაც სიყვარული ვერ დაუფასა.ეს სინანულია?არა!_სიყვარულია?_ალბათ არა...ეს
უფრო მონატრებაა...მომწონდა როცა იდექი და მიყურებდი, შენ ჩემზე დიდი, მე შენზე
გაცილებით პატარა(სიმაღლით, ასაკით).გეღიმებოდა ჩემ ბავშვურ ქმედებებზე, მე
პატარებთან ვთამაშობდი, შენ კი იქვე იდექი და თბილად, სიყვარულით მიყურებდი, მე კიდე
ვბრაზდებოდი, სულ აქეთ რატო იყურებათქო.თან მსიამოვნებდა.არასდროს დამავიწყდება ის
საღამო, გარეთ ბინასთან მეგობარმა რომ შემაშინა ბნელში და მე ტირილი დავიწყე, შენ
გაგეცინა და როცა მაწყნარებდა და ბოდიშს მიხდიდა, უთხარი: „ვერ ხედავ ყურადღების
მიქცევას რომ ცდილობსო“?....ძალინ გავბრაზდი, მაშინ მეგონა რომ ვცდებოდი, როცა
ვფიქრობდი რომ მოგწონდი და ამან სულ გადამრია, მაშინ როცა ჩემ თავსაც და სხვებსაც ვუმტკიცებდი რომ ის
ყველაზე ულამაზოა ამ ქვეყნად და მე რანაირად უნდა მომწონდესთქო, რა სულელი ვიყავიJ...ყოველთვის მემახსოვრება ის კვირა დღე, როცა
წირვაზე ვიდექი, შემთხვევით უკან მოვიხედე და დაგინახე, ჩემს უკან იდექი, სულ
ახლოს.სისხლი გამეყინა და ვიგრძენი რომ შენი სიხალოვე ძალინ მსიამოვნებდა, კი
ვამბობ პატარა ვიყავი მაშინთქო, ეს უბრალოთ შენთან თორე, ისე 16წელი
არცისეთი პატარა ასაკია რომ ის განიცადო რასაც მე მაშინ განვიცდიდი, მეტიც ვთვლი
რომ ყველაზე სუფთად და გულწრფელად
ყველაფერს სწორედ ამ ასაკში გრძნობ.არაფელი მესმოდა, ვიდექი და ვფიქრობდი რომ შენ
ჩემს ზურგს უკან იდექი და დარწმუნებული ვიყავი რომ ჩემზე .
ძალინ გიბრაზდებოდი, სულ ვცდილობდი რომ ცივად შევხვედროდი ყველა იმ ლამაზ სიტყვას, იმ
გამოხედვას, რომელიც შენგამ მოდიოდა, ამის მიუხედავათ მაინც სულ ფარდის უკან ამოფარებული შენ გამოჩენას
ველოდებოდი და როცა გარეთ გამოსვლას დავაპირებდი, გამალებით ვიპრანჭებოდი სარკის
წინ.ვცდილობდი სულ იქ მესეირნა მეგობრებთან ერთად სადაც შენ იდექი, შენ ჩუმად
გამომაყოლებდი თვალს, მე გაბრაზებული გამოგხედავდი, თვალს ჩამიკრავდი და ამ დროს
გული ძალინ მიჩქარდებოდა, ბავშვურად, ლამაზად და სუფთად...მერე მთელი ღამე ვფიქრობდი
როგორ გეძინა, თუ გესიზმრებოდი და მსგავს რაღაცეებს, აღარც კი მახსოვს.დილა კი ისევ
ისე იწყებოდა და სულ ვწუწუნებდი რატო არაფელი იცვლება მომბეზრდა ესეთქო, ეხლა კი იმ
დროს ვნატრობ.მაგრამ რა?არც არაფელი.ვდგევარ ფანჯარასთან ისევ, ვუყურებ იმ ადგილს
სადაც იდექი და მეღიმება, იქ სხვები არიან, შენზე ძალიან, ძალინ, ძალინ, პატარები და
ჩემზე ძალიaნ პატარებიJ
დრო ჩერდებაო და ეს მართალია, ეს ყოველთვის
მაშინ ხდება როცა ლამაზი მოგონებები ღრმად
ილექება ჩვენს მეხსიერებაში და ჩვენც იმ მოგონებებში ვიკარგებით.
