"მეძავების სოფელი" არ არის გაბრაზებული მოგზაურის წყევლა. ნავალი, საგარ გრამი და კიდევ ათობით სოფელი ნამდვილი სოფელია, სადაც მხოლოდ საკუთარი სხეულით მოვაჭრე ქალები ცხოვრობენ. ისინი ამ ოჯახში დაიბადნენ, რაც იმას ნიშნავს, რომ ისინი განწირულნი არიან მსგავსი ბედისთვის.
მეძავების სოფლები, როგორც წესი, ღარიბია, საავადმყოფოების გარეშე და ცივილიზაციას ჯერ არ მიუღწევია საკმარისად, რომ წინააღმდეგობა გაუწიოს კასტურ სისტემას. ამიტომ, აქ ქალების ბედი წინასწარ არის განსაზღვრული.

დაქორწინებული ქალები ამას აკეთებენ ქმრისა და მისი ოჯახის გულისთვის

წარმიუდგინეთ, თქვენ გიწევთ გაქვთ საკუთარი თავის გაყიდვა, თუ მიეკუთვნებით ბანჩარნდას ოჯახს - თავად სამეფო კურტიზანების შთამომავლებს. ისინი მიეკუთვნებიან ხელშეუხებელ კასტას, რომლებიც ასეთ სოფლებში ცხოვრების გარეშეც ხშირად განიცდიან სექსუალურ ძალადობას.

ინდოეთის პირველი კურტიზანის ისტორია

ლეგენდის თანახმად, ძლევამოსილი მეფე დაქორწინებული იყო, მაგრამ შეუყვარდა ერთ-ერთი მშვენიერი მოცეკვავე. დედოფალი განრისხდა და აიძულა მეტოქე, თოკზე გადასულიყო ქარიშხლიან მდინარეზე. თუ ის გაუმკლავდებოდა, დედოფალი მისცემდა უფლებას, ყოფილიყო მეფესთან. ერთი კასტიდან მეორეზე გადასულიყო...

ინდოეთის პირველი კურტიზანი მეძავიც კი არ იყო, ის უბრალო მოცეკვავე გახლდათ.

როგორც კი მოხერხებული გოგონა თოკზე გაიქცა, დედოფალმა თოკი ისე გაჭრა, რომ წყალში ჩავარდა. დაცემისას გოგონა დაჰპირდა დედოფალს, რომ მისი შთამომავლები სხეულებით გაიტაცებდნენ მათ მამაკაცებს, მაშინ, როცა თვად მოცეკვავე მხოლოდ მეფის მზერას იტაცებდა.

ინდოეთის ღარიბ რაიონებში გოგონას დაბადება არ არის ბედნიერი. მიზეზი იგივეა, ვაჟი ოჯახის მარჩენალი გახდება და იშრომებს. და ქალი წავა ქმრის ოჯახში და იმუშავებს მისთვის.

მაგრამ სოფლებში, როგორიცაა ნავალი, საგარ გრამი და სხვა 120 დასახლება, სადაც მეძავი მეძავების კასტა ცხოვრობს, გოგონას დაბადება მხოლოდ ახარებთ. მას ხომ მთავარი შემოსავალი მოაქვს ოჯახისთვის.

მამაკაცები ძირითადად არ მუშაობენ, ან დაბალანაზღაურებადი სამსახურები აქვთ, მაგალითად, ხელით მეურნეობა. აქ ყველაფერი იმდენად განსხვავებულია, რომ როცა ქალი თხოვდება, მზითევს საქმროს ოჯახი ყიდულობს. ინდოეთის სხვა რაიონებში პატარძლის მზითევი მშობლებმა უნდა იყიდონ.

ყველაზე წარმატებული კურტიზანული სოფლები გზებთან ახლოს მდებარეობს. თუ სოფელი სრულიად დაშორებულია, მაშინ მასში სიღარიბე ყვავის. და თუ ახლოს არის გზატკეცილი, სოფელი უფრო მდიდარი ჩანს, ვიდრე სხვა ჩვეულებრივი სოფელი.

გოგონა 11 წლის ასაკიდან იწყებს ოჯახში „შემოსავლის შემოტანას“ ადრე, რათა დრო ჰქონდეს ოჯახს მოგების მისაღებად, სანამ გაიზრდება და მოუნდება დაქორწინება და ოჯახის დატოვება.

უფროსი დები უმცროსებს ასწავლიან, როგორ მოიზიდონ კლიენტი, როგორ მიიღონ საუკეთესო ფასი საკუთარი თავისთვის. ზოგიერთ ოჯახს შეუძლია ქალიშვილის სკოლაში გაგზავნა, მაგრამ თუ ოჯახში ფინანსური პრობლემები დაიწყება, მას მოუწევს “ხელობაზე" დაბრუნება და ნათესავების რჩენა.
რაც უფრო დიდია ასაკით გოგონა, მით უფრო იაფი ჯდება მისი მომსახურება. 30 წლამდე მამაკაცისგან მხოლოდ 200 რუპიას მიღებაა შესაძლებელი. ხოლო ახალგაზრდა ქალწულებს შეუძლიათ მიიღონ 50 ათას რუპიამდე პირველი ღამის განმავლობაში.

საშუალო შეფასებით, კურტიზანების ბანჩარნდას ტომში დაახლოებით 20 ათასი ადამიანია, უმეტესობა ქალია, რომლებიც მიმოფანტული არიან ჩრდილოეთ ინდოეთის პატარა სოფლებში.

ასეთი საშინელი სოციალური ფენომენის მიზეზი, რა თქმა უნდა, არის კასტური სისტემის მდგრადობა. ის ინდოეთში 70 წელია გაუქმებულია, მაგრამ ამან გავლენა არ მოახდინა შორეული ღარიბი რეგიონების ცხოვრებაზე, სადაც კაცები და ქალები საუკუნეების განმავლობაში ცხოვრობდნენ თავიანთი კასტების ფარგლებში და ვითარების შეცვლის ნებისმიერი მცდელობა მკაცრად დაგმულია.