იაპონიის ქალაქ ნაგოიაში არის ბუდისტური ტაძარი, სადაც სუმოს ელიტა ვარჯიშობს. ამ ტიპის საბრძოლო ხელოვნება მე-15 საუკუნიდან გვხვდება. სპორტსმენები მოიხმარენ დღეში 8000 კალორიას და იძინებენ ჟანგბადის ნიღბებში, დადიან სახვევებით და რიგრიგობით უბიძგებენ მოწინააღმდეგეებს ქვიშის რგოლიდან.
მოჭიდავეები ყოველ დილით სამი საათის განმავლობაში ვარჯიშობენ ილეთებს, 10:30 საათზე კი, როცა ვარჯიში მთავრდება, ავტოგრაფებს წერენ და ნამდვილი ვარსკვლავებივით პოზირებენ ფოტოებისთვის. შემდეგ კი განრიგში არის კვება.
სუმოისტებს რიკისის (ძლიერი ქმარი) ეძახიან ხოლმე.
ტაძარში უმცროსი მოჭიდავეების მიერ მომზადებული ადრეული ლანჩი შედგება ღორის ფეხის წვნიანის, შემწვარი ძეხვის, ორთქლზე მოხარშული ბრინჯისგან და მრავალ ინგრედიენტიანი კერძისაგან (ძირითადად ცილის წყაროებიდან), რომელიც იხარშება ერთად ქვაბში.
სადილის შემდეგ მოჭიდავეები რამდენიმე საათით იძინებენ ჟანგბადის ნიღბებით, რათა სუნთქვა გაუადვილდეთ.
იყო სუმოისტი ნიშნავს იაპონელების მსგავსად ჭამას, ცხოვრებას და სუნთქვას, თმებიდან და ტანსაცმლით დამთავრებული მკაცრი იერარქიით დამთავრებული. მარცხნივ არის სუმოისტი ბრაზილიიდან, მარჯვნივ - მონღოლეთიდან. სპორტსმენები ვარჯიშის წინ იხვევენ ელასტიურ ლენტს.
მიუხედავად იმისა, რომ სუმო ტრადიციულად იაპონური სპორტია, ახლა უფრო მეტი უცხოელი მოჭიდავეა, ძირითადად მონღოლები, რომლებსაც უჭირთ იაპონურ კულტურაში ასიმილაცია.
"ენა არის მთავარი პრობლემა", - ამბობს ტომოზუნა ოიაკატა, უფრო ცნობილი როგორც კიოკუტენჰო, მონღოლი სუმოისტი და მწვრთნელი, ის იყო პირველი ექვსი მონღოლ სპორტსმენიდან ერთ-ერთი, რომელიც მიიღეს 1992 წელს. „ვერც კი ვიგებდი, მსაყვედურობდნენ თუ მაქებდნენ“.
გარდა ამისა, იაპონურ კულტურაში სრული ასიმილაცია ნიშნავს, რომ მოჭიდავემ არ უნდა განიცადოს რაიმე უარყოფითი ემოცია - ბრაზი, მტრობა, მტრობა.
