როზენჰანმა და შვიდმა შერაცხადმა ადამიანმა სხვადასხვა ფსიქიატრულ საავადმყოფოში მოახერხეს პაციენტის სტატუსით მოხვედრა ერთი სიმპტომის–ჰალუცინაციების სიმულირებით.

რვავე ფსევდოპაციენტს მიღებისას პარანოიდული შიზოფრენიის ან მანიაკალურ–დეპრესიული აშლილობის დიაგნოზი დაუსვეს. მიღების შემდეგ ისინი სრულად ნორმალურად იქცეოდნენ, თუმცა, როზენჰანის დაკვირვების მიხედვით, როდესაც შერაცხადი ადამიანი შეურაცხად ადგილზე ხვდება, უფრო მეტად მოსალოდნელია, რომ ისინი შეურაცხადად მიიჩნიონ, მისი ნებისმიერი ქცევის ხელახალი ინტერპრეტირება კონტექსის შესაბამისად ხდება.ფსევდოპაციენტები რაციონალურად რომ უხსნიდნენ საავადმყოფოს თანამშრომლებს თავიანთ სიტუაციას, მათ “ინტელექტუალური" დაცვის გამოყენებას მიაწერდნენ, დაკვირვების ჩანაწერების წარმოებას კი “ჩაწერის სინდრომად" მიიჩნევდნენ. ფსევდოპაციენტებმა თითქმის სამი კვირა გაატარეს პალატებში და არცერთი ჩაუთვლიათ საავადმყოფოს თანამშრომლებს შერაცხადად. როდესაც მათ საბოლოოდ დაიხსნეს (მეუღლეებისა და კოლეგების დახმარებით) თავი საავადმყოფოდან გაწერისას მათი დიაგნოზი ისევ “შიზოფრენია"იყო, თუმცა“, რემისიის პერიოდში"; ამრიგად, მათი სიმპტომები აღარ იყო აქტუალური.