ჩემი ნანატრი, ნაოცნებარი,

უფალმა დიდხანს არა მაღირსა.

ალბათ, საჭირო იყო რაც მოხდა,

ბედნიერება რომ არ მაღირსა.

უხვად ცრემლები, ტკივილი ავი,

არ მომკლებია წლების მანძილზე.

თუმცა, იმედიჯერ არ ჩამქრალა,

შუქი მომავლის, ცხოვრების არსზე.

იმედიანი, რწმენით აღსავსე,

კვლავაც მივიკვლევ ბილიკებს ძნელსა,

უფლის შეწევნით და მფარველობით,

ისევ მოვუღებ ბოლოს ჩემს ავსა.

თამო ჯიქია