მომაბეზრებელი და უშინაარსო რიტორიკის თავიდან ასაცილებლად

არ დავიწყებ იმით, რომ შუადღეა, მზე ანათებს და სასიამოვნო სითბო გვეღვრება სულში.

საღამოა, უკვე საკმაოდ ბნელა, ქუჩები "სინათლის ქალაქივითაა" განათებული. ოთახშიც სინათლე ანთია, არამარტო სინათლე. ტელევიზორი, კომპიუტერი და უთოც კი.

მე და "ის" ოთახში ვზივართ, მე კომპიუტერთან, ის კი გვერდით სავარძელში ჟურნალს ფურცლავს. ორივეს ერთგვარი უხერხულობის შეგრძნება გვაქვს. ცოტათი დაბნეულები ერთმანეთს პერიფერიული მზერით ვზვერავთ. პირველი ნაბიჯის გადადგმას ვერცერთი ვბედავთ. ( აქამდე ჩვენს შორის არაფერი ყოფილა). ჩვენდა გასაოცრად წყვდიადში აღმოვჩნდით (შუქი ჩაქრა). მისი სავსე, გოლეულივით ტკბილი, ვნების ამშლელი ტუჩებიი ვიგრძენი...

ეს დიდხან არ გაგრძელებულა. რამდენიმე წუთში სინათლე აინთო.

და ერთადერთხელ ვინატრე შევარდნაძის დრო.