რა სჭირდა აინშტაინის ტვინს?

1955 წელს ალბერტ აინშტაინის გარდაცვალების შემდეგ, მეცნიერები მთელი მსოფლიოდან ცდილობდნენ შესაძლებლობა მიეღოთ და შეესწავლათ მისი ტვინის ნაწილი. ეს იყო პათოლოგმა, სახელად თომას ჰარვი, ვინც პირველმა მიაღწია მას. ჰარვის შემდეგ, აინშტაინის ტვინის ნაწილი გადავიდა ნეიროანატომისტთან, სახელად მარიან დიამონდთან, დოქტორ მეცნიერთან ბერკლის კალიფორნიის უნივერსიტეტიდან.

მაკმასტერის უნივერსიტეტის ჯანდაცვის მეცნიერებათა ფაკულტეტის კვლევითი ჯგუფის მიერ 1999 წელს ჩატარებულმა კვლევამ აჩვენა, რომ აინშტაინის ტვინი საშუალოზე მცირე იყო. მიუხედავად იმისა, რომ მთლიანობაში პატარა იყო, მისი ტვინის გარკვეული უბნები იყო საშუალოზე მაღალი.

მისი ტვინის ფოტოებზე დაყრდნობით, ამ კვლევამ აჩვენა, რომ აინშტაინის პარიეტალური წილები - თავის ტვინის ზედა, უკანა ნაწილები - რეალურად საშუალოზე 15%-ით დიდი იყო. განსაკუთრებით გაფართოვდა ორი სტრუქტურა, მარცხენა კუთხოვანი და სუპერმარგინალური გირუსი. ეს სფეროები, მიუხედავად იმისა, რომ ცნობილია, რომ მცირე კავშირი აქვს IQ-თან, დაკავშირებულია მათემატიკურ უნარებთან, ვიზუალურ-სივრცითი შემეცნებასთან და ხდება ძალიან აქტიური, როდესაც ქმნიან უჩვეულო ასოციაციებს კრეატიულობის ტესტებზე. მკვლევარებმა დაასკვნეს, რომ ეს იყო მიზეზი იმისა, რომ აინშტაინს შეეძლო შეესრულებინა კონცეპტუალური ტანვარჯიში, რომელიც საჭიროა დროისა და სივრცის შესახებ ფიქრისთვის ასეთი გამოსახულების და აბსტრაქციის საშუალებით.

იმის გათვალისწინებით, რომ მისი ტვინი მხოლოდ ერთია, ზომასთან
დაკავშირებით, ვარაუდი, რომ „უფრო დიდი, უკეთესია“ მცდარი აღმოჩნდა.
გარდა ამისა, მისი ტვინის შესწავლის შედეგად დაშვებული იქნა ვარაუდი,
რომ მეტი უჯრედი ქმნის უკეთეს ტვინს.