ეს პატარა ბრაზილიური ქალაქი შექმნა ქალმა ქალებისთვის. მას აქვს საკუთარი წესები, მუშაობისა და ცხოვრების ორგანიზების საკუთარი სისტემა. ამაზონების ქალაქში ჩვეულებრივი ქორწინებები ხდება, ბავშვები იბადებიან. ნოივა დო კორდეიროში ნამდვილი მატრიარქატი სუფევს და მამაკაცებს აქ უშვებენ მკაცრად გრაფიკის მიხედვით.

ასზე მეტი წლის წინ, მე-19 საუკუნის ბოლოს, ბრაზილიელი მკვიდრი, მარია სენიორინა დე ლიმა, გააძევეს საკუთარი სახლიდან, შემდეგ კი ქალაქიდან. ის და ხუთი მომდევნო თაობაც კი განდევნეს ეკლესიიდან. ასეთი სასტიკი სასჯელი მოჰყვა ქმრის ღალატს. ამ გოგონამ მხოლოდ საკუთარ თავს უფლება მისცა, დაემორჩილებინა გრძნობები და მიეტოვებინა ის კაცი, რომელზეც აიძულეს დაქორწინება.

შესაძლოა, სწორედ ამ სამწუხარო მოვლენამ აიძულა მარია სენორინიო დე ლიმა ეფიქრა მშვენიერი სქესისთვის განსაკუთრებული ადგილის შექმნაზე. ადგილი, სადაც ნებისმიერი ქალი იპოვის მხარდაჭერას და გაგებას, ხოლო მამაკაცის უზენაესობა დარჩება ამ დასახლების საზღვრებს მიღმა. ასე რომ, 1891 წელს ბრაზილიაში, ბელოს ველის მთებში, პატარა ქალაქი გამოჩნდა.
სამწუხაროდ, თავდაპირველად ქალები, რომლებიც ამ კომუნაში დასახლდნენ, თავდაპირველად უძველესი პროფესიის წარმომადგენლებად ითვლებოდნენ. მათი რეპუტაცია ძალიან საეჭვო იყო და არა მხოლოდ მამაკაცები, არამედ წესიერი ქალებიც არ ჩქარობდნენ მათთან ურთიერთობას. ისინი უარყო საზოგადოებამ.
დღეს ამ დასახლებაში 600-ზე მეტი ქალი ცხოვრობს და მუშაობს. მათ ისე მოაწყვეს ცხოვრება, როგორც სურთ და თითქმის კომფორტულად გრძნობენ თავს ქალთა სამეფოში. მათ ქალაქში დომინირების უფლება მხოლოდ მშვენიერ სქესს აქვს. თუმცა, ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ვინმემ გაბედოს ამ ძლიერ და თავისუფალ ამაზონებს სუსტი უწოდოს. მათ მიაჩნიათ, რომ კაცებზე ბევრად უკეთ შეძლეს თავიანთ დასახლებაში ცხოვრების ორგანიზება. ნოივა დო კორდეირო მოსახლეობას ბევრად უფრო ლამაზი და ჰარმონიული ეჩვენება, ვიდრე მსოფლიოს ყველა სხვა ქალაქი.

კომუნა ყოველთვის მიესალმება ახალ მოსახლეობას. ნებისმიერ მარტოხელა ქალს შეუძლია აქ საცხოვრებლად მისვლა და მას თავშესაფარსა და მუშაობაზე უარს არ ეტყვიან. საბუთების გარეშე მოსულებსაც კი იღებენ. ქალაქის ირგვლივ ფერმაში ყველასთვის საკმარისი სამუშაოა, ასე რომ ნებისმიერ არც თუ ისე ზარმაც სოფლის მცხოვრებს შეუძლია საკუთარი თავის გამოკვება.


მხოლოდ ერთხელ იყო ქალთა დასახლება მამაკაცის დიქტატურის ქვეშ. 1940 წელს ევანგელისტური პასტორი, ანიციო პერეირა დაქორწინდა ერთ-ერთ ამაზონზე. ის ასევე გახდა ქალაქის ეკლესიის დამაარსებელი და მაშინვე დაიწყო ქალებისთვის ყველაზე მკაცრი წესების დანერგვა. 50 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში ქალებს ეკრძალებოდათ მუსიკის მოსმენა, თმის შეჭრა, ალკოჰოლის დალევა და კონტრაცეპტივების გამოყენებაც კი. ანიციო პირეირას გარდაცვალების შემდეგ, ქალებმა გადაწყვიტეს, რომ აღარასოდეს დაუშვებდნენ ერთი კაცის მმართველობას ქალაქში და, მით უმეტეს, ღმერთთან ურთიერთობისთვის. ახალმა ამორძალებმა გადაწყვიტეს: მათ გულებში ღმერთია, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ მღვდელს დაემორჩილონ, მხოლოდ ეკლესიაში დაქორწინდნენ და იქ ბავშვები მონათლონ. მამაკაცების მიერ გამოგონილი წესები კატეგორიულად არ არის შესაფერისი გოგონებისთვის.
ეს ადგილი მართლაც მიმზიდველია ქალებისთვის. აქ კონკურენცია არ არის, ამიტომ ყველა თავს ერთ ოჯახად გრძნობს. თითოეული თავს ვალდებულად თვლის დაეხმაროს სხვებს და გაუზიაროს ყველაფერი, რაც არის. გოგონები ამ კომუნაში თავისუფალნი და მოდუნებულები არიან, მათ არ უწევთ რაიმე როლის თამაში და ცდილობენ მიიპყრონ მამაკაცის ყურადღება ყოველდღიურ ცხოვრებაში.
ქალაქში მცხოვრები ამორძალები სულაც არ არიან ერთსქესიანთა სიყვარულის მომხრეები. ზოგს ქმარი და შვილი ჰყავს. თუმცა, მამაკაცებს შეუძლიათ თავიანთი ცოლების მონახულება მხოლოდ შაბათ-კვირას, ისევე როგორც ვაჟებს, რომლებიც სრულწლოვანები გახდნენ. ყველა მათგანი სხვა ქალაქებში ცხოვრობს და მუშაობს, მაგრამ ქალაქში ჩადიან მათ სანახავად მხოლოდ დაშვებულლ დღეებში, მკაცრი გრაფიკით.

ამ უჩვეულო დასახლებას აქვს საკუთარი გვერდები სოციალურ ქსელებში, სადაც დროდადრო ჩნდება რეკლამები, რომლებშიც ეძებენ მამაკაცებს. სხვაგვარად, გოგონები უბრალოდ ვერ შექმნიან ნორმალურ ოჯახს. ძლიერი სქესის ყველა წარმომადგენელი, ვისთანაც ისინი ურთიერთობენ, მათი ნათესავია. გოგონებს არ შეუძლიათ დაქორწინებული მეზობლების სრულწლოვან ვაჟებზე დაქორწინება, რადგან ყველა ოჯახი დიდი ხანია დანათესავებულია.

სხვადასხვა ქვეყნიდან მამაკაცებს შესახვედრად ეპატიჟებიან, გოგონები მაშინვე აღნიშნავენ: მათ მხოლოდ ბაკალავრები აინტერესებთ, რომლებიც მზად არიან მიიღონ თავიანთი ქალის წესები და მოერგონ ცხოვრების ახალ წესს. ე. წ. “ღია კარის დღე" კი წელიწადში 1-2 ჯერ ტარდება.

ყველაფრის მიუხედავად ქალები ამ ქალაქიდან ნამდვილად არ განიცდიან მამაკაცების უყურადღებობას. ზოგი ცნობისმოყვარეობის გამო, ზოგი კი ნამდვილად იმედოვნებს, რომ შეხვდება თავიანთ ბედს ნოივა-დო კორდეიროში.

შესაძლოა ყველა ადამიანი, ვინც თავისი ბედი ქალაქის ერთ-ერთ მცხოვრებს დაუკავშირა, მნიშვნელოვანი სირთულეების წინაშე აღმოჩნდება. მაგრამ ამიტომ გოგონები ეპატიჟებიან ახალგაზრდებს ჯერ გაეცნონ მათ ცხოვრების წესს და მხოლოდ ამის შემდეგ მიიღონ უფრო სერიოზული გადაწყვეტილებები.