დაახლოებით 70 წლის წინ ფილადელფიის გაზეთმა შობამდე ცოტა ხნით ადრე გამოაქვეყნა სტატია სათაურით „ნაძვის ხე ანათებს: მარტოხელა დედა ელის შვილს“. ამან ამერიკელი დიასახლისების შეშფოთება გამოიწვია. ქვრივი ქალის, ელა ჰორნერის ისტორია, რომლის 11 წლის ქალიშვილი უცნობმა ადამიანმა მოიტაცა, იდუმალი იყო და წარმოუდგენელიც კი ჩანდა.
გოგონას დედამ სალიმ, შეიძლება ითქვას, თავად აჩუქა შვილი უცნობს. მამაკაცმა გოგონა აიძულა, დედას ეთქვა, რომ მისი სკოლის მეგობრის მამა იყო, რათა ის მასთან ერთად დასასვენებლად გაეშვა სანაპიროზე. დედის უცნაურად უყურადღებო დამოკიდებულებამ შვილის ბედის მიმართ განაპირობა ის, რომ სალი აღმოჩნდა 50 წლის ფრენკ ლა სალის ხელში, მექანიკოსის, რომელიც უკვე იყო ნასამართლევი გაუპატიურებისა და პედოფილიის ბრალდებით.
მთელი ორი წლის განმავლობაში, 1948 წლიდან 1950 წლამდე, პედოფილი და მისი მსხვერპლი განუყოფელი იყვნენ. ფრენკი სალის არსად უშვებდა და გამუდმებით აუპატიურებდა მას. იმისათვის, რომ ყურადღება არ მიეპყრო, კრიმინალმა აიძულა გოგონა მისთვის მამა ეწოდებინა და საზოგადოებაში ქალიშვილის სიყვარული და პატივისცემა მოეჩვენებინა. გამტაცებელი და მისი მსხვერპლი სხვადასხვა შტატში მანქანით მოგზაურობდნენ, მოტელებში რჩებოდნენ და არსად დიდხანს არ ჩერდებოდნენ.
საინტერესო დამთხვევა იყო ის, რომ სწორედ ამ დროს შეუდგა კორნელის უნივერსიტეტის პროფესორი ვლადიმერ ნაბოკოვი თავის ახალ რომანში ზრდასრული მამაკაცისა და ბავშვის ურთიერთობის პრობლემის შესწავლას. რომანი ლოლიტასა და ჰუმბერტის შესახებ, რომელიც დაკავშირებულია სოციალურად დაგმობილი ურთიერთობით, მე-20 საუკუნის ერთ-ერთ ყველაზე საკამათო ნაწარმოებად იქცა. არ არის საჭირო რომანის ზუსტი ანალიზი, რათა დაინახოთ ბევრი მსგავსება მის სიუჟეტსა ამ ამბავს შორის.
ცნობილი ამერიკელი ჟურნალისტი და კრიმინალისტი სარა ვაინმანი თავის წიგნში „ნამდვილი ლოლიტა“ ამტკიცებს, რომ გახმაურებული დანაშაულის ისტორიასა და რომანს შორის რეალური კავშირია. მნიშვნელოვან განსხვავებებს შორის სარა აღნიშნავს სალის და ლოლიტას ქცევას. თუ ფილადელფიაში გატაცებული გოგონა მოძალადის უდანაშაულო მსხვერპლი იყო, მაშინ ნაბოკოვის ნამუშევრებში ლოლიტა წარმოდგენილია, როგორც საკმაოდ სექსუალურად საზრიანი ახალგაზრდა ქალბატონი.
ფრენკი სალის გატაცებისთვის საგულდაგულოდ მოემზადა. გატაცებამდე დაახლოებით ექვსი თვით ადრე, Woolworth's-ის სუპერმარკეტში, გოგონა გამოიჭირა ხანშიშესულმა, პატივცემულმა მამაკაცმა რვეულის მოპარვისას. უცნობმა თავი FBI-ის აგენტად წარადგინა და სალის უთხრა, რომ დააკავებდა და ქურდობისთვის გაასამართლებდნენ. გოგონამ ტირილი დაიწყო და კაცს ევედრებოდა რომ გაეშვა. “აგენტი" დიდსულოვნად დათანხმდა, სანაცვლოდ კი გოგონას პირობა დაადებინა, რომ ხანდახან ერთმანეთს შეხვდებოდნენ და სალი იმ საეწვო რაღაცებზე მოუყვებოდა, რასაც დაინახავდა. სალი, რომელსაც დედის გაბრაზების ძალიან ეშინოდა, ამ პირობაზე დათანხმდა.
რამდენიმე თვის შემდეგ ფრენკმა დაიწყო დაჟინებით მოთხოვნა, რომ გოგონა მასთან ერთად წასულიყო ატლანტიკ სიტიში. გოგონასთან ერთად კრიმინალმა გამოიგონა ამბავი თანაკლასელის ოჯახთან ერთად ოკეანის პირას დასვენების შესახებ და სალის დედაც გაუაზრებლად დათანხმდა ბავშვის კურორტზე გაგზავნას. ელა ჰორნერის გასამართლებლად შეგვიძლია მხოლოდ იმის თქმა, რომ მან ქალიშვილი თავად გაზარდა ქმრის თვითმკვლელობის შემდეგ, ბევრს მუშაობდა და იდეა, რომ ვიღაც ცოტა ხნით მის შვილს მოუვლიდა, მისთვის ძალიან მიმზიდველი ჩანდა. ქალმა სალი ავტობუსის სადგურამდეც კი წაიყვანა.
შვილის გატაცების ფაქტს ქალი გვიან მიხვდა. რამდენიმე კვირიანი სიჩუმის შემდეგ შეშფოთდა და პოლიციაში წავიდა, მაგრამ კრიმინალისა და მისი მსხვერპლის ცხელ კვალზე პოვნა ვეღარ მოხერხდა. პოლიციელებმა სწრაფად იპოვეს მამაკაცისა და მისი თანამგზავრის კვალი ატლანტიკ სიტიში, მაგრამ ფრენკი და სალი ქალაქში უკვე აღარ იყვნენ.
ფრენკისა და გოგონას ურთიერთობა უჩვეულო იყო არა მხოლოდ მისი კრიმინალური ბუნებით. ბევრი რამ უცნაურად ჩანდა. მიუხედავად ტყვეობის სტატუსისა, სალი ჰორნერი საკმაოდ ბუნებრივად იქცეოდა და აქტიურად ასახავდა მოსიყვარულე ქალიშვილს საზოგადოებრივ ადგილებში. უფრო მეტიც, როდესაც წყვილი ბალტიმორში დარჩა, ფრენკმა სამსახური იშოვა და გოგონამ სკოლაში სიარული დაიწყო.
სალი ყოველდღე შეუფერხებლად ბრუნდებოდა სახლში, თუმცა ნებისმიერ მომენტში შეეძლო ქუჩაში ნებისმიერ პოლიციელთან მისვლა ან ტელეფონზე დარეკვა. ცხადია, ბავშვს გამტაცებლის შიშმა მთლიანად წაართვა ნება და აიძულა შეგუებოდა მსხვერპლის პოზიციას. ფრენკი თავის მხრივ, მაქსიმალურად ფრთხილად იყო. როგორც კი მამაკაცმა დაიწყო იმის შეგრძნება, რომ მისდამი უცნობები ინტერესს იჩენდნენ, მაშინვე იცვლიდა საცხოვრებელ ადგილს, ზოგჯერ ასობით კილომეტრითაც გადაადგილდებოდა. ფრენკმა და სალიმ ბოლო წელი გაატარეს ტრაილერის პარკში, სადაც ბევრი ახალი ჩასული იყო და ადამიანებმა ერთმანეთის შესახებ ცოტა რამ იცოდნენ. ამის მიუხედავად, ერთ ფრთხილ მეზობელ ქალს ეჭვი გაუჩნდა 50 წლის მამაკაცისა და მოზარდის შესახებ და შეძლო სალისთან განცალკევებით გასაუბრება. 
შედეგად, პედოფილი გაასამართლეს და 35 წლით ციხეში ჩასვეს, სალი ჰორნერი კი სახლში დედასთან დაბრუნდა. როდესაც სალი და ელა შეხვდნენ, ბევრი ჟურნალისტი ესწრებოდა ამ მომენტს, მაგრამ დედა-შვილი, რომლებიც ორი წლის განმავლობაში დაშორდნენ ერთმანეთს, ტიროდნენ ერთმანეთის მკლავებში და ყურადღებას არავის აქცევდნენ.
სწორედ ამ დროს მივიდა ვლადიმერ ნაბოკოვი სიუჯეტის ჩიხში. თავის რომანში ჰუმბერტ ჰამბერტი უკვე დაქორწინდა ლოლიტას დედაზე და გეგმებს აწყობდა გოგონას შეცდენაზე. ავტორმა არ იცოდა, როგორ შეიძლებოდა განვითარებულიყო მსგავსი მოვლენები. შედეგად, მწერალმა გამოიყენა უკვე დადასტურებული ვარიანტი და წყვილი გაგზავნა მანქანით შტატებში სამოგზაუროდ, პატარა მოტელებში.
ჰუმბერტისა და ლოლიტას ცხოვრება ძალიან ჰგავდა ფრენკის და სალის ცხოვრებას - რომანში გოგონა სკოლაშიც კი დადიოდა, როგორც ნამდვილი გატაცების მსხვერპლი. თავის წიგნში „ნამდვილი ლოლიტა“, სარა ვაინმანი ამტკიცებს, რომ ნაბოკოვმა ალბათ იცოდა ამ ამბის შესახებ და შესაძლოა მის მოვლენებს აკვირდებოდა ისევე, როგორც ბევრი ადამიანი შეერთებულ შტატებში. სხვაგვარად როგორ ავხსნათ რომანში და რეალურ ცხოვრებაში დამთხვევების დიდი რაოდენობა? საინტერესოა, რომ ნაბოკოვი ყოველთვის უარყოფდა ნებისმიერ კავშირს მის რომანსა და რეალურ ცხოვრებას შორის, თუმცა რომანში არის მინიშნება მოვლენაზე.
სამწუხაროდ, რეალურ ამბავს ამ ამბავს არ ჰქონია ამერიკული ბედნიერი დასასრული. ტყვეობის შემდეგ სალის ფსიქიატრები აკვირდებოდნენ და გარშემომყოფების თქმით, არაფრით განსხვავდებოდა თანატოლებისგან. გოგონამ სკოლა დაამთავრა, მაგრამ მისი სიცოცხლე 1952 წლის 2 აგვისტოს ავტოკატასტროფის გამო შეწყდა, პედოფილისგან დახსნიდან სულ რაღაც 2 წლის შემდეგ. 
გოგონას გარდაცვალებიდან წელიწადნახევრის შემდეგ ნაბოკოვმა დაასრულა თავისი "ლოლიტა" და ამის შესახებ თავის დღიურში დაწერა. მწერალმა რომანს, რომელზეც 5 წელი მუშაობდა, "იდუმალი და გულისამრევი" უწოდა. არც ერთ გამომცემლობას არ სურდა წიგნის გამოცემა და მხოლოდ 1955 წელს გამოიცა იგი საზღვარგარეთ, საფრანგეთში. აშშ-ში წიგნი კიდევ სამი წლის შემდეგ გამოიცა და ნამდვილ ბესტსელერად იქცა.
