„ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი კითხვა, რომელიც ყოველთვის მინდოდა დამესვა ფსიქოთერაპევტისთვის: რა უნდა გავაკეთო, თუ სექსი არ იყო ისეთი კარგი, როგორსაც ველოდი? მე ვსწავლობდი ინსტიტუტში და ჩემი ლიბიდო პლინტუსს ქვემოთ დაეცა, თითქმის ტირილი მივარდებოდა, როცა ვინმე შეხებას ცდილობდა. იმედი მქონდა, რომ ერთ დღეს გავიღვიძებდი და მივხვდებოდი, რომ ეს ყველაფერი ცუდი სიზმარი იყო, მაგრამ ასე არ მოხდა.

მინდოდა გამეგო, რა მჭირდა. თავიდან ყველაფერი კარგად იყო, როგორც ნებისმიერი ჩვეულებრივი გოგონა, რომელიც იზრდებოდა სერიალებზე და სასიყვარულო რომანებზე . შემდეგ უცებ აღმოვაჩინე, რომ ბოლო წამს ვაუქმებ პაემანს და ვლანძღავ იმ ადამიანებს, რომლებსაც სურდათ ჩემთვის სიმპატიური მამაკაცის გაცნობა.

იმ პერიოდის გავლა, როცა არაფერი გინდა, ძალიან რთულია, განსაკუთრებით ახალგაზრდობის პერიოდში. მით უმეტეს, თუ გაცნობა და სექსი არის ის, რაზეც მეგობრები საუბრობენ და რასაც აჩვენებენ ფილმებში. არ ვიცოდი როგორ მეღიარებინა, რომ ინტერესი დავკარგე არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ძალიან დაკავებული ვიყავი, არამედ გაურკვეველი მიზეზების გამო და ჩემი ყველაზე დიდი სურვილი იყო ძველებურად დამებრუნებინა ყველაფერი ისე, როგორც ადრე იყო.

რაღაც მომენტში გავბედე და ვკითხე ექიმს, თუ რა უნდა მექნა. მან მიპასუხა, რომ ეს ნორმალურია და რომ აუცილებლად მალე შევხვდები იმ ადამიანს, ვისთანაც ყველაფერი მენდომებაოდა.ვფიქრობდი, რომ მან არასწორად გაიგო ჩემი შეკითხვა. მეორე მხრივ, დეპრესია მქონდა და ლიბიდოს დაქვეითება ალბათ ამასთან პირდაპირ კავშირში იყო. როდესაც უნდა დააყენო შეტყობინებები საკუთარ ტელეფონზე, რომ დღეში სამჯერ უნდა ჭამოთ, ორგაზმი უბრალოდ არ მოხვდება პრიორიტეტების სიაში.

დეპრესიას წარმატებით მკურნალობენ, მაგრამ ეს საკმაოდ ხანგრძლივი პროცესია და ზოგჯერ ყველაფერი უკან უკან მიდის. რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ არ მინდოდა პაემანი და სექსი. ასეთი უხალისობის პერიოდში ყველაზე საშიშია იფიქრო, რომ ცხოვრება აარარობაა მარტოსულის სტატუსის შეცვლის სურვილის გარეშე, რომ ნორმალური ცხოვრების კონტექსტს მიღმა ხარ და თხუთმეტი კატის გარემოცვაში მოკვდები. და ყველაზე ცუდი ის კი არაა, არავისთან შეხვედრის სურვილი რომ არ გაქვს, არამედ ის, რომ ირგვლივ არ არსებობს ისეთი ადამიანი, ვისაც შენი გაგება შეუძლია. ჩემთვის ეს იყო ყველაზე უარესი: არავინ იყო, ვისთანაც განვიხილავდი ჩემს მდგომარეობას, ირგვლივ ყველა დარბოდა პაემანზე და მხოლოდ ურთიერთობებზე საუბრობდა.

მაგრამ ამ მდგომარეობას აქვს უპირატესობებიც. თქვენ გაქვთ ენერგია სხვა, უფრო პროდუქტიული საქმიანობისთვის. შეგიძლიათ ქსოვა, წერა, კითხვა, საჭმლის მომზადება ან სერიალების ყურება. თქვენი ღირებულება სამყაროსთვის მხოლოდ სექსით არ განისაზღვრება! გარდა ამისა, შეგიძლიათ ყურადღება გაამახვილოთ თქვენს მდგომარეობაზე და არ იფიქროთ იმაზე, რაც მან თქვა და გააკეთა. რა თქმა უნდა, თუ ამაში არ არის გადაჯაჭვული მძიმე დეპრესია.

იმ დროს დაბრუნება რომ შემეძლოს, ჩემს უმცროს ვერსიას ვეტყოდი, რომ პანიკაში არ ჩავარდე. ახლა ყველაფერი კარგადაა, მაგრამ ის პერიოდი ჩემთვის, როგორც ზრდასრული ადამიანისთვის, მნიშვნელოვანი იყო“.(ტატიანა 29 წლის)