ძნელი დასაჯერებელია, მაგრამ ძველ დროში სამეფო ოჯახის წევრებიც თავიანთი ცხოვრების მანძილზე მხოლოდ რამდენჯერმე ბანაობდნენ. XV საუკუნეში, იზაბელამ აღიარა, რომ იგი მხოლოდ ორჯერ იყო დაბანილი: დაბადებისას და ქორწილამდე. ლუდოვიკო XIV-ს ექიმებმა აიძულეს დაბანა, მაგრამ შეეშინდა ო და დაიფიცა, რომ ამას აღარ გააკეთებდა.

მე-18 საუკუნემდე დასაშვებად ითვლებოდა მხოლოდ ხელების და პირის ღრუს დაბანა. ექიმები არ ურჩევდნენ მთელი სახის რეგულარულად დაბანას: მათ სჯეროდათ, რომ ეს გამოიწვევდა ანთებას ან თუნდაც მხედველობის დაკარგვას.

ჯერ კიდევ მე-19 საუკუნეში წყალში ძირითადად ავადმყოფობის გამო ჩადიოდნენ და მხოლოდ ისე, როგორც ექიმმა დანიშნა: ცხელ ან ცივ წყალში, მარილების დამატებით, წუთობრივად.
უსიამოვნო სუნის ჩასახშობად, რომელიც აუცილებლად თან სდევდა დაუბანელ სხეულს, ადამიანებს უწევდათ ყველა სახის მცენარეული ნაყენის გამოყენება. დროთა განმავლობაში გამოიცა კიდეც სპეციალური სამეფო განკარგულება, რომელიც კრძალავდა ლუდოვიკო XIV-ის კარზე მისვლას სუნამოსა და ნაყენის გარეშე.
ოფლის სუნთან გამკლავების მეტ-ნაკლებად ეფექტური საშუალება 1888 წელს გამოიგონეს, მაგრამ პირველმა დეზოდორანტებმა არ აღმოფხვრა მიზეზი, არამედ მხოლოდ შენიღბა. ანტიპერსპირანტის შექმნამდე, რომელიც ანელებდა ოფლიანობას, მხოლოდ 1900-იანი წლების დასაწყისში დაიწყეს ფიქრი.
შუა საუკუნეებში დიდ პრობლემას წარმოადგენდა პარიკების მოვლა. საიდუმლო არ არის, რომ ასეთ უზარმაზარ და მოცულობით სტრუქტურებში არამარტო მწერები, არამედ თაგვებიც ადვილად ბუდობდნენ. არ იყო ადვილი თმის მოვლა. ხელებით თავის მოფხანაც უხამსად ითვლებოდა: ამისთვის თავადაზნაურებს სპეციალური ხის ჯოხები ჰქონდათ.
თმის დასაბანად საპნის გამოგონებამდე იყენებდნენ ყველა სახის იმპროვიზირებულ საშუალებას: ნაცარს, მდოგვს და ა.შ. შამპუნები და თმის პროდუქტები გამოჩნდა მხოლოდ მე -19 საუკუნის ბოლოს.