ომის დროს იაპონელი ჯარისკაცების ბორდელებში, სხვადასხვა წყაროების თანახმად, 200-დან 400 ათასამდე ქალი იყო ჩინეთიდან, კორეიდან და სხვა ქვეყნებიდან. ის რაც მათ შეემთხვათ, ბევრმა გადარჩენილმა არჩია არასოდეს გაეხსენებინათ. მეტიც, მათ ტრაგედიაზე საუბარი არც ისე დიდი ხნის წინ, 80-იანი წლების დასაწყისში დაიწყეს, როცა ბევრი დაზარალებული ქალი ცოცხალი აღარც იყო.
„ნუგეშის სადგურები“, სხვაგვარად საველე ბორდელები, 30-იან წლებში გაიხსნა. 1932 წელს გენერალ-ლეიტენანტი იასუძი ოკამურამ მიმართა მეთაურებს ჯარის ბორდელების მოწყობის თხოვნით. მან თავისი წინადადება გაამართლა იმით, რომ იაპონელი ჯარისკაცები აუპატიურებდნენ ქალებს და მათგან ვენერიულ დაავადებებს იღებდნენ. გარდა ამისა, ადგილობრივი მოსახლეობა იწყებდა ანტიიაპონური განწყობების გამოვლენას.
პირველი ასეთი „სადგური“ შანხაიში გაიხსნა. თავდაპირველად იქ ნებაყოფლობით ჩამოსული იაპონელი ქალები მუშაობდნენ. მაგრამ ასეთი დაწესებულებების მზარდი პოპულარობით, ფილიპინებისა და ინდონეზიის ბანაკებიდან პატიმრების მიყვანა დაიწყეს იქ, ასევე ადგილობრივების დაქირავება. რეკლამები პირდებოდათ „სამუშაო ადგილებს გოგონებისთვის“ და ბევრი კორეელი და ჩინელი ქალი გამოეხმაურა ამ მიწვევებს. მათ სთავაზობდნენ, ღირსეული ანაზღაურებით „განსაკუთრებული ტიპის ექთნები“ გამხდარიყვნენ.
1937 წლის დეკემბერში სინო-იაპონიის ომის დროს ნანკინის (ჩინეთი) აღების შემდეგ ქალაქში დაიწყო ხოცვა-ჟლეტა და გაუპატიურება. ძალადობის აკრძალვის ბრძანების მიუხედავად, სამხედრო მმეთაუროობამ თვალი დახუჭა როგორც რიგითი ჯარისკაცების, ისე ოფიცრების სისასტიკეზე. ქალების გაუპატიურება ოკუპირებულ ტერიტორიებზე ნორმალურ ქცევად აღიქმებოდა. უფრო მეტიც, პროცესის გასაკონტროლებლად დაიწყო ბორდელების მოწყობა, რომლებსაც „ნუგეშის სადგურები“ უწოდეს. ასეთი ბორდელი ნანკინის მახლობლად 1938 წელს გაიხსნა. შემდგომში 40-ზე მეტი ასეთი „სადგური“ გაიხსნა ნანკინშიც.

სხვადასხვა შეფასებით, 50 000-დან 300 000-მდე ახალგაზრდა ქალი მოხვდა „ნუგეშის სადგურებში“, რომელთაგან ბევრი თვრამეტი წლამდე ასაკის იყო. მათგან მხოლოდ მეოთხედი გადარჩა ომის დასრულებამდე, რადგან საცხოვრებელი პირობები საშინელი იყო. ქალები დღეში 20-30 ჯარისკაცს ემსახურებოდნენ.

„არ ჰქონდა მნიშვნელობა დილა იყო თუ შუადღე, ერთი ჯარისკაცი გადიოდა ოტახიდან, მეორე კი მაშინვე შედიოდა. ვცდილობდით ერთმანეთის გადარჩენას თვითმკვლელობისგან, მაგრამ მაინც იყო შემთხვევები. ზოგიერთი ჯარისკაცებს ოპიუმს ჰპარავდა და დიდი რაოდენობით იღებდა, ჭარბი დოზით კვდებოდა. სხვები იღებდნენ უცნობი ნარკოტიკების პარტიებს იმ იმედით, რომ ეს მათ სიცოცხლეს დაასრულებდა. სხვებმა კი ტანსაცმლით თავი ჩამოიხრჩეს ტუალეტში“, - იხსენებს ყოფილი „ნუგეშის ქალი“ პაკ კუმ ჯუ.
თავდაპირველად სამუშაოდ ირჩევდნენ მოხალისე ქალებს იაპონიიდან, მაგრამ დროთა განმავლობაში სადგურების რაოდენობა გაიზარდა. ამან განაპირობა ის, რომ ქალები ჩამოჰყავდათ კორეიდან, ჩინეთიდან, ტაივანიდან და აიძულებდნენ იქ ემუშავათ. ამ სადგურებზე სულ 17 ქვეყნიდან იყვნენ ქალები.

იმის გამო, რომ კორეა იაპონიის კოლონია იყო 1910 წლიდან 1945 წლამდე და მისი მოსახლეობა იძულებული გახდა ესწავლა იაპონური, კორეელ ქალებს მიენიჭათ პრიორიტეტი, რადგან უფრო ადვილი იყო მათთან ურთიერთობა სხვა ეროვნების ქალებთან შედარებით. ამიტომ კორეელი ქალის უზარმაზარი რაოდენობა (ზოგიერთი შეფასებით, დაახლოებით 200 000) იძულებით გადაიყვანეს ამ დაწესებულებებში.

ყოველკვირეულად ქალები გადიოდნენ სამედიცინო შემოწმებას სქესობრივი გზით გადამდები დაავადებების გამო. იყო შემთხვევები, როცა ჯანმრთელ ქალებს სამხედრო ექიმები აუპატიურებდნენ. დაინფიცირების შემთხვევაში მათ უკეთდებოდათ „მედიკამენტი 606“ - ეს არის სიფილისის სამკურნალო საშუალება, რომელიც შექმნა ქიმიკოსმა პოლ ერლიხმა, რომელმაც 1906 წელს დაიწყო დაავადების წინააღმდეგ ბრძოლა და 605 სხვადასხვა ორგანული დარიშხანის ნაერთი გამოსცადა, სანამ 1907 წელს არ მიიღეს. "Ehrlichschen Präparat 606", 606-ე პრეპარატი.

ორსულ ქალებს ასევე უკეთებდნენ ამ პრეპარატის, რათა გამოეწვიათ აბორტი. პრეპარატს ჰქონდა არასასურველი გვერდითი ეფექტი, რამაც შემდგომში გამორიცხა ჯანმრთელი ბავშვების გაჩენის შესაძლებლობა ან იწვევდა უნაყოფობას.


იზრდებოდა „ნუგეშის სადგურების“ რაოდენობა, მათ მოიცვეს იაპონიის იმპერიის მთელი ტერიტორია. 1942 წლის 3 სექტემბერს, არმიის სამინისტროს ლიდერთა შეხვედრაზე მოხსენებაში ნათქვამია, რომ ჩრდილოეთ ჩინეთში იყო 100 „ნუგეშის სადგური“, ცენტრალურ ჩინეთში 140, სამხრეთ ჩინეთში 40, სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში 100, 10 სამხრეთის ზღვებზე, სახალინზე - 10. საერთო ჯამში 400 "ნუგეშის სადგური" იყო.


თუმცა, ასეთი დაწესებულებების მომრავლებასთან ერთად, ადგილობრივი ქალების გაუპატიურების შემთხვევები არ შეწყვეტილა, რადგან ჯარისკაცებს ყოველი ვიზიტისთვის ფული უნდა გადაეხადათ.

მას შემდეგ, რაც კონფუცის ფილოსოფიაში გაზრდილი სექსუალური ძალადობის მსხვერპლი ქალები ხშირად იკლავდნენ თავს, ხოლო გადარჩენილები მალავდნენ სირცხვილს, ომის შემდეგ "ნუგეშის სადგურების" ადგილმდებარეობის დადგენა ადვილი არ იყო, ბევრი დღემდე არ არის ნაპოვნი.


იაპონური მონაცემებით, „ნუგეშის ქალების“ რაოდენობა დაახლოებით 20 ათასს შეადგენდა და, როგორც წესი, „სადგურებზე“ მათი ყოფნა ნებაყოფლობით ხასიათს ატარებდა. ჩინელი ისტორიკოსები კი გოგონების პროსტიტუციაზე გატაცებისა და იძულებით იძულების ფაქტებზე მიუთითებენ და ასეთი ქალების რაოდენობა, მათი მონაცემებით, 410 000-ს აღწევს.

მეორე მსოფლიო ომის დროს „ნუგეშის სადგურებზე“ მომხდარი სისასტიკის ხსოვნისთვის, სეულის ერთ-ერთ უბანში, მაპო-გუში, შარინში აშენდას სახლი 1992 წელს. 1995 წლის დეკემბერში იგი გადაიტანეს თავის ამჟამინდელ ადგილას გიონგი-დოში. კომპლექსს აქვს ორი საცხოვრებელი სახლი, ერთი შენობა გამოიყენება ტაძრად.
„ნუგეშის ქალების“ პრობლემაზე საზოგადოების ყურადღების მიქცევის მიზნით, შარინის სახლში შეიქმნა ისტორიული მუზეუმი, რომელიც შეიცავს ოფიციალურ დოკუმენტებს, ძველ ფოტოებს და რამდენიმე გადარჩენილი ქალის ჩვენებებს. ასევე არის არტთერაპიის ფარგლებში შექმნილი ნახატები, რომლებსაც სახლში მცხოვრები ქალები ასრულებენ. მუზეუმში ასევე დაცულია „ნუგეშის სადგურის“ ზუსტი ასლი, სადაც ქალები ცხოვრობდნენ. მუზეუმი აქვეყნებს და ავრცელებს საინფორმაციო ბუკლეტებს არქივში შენახული დოკუმენტების, ფოტოების და სხვა მონაცემების გამოყენებით.


ყოველწლიურად მუზეუმი იზიდავს მნახველთა მცირე, მაგრამ მუდმივ ნაკადს მთელი მსოფლიოდან. მუზეუმის მთავარი მიზანია თავიდან აიცილოს ომის ყველა საშინელება და შთამომავლობას მიაწოდოს ინფორმაცია იმ მოვლენების შესახებ, რაც ქალებს შეემთხვათ მეორე მსოფლიო ომის დროს.

ომი დასრულდა 1945 წლის 15 აგვისტოს. იაპონია უპირობოდ დანებდა, მაგრამ ქალების ტანჯვა, რომლებიც იძულებულნი იყვნენ ემუშავათ ბორდელებში ამით არ დასრულებულა. ყოველ ოთხშაბათს ისინი მონაწილეობენ ყოველკვირეულ საპროტესტო აქციაში სეულში იაპონიის საელჩოს წინ, რომელსაც აფინანსებს „იაპონიის სამხედრო სექსუალურ მონობაში გაწვეული ქალთა კორეის საბჭო“, რათა საზოგადოებას მოუყვეს იაპონელი სამხედროების მხრიდან კორეელი ქალების არასათანადო მოპყრობის შესახებ. ამან ზეწოლა მოახდინა იაპონიის მთავრობაზე და ფორმალური ბოდიში მოიხადეს.
ოსაკას მერმა ტორუ ჰაშიმოტომ ისაუბრა მაშინდელი ბორდელების დასაცავად. მან განმარტა, რომ ისინი აუცილებელი იყო იმისთვის, რომ „დისციპლინა შენარჩუნებულიყო“ და სამხედროებს, რომლებმაც სიცოცხლეს რისკავდნენ, გარკვეული შესვენება ჰქონოდათ. თუმცა, ჰაშიმოტომ აღიარა, რომ ქალები არ იყვნენ მოხალისეები.

მსგავსი განცხადება ადმინისტრაციული რეფორმის მინისტრმა ტომომი ინადამ მკაცრად დაგმო. ”ნუგეშის ქალის სისტემა ადამიანის უფლებების მძიმე დარღვევა იყო, ” - თქვა მან. მიუხედავად ამისა, 2015 წლის 28 დეკემბერს იაპონიის მთავრობამ აღიარა თავისი პასუხისმგებლობა მეორე მსოფლიო ომის დროს ქალების სექსუალურ ექსპლუატაციაზე და გამოაცხადა მზადყოფნა დაზარალებულთათვის კომპენსაციის გადაცემაზე.