საქართველოში საკმაოდ ბევრი უნარშეზღუდული ადამიანია ( ამჟერად ტვინში გარკვეული შეზღუდვების მქონე ქართული საზოგაოდების წევრებს არ ვგუსლიხმობ), თუმცა მათი საზოგადოებაში ინტეგრირება რატომღაც წლებია უკვე ვერ ხერხდება.

მაია ასათიანის პროფილის გადაცემები სამწხაროდ არაფერს წარმაოდგენს, გვანახო შენ ჩვენ ეს ბავშვები, ახლაგაზრდები თუ მოხუცები მათ არაფერს არგებს, გარდა იმისა რომ ერთი დღე ტელევიზორში გამოჩნდებიან, რაგაც გაუხარდებატ, იმედით აღსავსე დაბრუნდებიან სახლში თუმცა მეორე დღეს მათ იიმ პრობელმებს, რაც აქვთ არავინ გადაუწყვეტიავს, ან არავინ არ იფიქრებს იმაზე რომ პრობელმა ის არაა, ვუყიდით თუ არა ჩვენ მათ წამლებს, ან მივცემთ თუ არა გარკვეულ ფინანებს.

მე მაქ შეხება ამ ადამინებთან, თან საკმაოდ ახლოს. ბევრ მათგანთან მაქ მეგობრული ურთეირთობა, ერთერტი კი შეიძლება ითქვა ჩემი ცხოვრების ნათელი წერტილია. ამ უკნასკნელს აქვს ფული, იმისთვის რომ იაროს ტაქსით სადაც უნდა, ყავდეს ელექტრო კალიასკა და იცხოვროს ასე თU ისე ნორმალურად

მაგრამ

თავი რომ დავანებოთ ამ ყველაფერს, არის აზოგადოებრივი ტრანსპორტი, არის ტეატრები, კინოები, სხვადასხვა დაწესბულებები....

მე მაინტერესებს მარტივ კითხვაზე პასუხი, ინვალიდებისთვის სასაცილო თანხის პენსიად მიცემა შველის იმ ფაქტს რომ ტრანსპორტში მათთვის სპეციალური ასასვლელი არ არის? ან თეატრებში და კინოებში ისინი კიბეების გარეშე ვერ ავლენ?

რატომ არაა მათთვის დასაქმების სპეციალური პროგრამები ან თუ არის რატომ არის ეს ვიწრო წრისთვის ცნობილი?

რატომ არ ვუზრუნველყოფთ გარემო პირობებს რომ ეს ადამიანები გამოვიდნენ ქუჩაში?

მათ საზოგადოებაში ინტეგრაციასთან დაკავშირებით ყოველ ჩვენგანს უნდა გვქონდეს ჩვენი დამოკიდებულება. რა რეაქცია გვაქვს ჩვენ როდესაც ქუჩაში ვხედავთ ინვალიდს, ან შეზღუდული შესაზლბელობის მქონე ნებისმიერ პირს, მათ ვაშტერდებით თითქოს რაგაც უცხოპლანეტელები იყვნენ. კი გვეცოდება მაგრამ უნახავებივით ვართ, როგორ, რანაირად .....

აბა გაიარეთ გერმანიაში კალიასკით, არავინ არ შემოგხედავს, იმიტომ რომ იქ ამ ადამინებისთვის ყველაფერია შემქნილი, მათი ერთადერთი პრობლემა ისაა რომ უბრალოდ ფეხზე ვერ დგებიან, აქვს ყველანაირი ხელშეწყობა სახლემწიფოსგან, იქნება ეს ფინანსური დახმარება, დასაქმება, გარემო პირობები, სპეციალური ჩასასვლელები, ბარდიურები თუ ასე შემდეგ.

მაშინ რა გვჭირს ჩვენ?

თუკი ქუჩაში ვერ ვხედავთ ინვალიდებს, ეს იმას არ ნიშნავს რომ ჩვენ ისინი არ გვყავს, ეს მხოლოდ და მხოლოდ იმას ნიშნავს რომ ჩვენს არ ვუქმნით მათ იმ პირობებს რომ ისინი გარეთ გამოვიდნენ, ჩვენ არ ვაგრძნობინებთ მათ რომ ისინიც ჩვენიწ ევრები არიან.

ამ საკითხთან დაკავშირებით მინდა ერთ თემასაც შევეხო, ეს არის ამ ადამინათა ( განსაკუთრებით ბავშვების მიმართ ) მათი მშობლების დამოკიდებულება. რატომ ''კეტავენ'' სახლში მშობლები მათ? რატომ რცხვენიათ შვილების.... იყო შემთხვევა როცა ერთერთმა ინვალიდმა პატარა გოგონამ თქვა '' მე ყველაზე მეტად შაბათი დღე მიყვარს, რადგან საღამოობით მამაჩემს ცოტა ხნით გარეთ გავყავარო'''

რატომ მხოლოდ შაბათს? რატომ მხოლოდ ცოტა ხნით? რატომ მხოლოდ ეზოში?

დასაწყისში მე ვახსენე გოგონა, რომელთანაც მე ვმეგობრობ უკვე წლებია. დედამისს ის ბაზრობაზეც კი დაყავდა რომ შეგუებოდა ხალხს, რომ თავი განსხავებულად არ ეგრძნო და დღეს ს ყელაზე მხიარული ადამიანია, აქვს თავის საქმე და სადაც მიდის, ყველას სიყვარულს იმსახურებს და არა შეცოდებას .

დაფიქრდით მშობლებო

დაფიქრდით სანამ თQვენს შვილებს სახლში ჩაკეტავთ, დაფიქრდით სანამ მას თანატოლებთან ურთიერთობას აუკრძალავთ.

ნუ გაზრდით მას კომლექსებით აღსავსე მოზარდათ, ნუ აფიქრებინებთ იმას რომ მან რაღაც დააშAვა რადგან გამორჩეულია. ნუ შეაძულებთ მას ყოველ დღეს/

პირიქიტ

გავულამაზოთ მათ ყოველი დღე

ისინი ისედაც იტანჯებიან, ზოგიერთ ( არც კი ვიცი უარეს თუ უკეთეს ) შემთხვევაში შეიძლება საერთოდ ვერ აღიქვავენ რეალობას მაგრამ ყველას ჭირდება სითბო ს იყვარული და სხვა ადამიანები.

სამწუხაროდ დღეს ''ევროპის დონე'' საქართველო ვერ დაიკვეხნის იმით რომ სხვა ქვეყნების მსგავსად ჩვენს საამაყო ქვეყანაში ვზრუნავთ შეზღუდული შესაძლებლობების პირებზე.

ეს სტატია ერთადერთია ალბათ რომელიც მთელი გულით დავწერე, მე პირადად მქონია და მაქვს მათთან შეხება და დამიჯრეთ, სანამ ყველა არ ვ იზრუნებთ მათზე, მათი ცხოვრება ვერ შეიცვლება.

ჩვენ ვართ საზოგადოება, და ჩვენ უნდა აღვიქვათ ისინი არა ცოდო და საწყალ ადამინებად, არამედ ჩვენს ნაწილად. შევიყვაროთ ისინი და საშუალება მივცეთ რ ომ იცოვრონ არა ჩვენში, არამედ ჩვენთან ერთად.