ადამიანებს, რომლებსაც ანამნეზში აქვთ გიგანტიზმის დიაგნოზი, უამრავ უხერხულობას განიცდიან როგორც ყოველდღიურ ცხოვრებაში, ასევე გარკვეული სამუშაოს შესრულებისას. ამიტომ, ჩვეულებრივ, ძალიან მაღალს ადამიანებს სამხედრო სამსახურისთვის იწუნებენ. თუმცა, მეორე მსოფლიო ომის დროს ერთი გამონაკლისი მაინც იყო. საუბარია იაკობ ნაკენზე, რომელიც ითვლებოდა ვერმახტის ყველაზე მაღალ ადამიანად, იგი ცირკიდან ომში მოხვდა, შემდეგ კი ტყვედ ჩავარდა. მაგრამ მისი ამბავი არც ამით დასრულებულა და გერმანელი გიგანტის ცხოვრება ძალიან უჩვეულო აღმოჩნდა.

იაკობ ნაკენი დაიბადა 1906 წლის 15 თებერვალდ დიუსელდორფში, დედ-მამა 180 სანტიმეტრზე მეტი სიმაღლის იყვნენ, ამიტომ გასაკვირი არაა, რომ იაკობიც მაღალი ყოფილიყო, მაგრამ არა ამ დონეზე-221 სანტიმეტრ სიმაღლეს ჯერ კიდევ სიჭაბუკეში მიაღწია.

თავიდანვე იყო პრობლემები, თუ როგორ ეშოვა საარსებო წყარო: არავის სურდა იაკობის მუდმივ სამსახურში აყვანა, რადგან მისი ზომებით ადვილი არ იყო უმეტესობა ქმედების შესრულება. უფრო მეტიც, მას საზოგადოებრივი ტრანსპორტითაც კი არ შეეძლო ნორმალურად მგზავრობა და კარებში გავლა.

ამიტომ ნაკენი თავის ერთადერთ ვარიანტად ცირკში მუშაობას ხედავდა.გასტროლებმა, მათ შორის, როგორც აკრობატმა, მას მრავალი შესაძლებლობა გაუხსნა და დროთა განმავლობაში იგი საკმაოდ წარმატებული და მაღალანაზღაურებადი არტისტი გახდა როგორც ევროპაში, ასევე შეერთებულ შტატებში. სხვათა შორის, ის აპირებდა დასახლებას შეერთებულ შტატებში, რადგან მოსწონდა იქაური ცხოვრების რიტმი. თუმცა, მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამ ხელი შეუშალა.

იაკობს დრო არ ეყო, რომ მიეღო ამერიკის მოქალაქეობა, ამიტომ ის, როგორც გერმანიის მოქალაქე, შეერთებულმა შტატებმა სამშობლოში გააძევა და ის მაშინვე მისი მობილიზაცია მოხდა. თეორიულად, ნაკენი, ისევე როგორც გიგანტიზმით დაავადებული სხვა ადამიანები, ჩვეულებრივ სადღაც ფრონტის უკანა ხაზზე იბრძოდნენ, მაგრამ გერმანელებმა პირიქით გააკეთეს იგი, როგორც მეტყვიამფრქვევე, ფრონტის პირველ ხაზზე გააგზავნეს, სადაც უშუალო ბრძოლები მიმდინარეობდა აღსანიშნავია, რომ იაკობი არ იყო მესამე რაიხის იდეოლოგიის მხარდამჭერი, მაგრამ მას ასევ სურდა სამხედრო ტრიბუნალისთვის გადაეცათ იგი, ამიტომ იგი განაგრძობდა ვერმახტის რიგებში ყოფნას, რისკავდა, რადგან ფრონტის პირველ ხაზზე მოკვლა ბევრად უფრო ადვილი იყო, მისი უზარმაზარი ზომების გამო.

იაკობი იბრძოდა პოლონეთისა და საფრანგეთის მახლობლად, სანამ ერთ დღეს იგი კანადელმა ჯარისკაცებმა ქალაქ კალეში ტყვედ არ აიყვანეს. მას ძალიან კარგად ექცეოდნენ. გიგანტი სრულყოფილად ფლობდა ინგლისურს, მან კანადელებსა და ბრიტანელებს უამბო თავისი ამბავი. სხვათაშორის ზოგიერთ ჯარისკაცს გაახსენდა იგი, როგორც ცირკის შემსრულებელი.

შემდგომში, სხვა პატიმრებთან ერთად, ნაკენი შოტლანდიაში, საავადმყოფოში გადაიყვანეს, იქიდან კი სამხედრო ტყვეთა ბანაკში მოხვდა. მესამე რაიხის კაპიტულაციის შემდეგ გიგანტი გაათავისუფლეს და ის სამშობლოში დაბრუნდა.

თუმცა, მას კატეგორიულად არ სურდა გერმანიაში დარჩენა. უპირველეს ყოვლისა, ყველაფერი ეყრდნობოდა ოჯახის რჩენის აუცილებლობას, რადგან ცირკის საქმის გარდა არაფერი იცოდა, სამშობლოში, მით უმეტეს იმ პერიოდში ცირკის არტისტი არავის სჭირდებოდა. შედეგად, 1949 წელს იაკობმა მეუღლესთან, მარიასთან ერთად გადაწყვიტა კვლავ შეერთებულ შტატებში წასულიყო. ნაკენი დასახლდა ნიუ ჯერსიში, სადაც იმ დროს მისი და ცხოვრობდა.

იქ სწრაფად მიხვდა, რომ ჯერ კიდევ ახსოვდათ, ამიტომ მალევე იშოვა სამუშაო ტელევიზიაში, სადაც მას „გიგანტური სანტას“ როლი მისცეს, ასევე 1959 წლამდე ბროდვეიზე დიდ შოუებში იღებდა მონაწილეობას.იგი ითვლებოდა ყველაზე მაღალ "სანტად" და ყველაზე მაღალ ადამიანად მთელს მსოფლიოში,

თუმცა სიცოცხლის ბოლო წლებში იაკობმა გადაწყვიტა დაბრუნებულიყო გერმანიაში, სადაც გარდაიცვალა 1987 წელს 81 წლის ასაკში და გახდა ერთ-ერთი ყველაზე დღეგრძელი ამავე დიაგნოზის მქონე ადამიანებში, რადგან როგორც წესი, მსგავსი დიაგნოზის ადამიანები დიდხანს ვერ ცოცხლობენ.