კათოლიკურ ეკლესიაში უქორწინებლობის აღთქმა წმინდა ორდენების მიღების ერთ-ერთი წინაპირობაა. თავის მხრივ, მართლმადიდებელი ეკლესია არ უკრძალავს სასულიერო პირებს ოჯახისა და შთამომავლობის ყოლას. რატომ უყურებენ უმსხვილესი ქრისტიანული კონფესიები ოჯახის ინსტიტუტს სხვანაირად?

რატომ ეკრძალებათ კათოლიკე მღვდლებს დაქორწინება?

კათოლიციზმში უქორწინებლობის აღთქმა არ არის დოგმა, არამედ დისციპლინაა. დროთა განმავლობაში კათოლიკეებს შორის დამოკიდებულება ამ საკითხთან დაკავშირებით შეიცვალა. ჩვეულებრივ, უქორწინებლობის სარგებლობის გასამართლებლად ღვთისმეტყველები ახსენებენ პავლე მოციქულის მითითებებს: „არაფერია ცუდი იმაში, რომ ადამიანმა შექმნას ოჯახი. თუმცა სულიერი განვითარებისთვის უქორწინებლობა უკეთესია."

მთელი საქმე იმაშია, რომ დაქორწინებული ადამიანი ფიქრობს არა უფალზე, არამედ ამქვეყნიურ საქმეებზე. ის იძულებულია იფიქროს იმაზე, თუ როგორ ასიამოვნოს ცოლს და შესაძლო შვილებს. მარტოსული ადამიანი სულიერად და ფიზიკურად თავისუფალია, რაც იმას ნიშნავს, რომ არაფერი აშორებს მას ღვთის მსახურებისგან.

ამრიგად, VI საუკუნემდე ქრისტიანი სასულიერო პირები თავისუფლად შედიოდნენ ქორწინებაში. უქორწინებლობას მხოლოდ ბერები მისდევდნენ.

უფრო მკაცრი დისციპლინა იყო პაპ გრიგოლ I დიდის დროს 590-610 წლებში. ისტორიკოს ჯეისონ ბერის აზრით, ცვლილება განპირობებული იყო ადგილობრივი სასულიერო ძალების ამაღლებით. დასავლეთის ეკლესიის მეთაური შიშობდა, რომ სასულიერო პირების შთამომავლები საეკლესიო ქონების მემკვიდრეობის მიღებას და დინასტიების შექმნას დაიწყებდნენ.

სასულიერო პირებს შორის ქორწინების საბოლოო აკრძალვა გამოაცხადა პაპმა გრიგოლ VII-მ 1075 წელს. იმ მომენტიდან დაიწყო ქორწინების გაიგივება სიძვასთან. ყველა სასულიერო პირს მოეთხოვებოდა ცოლებთან გაყრა. უქორწინებლობის აღთქმის გარეშე სასულიერო პირების დანიშვნა შეუძლებელი გახდა.

რატომ იცავენ კათოლიკეები უქორწინებლობის სტანდარტს?

თეოლოგები გამოყოფენ ორ მიზეზს: თეოლოგიურს და პრაქტიკულს. პირველის მიხედვით, ყველა მღვდელი არის იესო ქრისტეს სახე დედამიწაზე. როდესაც სასულიერო პირი ატარებს ზიარებას, ზოგადად მიღებულია, რომ მისი სიტყვები უფლის სიტყვებია. ამავე ანალოგიით, აღმსარებლის ხელში პური იქცევა ქრისტეს სხეულად, ხოლო ღვინო სისხლად. ქრისტე არ იყო დაქორწინებული. ეს ნიშნავს, რომ მღვდელიც უნდა დარჩეს მარტო.

უქორწინებლობის პრაქტიკული მხარე რომის პაპმა ფრანცისკემ 2013 წელს ახსნა. მან გაიხსენა, რომ უქორწინებლობა არ არის დოგმა, არამედ ქცევის ნორმა. უფრო მეტიც, ეს გულისხმობს არა მხოლოდ არასოდეს დაქორწინების გადაწყვეტილებას, არამედ ყოველგვარი ინტიმური ურთიერთობებისგან თავშეკავებას.

სხვათა შორის, 2019 წელს ვატიკანმა ოფიციალურად აღიარა, რომ სასულიერო პირები წარსულში ხშირად არღვევდნენ უქორწინებლობის დისციპლინას. სკანდალის თავიდან აცილების მიზნით, სასულიერო პირებს ურჩევდნენ შვილები უცხო პირებისთვის გადაეცათ და გადაეხადათ ბავშვის დახმარებისთვის თანხა.

არის თუ არა უქორწინებლობის აღთქმა მართლმადიდებლურ ქრისტიანობაში?

სინამდვილეში არსებობს, მაგრამ არა ყველასთვის. მართლმადიდებლურ ღვთისმსახურებაში არსებობს თეთრი და შავი სამღვდელოების ცნებები. “თეთრებს", ანუ სასულიერო პირებს უფლება აქვთ დაქორწინდნენ. “შავებს", ანუ ბერებს, მოეთხოვებათ დაუქორწინებლობა, როგორც ამას პავლე მოციქული გვირჩევს.

დაქორწინებულ მღვდლებს შეუძლიათ დაიკავონ თანამდებობები დიაკვნიდან პროტოპრესვიტერამდე. თუმცა, მათ ეკრძალებათ ეპისკოპოსობა. სამღვდელოების მესამე, უმაღლესი ხარისხი, ანუ თანამდებობები ეპისკოპოსიდან პატრიარქამდე, ხელმისაწვდომია მხოლოდ შავი სამღვდელოების წარმომადგენლებისთვის.

ეს წესი მიღებულ იქნა ტრულოს კრებაზე კონსტანტინოპოლში 691 წელს. შეხვედრის მონაწილეები მივიდნენ დასკვნამდე, რომ ქორწინება ღვთიური საქმეა და ქორწინების საწოლი არ არის მანკიერი.

დღეს მართლმადიდებელი მღვდლები ქორწინდებიან სემინარიის დასრულების შემდეგ. თუმცა, სასულიერო პირი მეუღლესთან ერთად დიდ შორს ვერ წავა. წყვილი ვალდებულია თავი აარიდოს სიძვას და სქესობრივი კავშირი დაამყაროს მხოლოდ გარკვეულ დღეებში, როდესაც არ არის რელიგიური დღესასწაულები და მარხვა და ასევე მხოლოდ გამრავლების მიზნით.