ელდორადო ესპანური ოცნებების მიწაა. მე-16-17 საუკუნეებში ოქროს პოლისის ლეგენდებმა საფლავში ათასობით ავანტიურისტი მიიყვანა. ესპანელებმა გამოიკვლიეს ამერიკა იმ იმედით, რომ იპოვიდნენ საგანძურით სავსე ქალაქს. თანამედროვე დროში განძის მაძიებლები არქეოლოგებმა შეცვალეს. პოპულარული რწმენის საწინააღმდეგოდ, მეცნიერებმა აღმოაჩინეს ელდორადო. ლეგენდარული მიწა სავსეა უზარმაზარი სიმდიდრით, მაგრამ მათ მშვიდობას იცავს კოლუმბიის ხელისუფლება.

ითვლება, რომ პირველად ელდორადოს ამბავი ევროპელებს ესპანელმა ოფიცერმა ხუან მარტინესმა უამბო. 1531 წელს ის თან ახლდა დიეგო დე ორდაზს თანამედროვე ვენესუელას მკვიდრი ამერიკელების წინააღმდეგ მის კამპანიაში. დაპყრობილმა აბორიგენებმა კონკისტადორს უთხრეს იდუმალი ერის შესახებ, რომლებიც სიტყვასიტყვით ბანაობდნენ ოქროში.

საგანძურის ძიებაში დიეგომ გამოიკვლია მდინარე ორინოკო ზევით და ქვევით, მაგრამ ვერაფერი იპოვა. თუმცა, მის კაპიტანს, ხუან მარტინესს, სავარაუდოდ, უფრო გაუმართლა.

ოფიცერმა შემთხვევით ააფეთქა დენთის საცავი და დიეგო გააძევეს რაზმიდან. სახლისკენ მიმავალ მარტოხელა ესპანელს მეომარი ინდიელები გადააწყდნენ. წაიყვანეს საოცარ ქალაქ მანოაში, სადაც სახლების სახურავები და გზები ოქროთი იყო მოპირკეთებული. ადგილობრივ მეფეს ინგასმ ტანსაცმლის ნაცვლად ოქროს მტვერი ემოსა.

ხუანს გაუმართლა: მას სიცოცხლე შეუნარჩუნეს და 7 თვის შემდეგ გაათავისუფლეს კიდეც. ეს ამბავი მან თავის თანამოაზრეებს სიკვდილის სარეცელზე უამბო. თქმულება წარმოუდგენლად პოპულარული აღმოჩნდა. მან შთააგონა ესპანელ გონსალო ხიმენეს დე კესადას ახალი კამპანიის ორგანიზება, მაგრამ არა ვენესუელაში, არამედ მეზობელ მუისკოსთან ჩიბჩას სამეფოდან. ესენი იყვნენ დღევანდელი კოლუმბიის ინდიელები.

ჩიბჩას კულტურა იმყოფებოდა იმავე ცივილიზაციურ დონეზე, როგორც ინკები, მილიონზე მეტი ადამიანი და დომინირებდა მათ რეგიონში.

ჩიბჩა ესპანელი კონკისტადორების დარტყმის ქვეშ მოექცა. თუმცა, მოპარული ოქრო 15-ჯერ ნაკლები აღმოჩნდა, ვიდრე ფრანცისკო პისარომ ერთ დროს ინკებისგან მოიპარა. ამან კონკისტადორებს საშუალება მისცა ეფქრათ, რომ მუისკას მთავარი სიმდიდრე სადღაც იყო დამალული.

თეორია დადასტურდა ადგილობრივების ტრადიციებით. ადგილობრივი ენიდან გამოთქმა "ელ დორადო" ითარგმნება როგორც "ოქროს კაცი". როდესაც ახალი ლიდერი ამაღლდებოდა, მისი ქვეშევრდომები მას ოქროს ქვიშას აყრიდნენ, ძვირფასეულობით დატვირთულ ჯოხებზე აყენებდნენ და გუატავიტას ტბის ცენტრში გზავნიდნენ.

იქ ახლადგამომცხვარი მეფე საჩუქრებს წყალში ყრიდა და თავად ყვინთავდა ტბაში. თუ ოქროს ქვიშა სხეულიდან ჩამოირეცხა, მაშინ ბედნიერი მეფობა ელოდა მონარქს. და თუ არა, ღმერთებმა არ მიიღეს საჩუქარი და წინამძღოლმა არ მიიღო კურთხევა.

ესპანელებმა ვერ დაიჯერეს, რომ ინდიელებმა ტბაში საგანძური ჩაძირეს და ამიტომ განაგრძეს ოქროს ქალაქის ძებნა ჯუნგლებში. მაგრამ არც მაშინ და არც ასობით წლის შემდეგ, ხუან მარტინესის ამბავი ოქროს ქალაქზე არ დადასტურდა.

ამრიგად, ელდორადო არ არის ქვეყანა ან ქალაქი, არამედ ოქროს ქვიშით მოფენილი ადამიანი. თუ გეოგრაფიულ საფუძველს ავიღებთ, მაშინ ეს არის ტბა გუატავიტა - წყლის პატარა წყალსატევი კოლუმბიის ცენტრში.

ტბა გუატავიტა მდებარეობს კოლუმბიაში, ჩამქრალი ვულკანის პირში, 3 ათას მეტრზე მეტ სიმაღლეზე. სიღრმე 125 მ, ფართობი 200 ათასი მ². ბევრჯერ სცადეს მისი გაშრობა. მიზანთან ყველაზე ახლოს ბრიტანელები იყვნენ 1912 წელს. ხარებით მათ ორთქლის ტუმბოები მთებში ასწიეს და წყლის ამოტუმბვით ტბის 12 მეტრი გამოაჩინეს.

სამწუხაროდ, ფსკერი სილის სქელი ფენით იყო დაფარული და მზემ ისე დაწვა, რომ ცემენტის მსგავს მასად აქცია. შემდეგ აღმოაჩინეს რამდენიმე სამკაული, მაგრამ შემდგომი გათხრები შეუძლებელი გახდა. 1965 წელს კოლუმბიამ ტბა ეროვნულ მემკვიდრეობად გამოაცხადა და გათხრები საერთოდ აკრძალა.

წყალსაცავში მართლაც არის საგანძური. ამას მოწმობს, მაგალითად, ნაპოვნი ჯოხის მოდელი - ჩიბჩას ხალხის მიერ დამზადებული სათამაშო.
ამერიკის სამეფოს არსებობის 4 საუკუნის განმავლობაში ტბას შეეძლო რამდენიმე ათეული ტონა საგანძური დაეგროვებინა. სამწუხაროდ, მათი ამოღების გზა არ არსებობს. ყოველ შემთხვევაში ამ დროისთვის.