იაპონელი ქალი ზოგჯერ მოყვანილია როგორც თვინიერი მეუღლისა და მზრუნველი დედის მაგალითი, რომელიც ცხოვრობს მხოლოდ თავისი საყოფაცხოვრებო და სახლის მოვლის ინტერესებით. უფრო მეტიც, ამას ჩვეულებრივ ტრადიციას მიაწერენ. მაგრამ თანამედროვე იდეალური იაპონელი ცოლი მეიძის ეპოქის (მე-19 საუკუნე) პროდუქტია, როდესაც ყველაფერი ევროპული შემოიტანეს იაპონიაში. ტრადიციულად კი გოგონები და ქალები თავს ბევრად უფრო თავისუფლად გრძნობდნენ.

იაპონური კლასიკური ლიტერატურიდან ყველამ იცის, რომ უძველეს დროში იაპონელი ქალები უცხოს მზერას ემალებოდნენ, სტუმრებთან ტიხრის მეორე მხრიდან საუბრობდნენ და ქუჩაში მხოლოდ დაფარული თავით გადიოდნენ. იაპონელი ქალებისთვის ბურკას როლს ასრულებდა ქუდები და მოსასხამები, ან უფრო ხშირად თავზე გადაკიდებული კიმონო, სპეციალურად ისე მორგებული, რომ მხოლოდ ასე შეიძლებოდა მისი ტარება. ამ კიმონო-ფარდას კაზუკა ერქვა. მსურველებს შეუძლიათ ჩვენს დროშიც იყიდონ კაზუკა, ის კვლავ იწარმოება და იყიდება.

გოგონები მშობლების ნებართვის გარეშე ვერ ქორწინდებოდნენ და ქმრის ნებართვის გარეშე ვერ განქორწინდებოდნენ. საოჯახო საქმეების მოსავლელად ცოლებს მოახლეები ჰყავდათ; თავად ქალებს არ აძლევდნენ მუშაობის უფლებას, მაგრამ მათ ჰქონდათ საშუალება დაეწერათ რაიმე ელეგანტური ნაწარმოები, რის გამოც ქალების წვლილი იაპონურ ლიტერატურაში დიდია. მოთხრობები, რომლებიც ჯერ კიდევ საბჭოთა კავშირში ითარგმნა, თითქმის ყველა ქალის მიერ იყო დაწერილი. ქალბატონებიც წერდნენ პოეზიას.

მოწყენილობასთან გამკლავების კიდევ ერთი გზა, რომელიც გადაჭარბებული იყო მუშაობის ან რეალიზაციის ძიების შესაძლებლობის გარეშე, იყო მეგობრების შეკრება უძველესი წმინდა რიტუალებით, რომელიც მოიცავდა თბილ საკეს - ბრინჯისგან დამზადებულ დაბალალკოჰოლურ სასმელს. მაგრამ იაპონელი ქალების უმეტესობის ცხოვრება ისე იყო მოწყობილი, რომ მოწყენილობის დრო არ ჰქონდათ და ქორწინება და განქორწინება უფრო ადვილად და თავისუფლად ხდებოდა.

ქალების 80%-ზე მეტი ცხოვრობდა სოფლებში, სადაც ყველა თანაბრად მუშაობდა: ისინი ან მინდვრებზე მუშაობდნენ, ან იჭერდნენ და აგროვებდნენ ზღვის პროდუქტებს, ან რაიმე ხელობას მისდევდნენ. ქალი იყო ღირებული მუშაკი და ამან მას საშუალება მისცა მათ თავისი გაეტანათ და ხშირად მიეღოთ დამოუკიდებელი გადაწყვეტილებები ქორწინების შესახებ. რა თქმა უნდა, მაინც უწევდათ მშობლების პატივისცემის მიზნით ნებართვის აღება, მაგრამ ისინი იშვიათად ეწინააღმდეგებოდნენ ქალიშვილების არჩევანს.

იაპონურ სოფელში შესაძლებელი იყო დაქორწინებული წყვილის შექმნა როგორც საქმროს, ასევე პატარძლის ოჯახში. ასე რომ, შეყვარებულებს კითხვას სვამდნენ: “შენთან ერთად წავიდეთ თუ ჩემთან?" ქორწინებები, სადაც გოგონა საქმროს ოჯახში მიდიოდა, მოგვიანებით ხდებოდა - პატარძლების საშუალო ასაკი თვრამეტი წელი იყო. მაგრამ თუ პატარძლის მშობლებს სურდათ დამატებითი მომუშავე ხელის მიღება, ქალიშვილებს გაცილებით ადრე აქორწინებდნენ, - საშუალო ასაკი თოთხმეტი იყო, მაგრამ ქვედა ზღვარი საერთოდ არ არსებობდა. რა თქმა უნდა, მოუმწიფებელ გოგოსთან ქორწინება ფიქტიური იყო (ან ითვლებოდა). ცოლ-ქმარს შორის დიდი ასაკობრივი სხვაობა სისულელედ ითვლებოდა.

სოფელში განქორწინება მარტივი იყო. ქმარი თავის ნივთებს ალაგებდა და მიდიოდა თავისი ნებით ან ცოლის თხოვნით. ქალიც იგივეს აკეთებდა.

პირველი, ადრეული, ქორწინება ძალიან ხშირად იშლებოდა. თუ ქმარი ცოლის ოჯახთან ერთად ცხოვრობდა, განქორწინების შანსი დაახლოებით 55 პროცენტი იყო. თუ პირიქითაა, ცოტა ნაკლებია, 41 პროცენტი. ანუ, მშობლების მიერ მოწყობილი ქორწინებები უფრო მეტად იშლებოდა (გოგონები, როგორც წესი, ქმრის ოჯახში მიდიოდნენ, როცა თავიანთი ნებით ქორწინდებოდნენ). საშუალოდ, პირველი ქორწინება სამიდან ხუთ წლამდე გრძელდებოდა. მაგრამ მეორე ქორწინება, როგორც წესი, ხანგრძლივი იყო, ამიტომ პირველი ქორწინება ხშირად განიხილებოდა საცდელად.

არ არსებობდა შეზღუდვები იმაზე, თუ რამდენი ცოლისა და ქმრის მიღება შეეძლოთ სოფლის მცხოვრებლებს (რიგ-რიგობით). არის ცნობილი ქალი, რომელსაც ათი მეუღლე ჰყავდა და მეთერთმეტეზე გათხოვდა. გასაგებია, რომელ შემთხვევებში იყო ქორწინება უფრო ძლიერი: თუ მეუღლეები ასაკში იყვნენ, თუ ჰყავდათ შვილები და თუ ოჯახი მდიდარი იყო.

ბავშვები ასევე იბადებოდნენ მუდმივი კავშირის გარეთ. იმის გამო, რომ სიტყვასიტყვით ყველა სამუშაო ხელი ფასდებოდა, ბავშვი შვილად აჰყავდა დედის ოჯახს და ფაქტობრივად ის საკუთარი დედის კანონიერი ძმა ხდებოდა. ჯერ კიდევ მეოცე საუკუნის ოციან წლებში სოფლებში გაუთხოვარი გოგონების არაუმეტეს 2% იყო ქალწული. როგორ უყურებდნენ მე-19 საუკუნის ქალბატონები სიყვარულის ასეთ თავისუფლებას? არსებობს მტკიცებულება, რომ მათ შურდათ.

მეიძის იმპერატორ მუცუჰიტოს მოსწონდა ყველაფერი ევროპული და მან აქტიურად შემოიტანა დასავლური განათლების სისტემები, კოსტიუმები და თუნდაც ოჯახური ადათ-წესები. მისი ოჯახის იდეალი გახდა ევროპის ქვეყნების მდიდარი ბურჟუაზიული ოჯახი. ასეთ ოჯახებში გოგონები ქალიშვილობას ქორწინებამდე ინარჩუნებდნენ, ქალები კი თავს მთლიანად სახლის საქმეებს უთმობდნენ. ამიერიდან იაპონელ ქალებსაც იგივე და მეტი მოეთხოვებოდათ - ყოფილიყვნენ იდეალური ყველაფერში: გარეგნობით, სახლის მოვლა-პატრონობით, მანერებითა და დედობით.

რა თქმა უნდა, ევროპულ ტენდენციებთან ერთად, მე-19 საუკუნის იდეები ემანსიპაციის შესახებ იაპონიაშიც გავრცელდა. ბევრმა ახალგაზრდა იაპონელმა ქალმა დაიწყო ნიჰილისტების მსგავსად თმის შეჭრა, შარვლის ტარება, პოლიტიკაზე და საზოგადოებაზე საუბარი და ქალების განათლებისკენ სწრაფვა. გამოსცემდნენ საკუთარ გაზეთებს და ხვდებოდნენ წრეებში. ხელისუფლებას უნდა მიეღო ცალკე კანონი, რომელიც კრძალავდა ქალებისთვის მოკლე თმის შეჭრას და შარვალს, გარდა ტრადიციული ჰაკამასა, რომელსაც ჩვეულებრივ ეცვათ რელიგიური მიზეზების გამო ან მინდორში მუშაობისას.

მეოცე საუკუნის განმავლობაში, ქალების მიმართ მოთხოვნები, რომელიც ეფუძნება ევროპის მოდელებსა და წარსულის დიდგვაროვან ოჯახებს, მხოლოდ გაძლიერდა. ოცდამეერთე საუკუნეშიც კი, იაპონელი პოლიტიკოსები საკუთარ თავს უფლებას აძლევენ, ხმამაღლა უწოდონ ქალებს „მანქანები ბავშვების წარმოებისთვის“, ხოლო სკოლის მასწავლებელს შეუძლია დედას საყვედური უთხრას, თუ ფიქრობს, რომ ბავშვისთვის შეგროვებული ბენტო( სადილი) მიუთითებს იმაზე, რომ ის საკმარისად არ ცდილობს შვილისთვის.