შვედი მსახიობისა და მუსიკოსის, ბიორნ ანდრესენის ბიოგრაფია რომ წაიკითხოთ უნებურად გახსენდება ანდაზა: „არ დაიბადო ლამაზი, არამედ დაიბადე ბედნიერი“. უკვე 16 წლის ასაკში იგი მთელ მსოფლიოში იყო ცნობილი, როგორც "მე-20 საუკუნის ყველაზე ლამაზი ბიჭი", მიიღო აღიარება კინოს სფეროში და შესაძლებლობა გამხდარიყო დიდი ხელოვანი. მაგრამ ამავე დროს, ბიორნი იმდენად უბედურად გრძნობდა თავს, რომ ძნელი იყო მისი ბედის შეგშურებოდათ...
ბიორნ იოჰან ანდრესენი დაიბადა 1955 წელს შვედეთის დედაქალაქ სტოკჰოლმში. დედამისს, ბარბარა ანდრესენს, რომანი ჰქონდა გავლენიან დაქორწინებულ მამაკაცთან, სტოკჰოლმის ლიტერატურული ასოციაციის წევრთან. ამიტომ, ბიორნი, რბილად რომ ვთქვათ, არ იყო სასურველი ბავშვი. მამა დიდი ხნის განმავლობაში ცდილობდა დაეყოლიებინა ქალბატონი აბორტის გაკეთებაზე, მაგრამ უკვე გვიანი იყო... როდესაც ბიჭი 6 წლის იყო, დედას მშობლის უფლებები ჩამოართბეს, სამი წლის შემდეგ კი უკვალოდ გაუჩინარდა (როგორც მოგვიანებით გაირკვა, თავი მოიკლა). ბიორნი ბებიამ გაზარდა. იგი მთელი ცხოვრება კინოინდუსტრიაში მუშაობდა, ამიტომ იმედოვნებდა, რომ მისი საყვარელი შვილიშვილი ერთ დღეს ცნობილი მსახიობი გახდებოდა.

თავად ბიჭს უფრო მეტად იზიდავდა მუსიკა - ადრეული ბავშვობიდან ბიორნი ოცნებობდა გამხდარიყო პიანისტი. საბედნიეროდ, მისმა შესანიშნავმა სმენამ მას საშუალება მისცა 8 წლის ასაკში ჩასულიყო სტოკჰოლმში მადორუფუ ფრედრიკის ელიტარულ მუსიკალურ სკოლაში. მან წარჩინებით დაამთავრა და ამ მიმართულებით ცხოვრების შემდგომ განვითარებას გეგმავდა, მაგრამ ბებიამ შვილიშვილი დაარწმუნა, რომ ძალები კინოში ეცადა. 1970-იან წლებში რეჟისორმა ლუჩინო ვისკონტიმ გადაწყვიტა გადაეღო თომას მანის მოთხრობა „სიკვდილი ვენეციაში“. იგი ამ საკითხს უაღრესად პასუხისმგებლობით მიუდგა- გადაღებები დაიგეგმა ლიდოს კუნძულზე, იმავე სასტუმროში, რომელშიც განვითარდა მოვლენები რომანში და ტაძიო ვისკონტიმ პირადად აირჩია მსახიობი არისტოკრატის როლის შესასრულებლად 1500-ზე მეტი აპლიკანტიდან. იმისათვის, რომ ყველა ბიჭი ენახა, მის გუნდს მოუწია რამდენიმე ქვეყანაში გამგზავრება და ასობით სკოლისა და ახალგაზრდობის განყოფილების მონახულება. მაგრამ ვისკონტიმ ვერ იპოვა იმ "ღვთაებრივი ნაპერწკლის" მფლობელი, რომელზეც წიგნში ეწერა. შემდეგ კი ბიორნ ანდრესენი მივიდა ქასთინგზე.
ანგელოზური გარეგნობის, კეთილშობილური მანერებისა და საოცარი გრაციოზულობის მქონე ბიჭი მაშინვე დაამტკიცეს მთავარ როლზე. ვისკონტის სურდა, რომ ყველაფერი იდეალურად გამოსულიყო, ის მკაცრად აკონტროლებდა მთავარ მსახიობს, აუკრძალა: მზის აბაზანების მიღება, რადგან ფილმში ის არისტოკრატია ფერმკრთალი კანით, ეთამაშა ფეხბურთი სხვა ბიჭებთან, რათა არ მიეღო სისხლჩაქცევები და აბრაზიები, ეფლირტავა თავის პარტნიორებთან ერთად გადასაღებ მოედანზე და მრავალი სხვა. ყველა მსახიობმა, რეჟისორის დაჟინებული მოთხოვნით, რამდენჯერმე გადაიკითხა მოთხრობა „სიკვდილი ვენეციაში“. მხოლოდ ბიორნს აეკრძალა ამის გაკეთება, რათა არ გაეფუჭებინა "ტაძიოს იმიჯის სიწმინდე".
აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ გადაღების მთელი პროცესის განმავლობაში პრესაში პერიოდულად ჩნდებოდა ჭორები ბიორნის დაღუპვის შესახებ უბედური შემთხვევის, ავტპოკატასტროფაში, ნარკოტიკების გადაჭარბებული დოზის შედეგად და სხვა რამის შედეგად ბიორნ ანდრესენის ტრაგიკული გარდაცვალების შესახებ. ამ ჭორებს ავრცელებდა ჰელმუტ ბერგერი, ლუჩინო ვისკონტის განაწყენებული შეყვარებული, რომელმაც ამგვარად შური იძია გეი რეჟისორზე, რომელმაც მას მთავარი როლი არ მისცა.
1971 წლის 1 მარტს კანის კინოფესტივალზე ფილმის დიდი ხნის ნანატრი პრემიერა შედგა. სურათმა ნამდვილი სენსაცია შექმნა! მალე "სიკვდილი ვენეციაში" მიიღო მრავალი პრესტიჟული ჯილდო, მათ შორის რამდენიმე BAFTA ჯილდო, საიუბილეო პრიზი კანში, ოსკარის ნომინაცია და გახდა "წლის ჰიტი" იაპონიაში. ბუნებრივია, ბიორნ ანდრესენი მაშინვე გადაიქცა მსოფლიო დონის ვარსკვლავად და მოიპოვა "მე-20 საუკუნის ყველაზე ლამაზი ბიჭის" არაოფიციალური ტიტული, მაგრამ მორცხვი მოზარდი არ იყო მზად ასეთი მოულოდნელი პოპულარობისთვის...
ცეცხლს ნავთი შემატა ის ფაქტი, რომ ლუჩინო ვისკონტი ყველანაირად ცდილობდა ბიორნისთვის გეი კულტურა გაეცნო. ფილმის პრემიერისთანავე მან ის გეი ბარში წაიყვანა, სადაც, ბიორნის თქმით, თავი „ხორცის ნაჭერად“ იგრძნო. „სიკვდილი ვენეციაში“ თითქმის მთელი გადამღები ჯგუფი იზიარებდა ვისკონტის ინტერესებს, თუ შეიძლება ასე დავარქვათ. ჰომოსექსუალიზმის მთელმა ამ მასობრივმა პოპულარიზაციამ განაპირობა ის, რომ ბიორნმა მალევე დაიწყო ფიქრი: "იქნებ მეც გეი ვარ?" მოგვიანებით მსახიობმა აღიარა, რომ 70-იან წლებში სხვა მამაკაცებთან კავშირის გამოცდილება ჰქონდა. მაგრამ ამას კარგი არაფერი მოჰყოლია: ანდრესენი მალევე მიხვდა, რომ ეს მის ნამდვილ სურვილებს ეწინააღმდეგებოდა და ამავდროულად მის ფსიქიკაზე უარყოფითად იმოქმედა.

როდესაც ბიჭი წარმატების ტალღაზე იყო, ბებიამ დაარწმუნა იგი იაპონიაში წასულიყო და იქ გაეგრძელებინა სამსახიობო კარიერა. ბიორნი იყო გამოწყობილი მეზღვაურის კოსტიუმში. ის გადაიღეს მოდის ჟურნალებისთვის, მიიწვიეს პოპულარულ სატელევიზიო შოუებში, ინტერვიუში აიღეს მასთან და თითქმის ყველგან იხსენებდნენ მის ყველაზე ცნობილ როლს.

იაპონიაში ანდრესენმა ჩაწერა ორი მუსიკალური ჰიტი, მაგრამ მოგვიანებით ჟურნალისტებთან აღიარა, რომ არ იყო დაინტერესებული პოპ ინდუსტრიით. ბიორნს გულწრფელად სურდა სამშობლოში წასვლა, სტოკჰოლმის კონსერვატორიაში ჩაბარება და სამომავლოდ მუსიკის სწავლება. ასეთმა თამამმა განცხადებამ აღაშფოთა ბიორნის ბებია, რომელმაც მთელი გულით უსურვა მას დიდება სამსახიობო სფეროში. ამის გამო მათ შორის ურთიერთობა საგრძნობლად გაუარესდა, ამიტომ ანდრესენი ცალკე ბინაში უნდა გადასულიყო და იმისთვის, რომ ბებიას ფინანსურად დახმარებოდა, პერიოდულად იღებდა მცირე და ეპიზოდურ როლებს, ასევე თეატრის სცენაზე ჩნდებოდა.

ბიორნი უარს ამბობდა მსხვილ შემოთავაზებებზე, რადგან ის ჯერ კიდევ ვერ გამოვიდა ტაძიოს როლიდან. მხოლოდ რამდენიმე ხნის შემდეგ გამოჩნდა ჰანს ალფრედსონის ფილმში „უსუსური მოაზროვნე მკვლელი“ და მის პრემიერაზე შეხვდა თავის მომავალ მეუღლეს, პოეტ სიუზანს, რომელთანაც „ერთი ნახვით სიყვარული“ იგრძნო.


ძალიან მალე წყვილი დაქორწინდა და 1984 წელს მათი ქალიშვილი რობინი შეეძინათ. ორი წლის შემდეგ ბიორნის ვაჟი შეეძინა, რომელსაც ელვინი დაარქვეს, მაგრამ ბიჭს არ ჰქონია ბედად ხანგრძლივი და ბედნიერი ცხოვრება. 10 თვის ასაკში გარდაიცვალა ჩვილების უეცარი სიკვდილის სინდრომით. ეს ნამდვილი დარტყმა იყო ოჯახისთვის. იმ პერიოდში ანდრესენმა მძიმე ნერვული აშლილობა განიცადა და იძულებული გახდა ფსიქოლოგისთვის მიემართა.
სპეციალისტთან ერთად მივიდნენ დასკვნამდე, რომ სწორედ „სიკვდილი ვენეციაში“ გახდა მისი პირველი სერიოზული ფსიქიკური ტრავმა. მისი შვილის სიკვდილი ანდრესენის ცხოვრებაში ბოლო დარტყმა იყო. გარკვეული პერიოდის განმავლობაში, მუსიკა, რეპეტიტორობა და ხანდახან გადაღებები ეხმარებოდა ტკივილს. მაგრამ 1994 წელს მას კვლავ ჰქონდა ნერვული აშლილობა, ამჯერად ალკოჰოლთან დაკავშირებული პრობლემები.


ხანგრძლივი რეაბილიტაციის შემდეგ, ბიორნმა გადაწყვიტა სამუდამოდ დაესრულებინა სამსახიობო კარიერა. გააგრძელა ფორტეპიანოს მასწავლებლად მუშაობა, ხანდახან გამოდიოდა თეატრის სცენაზე და სცადა ძალები ბუღალტერიაშიც. ამის მიუხედავად, ტაძიოს, როგორც არისტოკრატის როლის მძიმე ჩრდილი მას სიცოცხლის ბოლომდე არ ასვენებდა. ერთხელ ბიორნმა აღიარა, რომ რომ სცოდნოდა, როგორ წარიმართებოდა მისთვის ეს როლი, არ დათანხმდებოდა ფილმში მსახიობობას.



ახლა ბიორნ იოჰან ანდრესენი მეუღლესთან ერთად სტოკჰოლმის გარეუბანში ცხოვრობს. მათგან არც თუ ისე შორს ცხოვრობს მათი ზრდასრული ქალიშვილი რობინი ოჯახთან ერთად. ბიორნი წარმატებით მუშაობს მუსიკალურ სკოლაში და, მიუხედავად მისი დაპირებისა, რომ სამუდამოდ დატოვებდა კინოინდუსტრიას, ზოგჯერ ფილმებშიც თამაშობს. მაგრამ არც ერთი მთავარი როლი არ აუღია, რადგან თინეიჯერული ტრავმის მოგონებები ჯერ აწუხებს მას. ეს ამბავი კიდევ ერთხელ ამტკიცებს, რომ მდიდრებიც ტირიან და "ლამაზი სურათი" ყოველთვის არ არის ბედნიერი, აყვავებული ცხოვრების მაჩვენებელი.