დღესდღეობით არსებობს მოსაზრება, რომ ადრე ადამიანები სისუფთავეს ნამდვილად არ იცავდნენ და იშვიათად ბანაობდნენ. სინამდვილეში, ყველაფერი ასე არ იყო და ბევრ ძველ ხალხს ჰქონდა სისუფთავის ნამდვილი კულტი. ცნობილია, რომ ბერძნები და რომაელები ზედმიწევნით იცავდნენ ჰიგიენის წესებს და რეგულარულად სტუმრობდნენ აბანოებს. ძველ ეგვიპტეშიც ამ მხრივ მკაცრი წესები არსებობდა. შეიძლება ითქვას, რომ ნილოსის მკვიდრნი სისუფთავით თითქმის არ განსხვავდებოდნენ თანამედროვე ადამიანებისგან და გარკვეულწილად შეიძლება უფრო მეტსაც აკეთებდნენ.

ძველი ეგვიპტელებისთვის სილამაზე სტატუსის მაჩვენებელი იყო. ამიტომ, ქალები და მამაკაცები აქტიურად იყენებდნენ კოსმეტიკას. პოპულარობით სარგებლობდა ნატურალური ინგრედიენტებისგან დამზადებული სხვადასხვა კრემები, ასევე სხვადასხვა მინერალებისგან დამზადებული თვალის ლაინერი. ეგვიპტელები, განურჩევლად სქესისა, თვალის მაკიაჟს იკეთებდნენ და არა მხოლოდ სილამაზის გამო, მათ სჯეროდათ, რომ ეს ეხმარებოდა მათ დაცვას ინფექციებისგან, მზის სხივებისგან და მწერებისგანაც კი.
კოსმეტიკა გამოიყენება სუფთა კანზე. ეგვიპტეში, სადაც ყოველთვის ძალიან ცხელა და მტვერია, ხშირად უწევდათ ბანაობა. სავარაუდოდ, უბრალო ხალხი ამ მიზნებისთვის იყენებდა ნილოსის წყლებს და მრავალრიცხოვან სარწყავ არხებს. დიდგვაროვნებისთვის კი არქეოლოგებმა გათხრების მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, განკუთვნილი იყო თანამედროვე აუზები და აბანოები.
ეგვიპტელებს ასევე ჰქონდათ საზოგადოებრივი აბანოები. მათგან ყველაზე ძველი აღმოაჩინეს ქალაქ თებტუნისში, რომელიც აშენდა ძვ.წ მე-3 საუკუნეში. გასაკვირია, რომ ეგვიპტური აბანოების კომპლექსები რომაულზე არანაკლებ კომფორტული იყო. მათ შენობებში აღმოჩნდა არა მხოლოდ აუზები და სარეცხი აუზები, არამედ რეალური ინდივიდუალური საშხაპე კაბინებიც.

აბანოებში ცხელი წყალიც კი ჰქონდათ. იგი თბებოდა სპეციალურ თიხის ღუმელებში. მიუხედავად ეგვიპტელების წინსვლისა, მათ არასოდეს უფიქრიათ კანალიზაციზე. ამიტომ, ყველა აბანოდან წყალს ხელით იღებდნენ და გარეთ ასხამდნენ.

არისტოკრატები ყოველთვის არ იყენებდნენ წყალს დასაბანად. ცნობილია, რომ კლეოპატრას უყვარდა რძის აბაზანები. ზოგჯერ ამისთვის ვირის მჟავე რძეს იყენებდა. ეგვიპტის დედოფალს სჯეროდა, რომ მას გამაახალგაზრდავებელი ეფექტი ჰქონდა. ხშირად იყენებდნენ ასევე აბაზანის მარილებს, რომლებიც წითელი ზღვის წყლებიდან მოიპოვებოდა.
ნილოსის ნაპირების მკვიდრებმა იცოდნენ ნამდვილი საპნის დამზადება. მათ არომატიზებულიც კი ჰქონდათ, ახვადასხვა მცენარისა და ეთერზეთების დამატებით. ვისაც ასეთ ფუფუნებაზე ხელი არ მიუწვდებოდა, თმას იბანდნენ ქვიშის, თიხის ან ნაცრის დახმარებით. ბოლო ორმა კომპონენტმა ზოგადად მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა. მათგან ამზადებდნენ კანის დაავადებების მალამოებს, უმატებდნენ ზეითუნის ან აბუსალათინის ზეთს.
მაგრამ რაც არ უნდა ხშირად იბანაოს ადამიანმა ცხელ კლიმატში, ოფლის სუნი გარდაუვალი იქნება. ამიტომ ეგვიპტელები ამზადებდნენ სუნამოებს ყვავილების, ფოთლებისა და სურნელოვანი მცენარეების თესლისგან. იმ დროს მათ დისტილაციის შესახებ არაფერი იცოდნენ და მოპოვების უმარტივეს ტექნოლოგიას იყენებდნენ. შედეგად მიღებული სურნელოვანი ზეთი ზავდებოდა ზეითუნის ზეთით, რათა პროდუქტი ნაკლებად კონცენტრირებული ყოფილიყო. ასევე გამოიყენებოდა არომატული მალამოები. მათ მისაღებად მცენარეულ ესენციებს ურევენ ცხოველურ ცხიმებს ან ცვილს.

უძველესი ხალხისთვის ნამდვილი წყევლა იყო პარაზიტები - რწყილები და ტილები. ამიტომ ეგვიპტელები საგულდაგულოდ იშორებდნენ თმას სხეულსა და თავზე. ზოგი უბრალოდ მცენარეს ბრინჯაოს საპარსებით იპარსავდა, ზოგი კი ნამდვილ შუგარინგსაც იყენებდა. ეპილაციის ნარევები მზადდებოდა ლერწმის შაქრის, წყლისა და ლიმონის წვენისგან.

ყველა ფაფუკი ვარცხნილობა, რომელსაც ჩვენ ვხედავთ ეგვიპტურ ფრესკებსა და პაპირუსებზე, სხვა არაფერია, თუ არა პროფესიონალურად გაკეთებული პარიკები. ასეთი სამკაულები მაღალი სტატუსის ნიშანი იყო და ძალიან ძვირი ღირდა. მაგრამ თუ ვინმე საკუთარი თმის დატოვებას გადაწყვეტდა, მაშინ მას ყურადღებით უნდა ეკონტროლებინა ისინი. ნაცრისფერი თმა სიღარიბისა და უსაქმურობის ნიშნად ითვლებოდა, ამიტომ, ძველ ეგვიპტეში თმის საღებავებიც კი არსებობდა.