მე არ ვიცი დღევანდელ სკოლებში რა სიტუაციაა, თუმცა ჩემ დროს ( 20 წლის ვარ ) მოსწავლეებში ''მეამბოხე სული'' ნაკლებად იდო. ჩვენ ვეგუებოდით უსამართლობას, ან მშობლებთან გავრბოდით.

როცა მე ვერცხლის მედალი ავიღე იმის გამო რომ მერვე კლასის პირველ სემესტრში ( არა წლიურში) ერთი 9 იანი მყავდა, და როცა ჩემზე ასიათასჯერ დაბლებს გამითანაბრეს ამიტ, რომელთა გადახდილი ფულის წყალობით ( და რა თქმა უნდა ხელახლა დაწერილი ჟურნალის წყალობითაც ) ისინიც ვერცხლის მედალსონები გახდნენ, მე გავბრაზდი.

მაგრამ ხმა არ მომიღია, მხოლოდ დედაჩემს ვ უთხარი, რომელი ცმივიდა სკოლაში, მართალია მეც გავყევი და რამდენიმე ტკბილი სიტყვა ვთქვი მარა ეს არ იყო ჩემი დამოუკიდებლება.

ჩვენ, სკოლის მსოწავლეები ათას რამეს ვეგუებოდით სკოლაში, მასწავლებლები უპატივცემულობას მოსწავლეების მიმართ, უსამართლობას თუნდაც ნიშნებზე, იმას რომ ჩვენ არავინ აღქვიქვამდა მოზარდებათ, და ყველა მასწავლებლისგან მაინც უბრალოდ მოვალოების მოხდას ვგრძნობდით. ეს იყო და ეს

მერე ჩავაბარე, დღეს ყველაზე წარმატებული თუ არა, 'დებილ' სტუდენტთა რ იცხვს ნამდვიალდ არ მივკუტნები და ჩემი აზროვნება ფაქტიურად დატრიალდა. ეს არ იყო არც ლექტორების დამსახურება რომლებიც რამეს მაგონებდნენ, არც წიგნების......

უბრალოდ ჩემში გაჩნდა პროტესტის გრძნობა

პროტესტი საზოგადოებასთან, პროტესტი უნვიერსიტეტში, პროტესტი ჩემ უფლებებზე

ყველგან პროტესტი და მთავარი რაც მოაქვს უნვიერსიტეტს ეს არის ფართო არეალი

უამრავი ახალი ნაცნობი, ურთიერთობები რომელსაც სკოლა ვერ მოგიტანს

და შენ აუცილებლად გაიზრდები და მიხვდები რომ არის რაგაცეები რასაც ვერ ეგუები შენ

არის რაგაცეები რაც გინდა შეიცვალოს და ხმას ა უცილებლად აიმაღლებ

შეიძლება დაწერო სტატია ამაზე, შეიძლება პოსტი გამოქვეყნო, შეიძლება ლექტორს ეკამათაო მაგრამ შენ გექნება პროტესტი

და მთაავარი რაც უნივერსიტეტი აუცილებლად მოგიტანს ესა პროტესტი

შენი დამოუკიდებლობა და შენი მიზანი

წარმატებებს გისურვებთ მომავალ სტუდენტებს

თQვენი გარდატეხის რეალური პერიოდი სწორედ უნივერსიტეტის წლებია