წარსულში ჩაბარდა უმზეო დღეები,
უდროო ლოდინი მიღვიძებს იარებს,
სულ მარტომ გავლიე ამ ზამთრის თვეები,
სევდამ და ტკივილმა ჩემს გზაზე იარეს.

დღეიდან უთუოდ ძლიერი ვიქნები,
სხვის ღიმილს და ტკივილს კი გავიზიარებ,
მეც როგორც გვირილა მზისაკენ ვიხრები,
არ მინდა დღეს დარდი და გავიმზიანებ.

მინდოში ფარფატებს ოცნების პეპლები,
ქარია და მასაც არ ეპუებიან,
სუყველა ჭრელია ლამაზი ფერები,
ერთურთს კი საოცრად თბილად ეპყრობიან.

ხანდახან მოვიწყენ და განვმარტოვდები,
თუმც გულში ოცნება მრავალჯერ მქონია,
მე ასეთ ცხოვრებას მაინც არ ვნებდები,
ეს ჩვენი სიცოცხლე ხანმოკლე მგონია.

ხანდახან მოვილხენ და გავიღიმები, ვიფიქრებ ვითომდა პატარა გოგო ვარ,
ვნატრობ რომ ლამაზი დამიდგეს დღეები,
თორემ სულ ავდარში ნიადამ ცოდო ვარ.

მაიკო მამადაშვილი.
––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

შეპყრობილი ვარ კესანების
ცისფერი ფერით,
აყვავდებიან, დაჭკნებიან
და ისევ გელი...
-არ დამივწყო! ჩურჩულებენ... მე თმებში ვიბნევ ... მათმა შელოცვამ დააბრუნოს ძველი დრო იქნებ...

თინა ლომთაძე

-–-––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

-–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

" დასასრულის დასასრული "