ეს ისტორია ერთ-ერთ სუფრაზე მოვისმინე და მინდა თქვენც გიამბოთ…

ზაფხულის საღამო იყო. დიდი კაკლების ძირში 50-60 კაციანი სუფრა იყო გაშლილი. სახლი მოშორებით იდგა და დიასახლისი დამხმარე გოგონებთან ერთად წინ და უკან დარბოდა. არაფერს აკლებდა სუფრას. უკვე ყველას საკმირისი ჰქონდა დალეული და ყველა კარგ ხასიათზე იდგა. სუფრის თავში უშველებელი თამადა იდგა და სადღეგრძელოებს უმარჯვებდა თანასუფრელებს. როგორც ვიცით ქართველებმა გვერდით უნდა გვყავდნენ მოსკუპულები ჩვენი პატარა შვილები და შვილიშვილები. დიასახლისმა მაინც არ მოისვენა, უნდოდა რაც ჰქონდა ყველაფერი სუფრაზე დაედო, არც აცია არც აცხელა და ამ პაპანაქება სიცხეში ცხელ-ცხელი ხინკალი არ ჩამოარბენინა? ვიღას ჰქონდა ხინკლის დარდი. ყველა ნაჭამ ნასვამები იყვნენ და ხუმრობა-შაყირისკენ ეჭირათ თვალი და ყური.

შუაში მწვანილებზე დადგმულ ხინკალს თვალი 4 წლის ნიკოლოზმა მოჰკრა და ბავშვებს როგორც ჩვევია მოითხოვა. დედამაც, აქ არ ჩამიბჟირდეს და არ შემარცხვინოსო გადაუღო ერთი ცალი. ნიკოლოზმაც მოიმარჯვა ერთ ხელში პური, მეორეში ხინკლის კუჭზე გამოდებული ჩანგალი და შეუდგა ჭამას. ეს ფაქტი არ გამოპარვიათ და ყველამ ხმამაღლა დაიწყო სიცილი.

ყურადღება მოკლებულმა თამადამაც ნიკოლოზისკენ გაიხედა, რომელიც გაშეშებული იყურებოდა აქეთ იქით და ის ის იყო თვალებიდან ცრემლი უნდა წამოსცვენოდა… ეს ორმეტრიანი კაცი ფეხზე წამოხტა, ნიკოლოზთან მივიდა ჯიბიდან პატარა ბრელოკი ამოიღო და მისცა. ნიკოლოზსაც უცბად გადაურა წყენამ და გახარებულმა, მაგრამ თვალებში ცრემლებ მომდგარმა მადლობა გადაუხადა ბიძიას. თამადამ უთხრა, კიდევ ბევრი მაქვს და გინდა მოგცეო? ნიკოლოზმა თავი ჩაღუნა და ბავშვური მიამიტობით თავი დაუქნია, მაშინ გამომყევიო უთხრა თამადამ, თან მშობლებსაც გადაულაპარაკა ახლავე დაგიბრუნებთ თქვენს ანგელოზსო. სუფრის თავში მიიყვანა ნიკოლოზი, თეფში გვერდზეე გადადო, ნიკოლოზს რაღაც ჩასჩურჩულა და იმანაც კვლავ დაუქნია თავი და იმანაც დაიწყო:

” 3 წლის იყო ლადო, როცა მშობლები ავარიაში დაეღუპნენ. მოხუცმა ბებიამ და ბაბუამ გაზარდეს გაჭირვებით. სხვისი გამონაცვალი შარვალ-კოსტუმით წავიდა პირველად სკოლაში. ყველგან დაკერებული იყო სადაც არ უნდა შეგეხედათ მაგრამ ყოველთვის სუფთა. მე-3 კლასამდე ამ შარვალ კოსტუმით იარა სკოლოში. არც ექსკურსიებზე, არც სასკოლო ზეიმებზე, არც მშობლების და ბავშვების მოწყობილ ქეიფზე არასდროს ყოფილა. არასდროს დაუნახავთ ბუფეტის წინ რიგში, არც ჩამოტარებული მენაყინე გაუჩერებია ხურდით ხელში ნაყინი რომ ეყიდა. უღარიბესი იყო მისი ცხოვრება, მაგრამ ყოველთვის პატიოსანი და თავმდაბალი იყო. ყველას ეცოდებოდა, მისი ცოდვით ქვაც კი დაიწვებოდა.

მე-7 კლასში იყო, როცა თანაკლასელებმა ფული აუგროვეს და ხვეწნა მუდარით წაიყვანეს ერთ-ერთის ოჯახში, სადაც უნდა ექეიფათ. მშობლებმა ყველამ ჩამოარიგეს ბავშვები სუფრაზე, ის კი დარცხვენილი იდგა კუთხეში თვალებ ამღვრეული და ის ის იყო უნდა გასულიყო დამრიგებელმა ხელი მოჰკიდა და გვერდით დაისვა. ხინკალი რომ ჩამოატარეს სინებით ლადომ იმის გადაღებაც ვერ მოასწრო ისე დაესივნენ ბავშვები, მაგრამ დამრიგებელმა აქაც ივაჟკაცა და ერთი ცალის გადაღება ძლივს მოასწრო ლადოს თეფშზე. თურმე ლადო იმდენად გახარებული ყოფილა რომ თვალებიდან სიხარულის ნაპერწკლები სდიოდა. პირველად დაუნახავთ ლადოს ბროლივით თეთრი და ჩაწიკ-წიკებული კბილები ძალიან ლამაზი ღიმილის დროს. მოკლედ გახურდა ხინკლის ჭამა, სიცილი და კისკისი, ბავშვების სიხარული და სიყვარული. ლადომ ამ დროს ძალა მოიკრიბა და ის რაც აქამდე არ გაუკეთებია საზოგადოებაში სუფრისკენ გადაიწია სადაც პური იდო და გადაიღო. საუბარში გართულმა დამრიგებელმა ეს ვერ დაინახა. ლადოს ყურადღება მაშინღა მიაქცია როცა მთელი კლასის ბავშვები და მშობლები თითებს ლადოსაკენ იშვერდნენ და დასცინოდნენ, თურმე ხინკალისთვის პური მიუტანებია. ერთ ხელში ნახევარი ხინკლით და მეორეში პურით გაშეშებული ლადო, გაშტერებული იყურებოდა აქეთ იქით, მაგრამ რატომ დასცინოდა ყველა იმას ვერ ხვდებოდა. უცბად დამრიგებელმა უხეშად გამოსტაცა პური ხელიდან და მკაცრად ჩასჩურჩულა ხინკალს პურს არ ატანენო.

ლადოს ოცნება ალბათ იმ მომენტში მიწის გასკდომა და შიგნით ჩავარდნა იყო. ამ დროს ერთმა წამოიძახა – “ლადო ხინკალაო”. ლადო ფეხზე წამოხტა და სახლში გაიქცა, ამის შემდეგ მას “ხინკალას” ეძახდნენ, მისი ფეხი კი აღარც ექსკურსიებზე, აღარც ღონისძიებებზე და არც ბოლოზარზე ყოფილა. ლადოსაც აღარავინ ეძახდა, მთელს სოფელში ხინკალად იცნობდნდნ. არადა იცით როგორი კეთილი და პატიოსანი იყო? სულს ამოიღებდა და მოგცემდა, ისე გააკეთებდა საქმეს პურის საჭმელადაც არ რჩებოდა. ყველა ზემოდან უყურებდა და ბევრიც დასცინოდა.

ჩემს მეზობელს კავკასიური ნაგაზი ჰყავდა, ძუ იყო მაგრამ ლეკვები არ უჩნდებოდა. ძალიან დიდი იყო და აგრესიული. მისი ხმა მეორე სოფელშიც ისმოდა. მე კიდევ 6 წლის ვიყავი, ნიკოლოზზე 2 წლით დიდი. სკოლიდან რომ მოვიდოდი და დავინახავდი ჩემი მეზობლები ეზოში არ ტრიალებდნენ ბათურას ვაბრაზებდი. ხან ჯოხებს ვესროდი, ხან ქვებს, ვეღრიჯებოდი და ყეფას ვაჯავრებდი. დიდი ჯაჭვით იყო დაბმული და რიდიც არ მქონია რომ აშვებულიყო. ზაფხული იყო, ბაბუაჩემს დიდი თუთის ძირში პამიდვრის სარები ჰქონდა, გათლილი და გამზადებული. იქვე ვიყავი მეც თუთის ქვეშ და არ მახსოვს რას ვაკეთებდი, ჩემი მეზობლის განწირული ხმა რომ გავიგე, ბათურამ აიწყვიტა და ყველა სახლში შედითო. ამ ხმაზე გავიხედე თუ არა ბათურა უკვე ღობის იქიდან გადმოსასვლელს ეძებდა, და გადმოხტა კიდეც. მე იმდენად შემეშინდა რომ სახლისკენ გაქცევის ნაცვლად თუთაზე ავედი, შევხტი თუ არა ტოტზე ბათურას კბილების ღრჭიალი და როხ-როხა ყბებით დგლაფუნი გავიგე ფეხთან, სულ რამდენიმე სანტიმეტრით ამცდა, თორემ ფეხს მომაჭამდა და ხიდან ჩამომათრევდა. იმდენად შემეშინა უკან არც ჩამიხედავს ისე მივცოცავდი ხეზე, მეგონა რომ ის ის იყო ფეხზე მწვდებოდა. ამასობაში ხის კენწეროშიც აღმოვჩნდი. ბათურა როგორც იქნა გაიყვანეს დიდი ცემა ტყეპითა და წკმუტუნით, მაგრამ მე ვინ მიშველიდა? ხის კენწეროზე ვიყავი, ქარი საითაც დაუბერავდა იქით გადავყავდი. ჩემი ყვირილი ყველას ესმოდა, მამა სახლში არ იყო დედა და ბებია კი ხეზე ვერ ამოდიოდნენ რომ ჩამოვეყვანე.

ყვირილზე ხინკალა მოვარდა. ამომძახა ჩამოსვლას შეძლებო? მე იმდენად მქონდა ხელები დაღლილი და შეშინებული ისე ვიყავი ტოტს მიკრული რომ არ ვიცოდი რა მეთქვა. საბძლიდან ბებიამ თოკი გამოუტანა, ხინკალამ წელზე შემოიხვია და ხეზე ამოვიდა. ქარი იმდენად ამოვარდა რომ ტოტი მოტეხვის პირას იყო, ამას ხინკალას წონაც დაემატა, ხელი გამეშვა და ჩამოვვარდი, კიდევ კარგი დამინახა, ხელი მტაცა და დამიჭირა. დედას გული წაუვიდა ეგონა ჩამოვვარდი, ბებია ასულიერებდა, ხმაურზე შემოსული ხალხი კი უძახოდნენ ძლიერი ქარია და თოკი ტოტს მოაბი და ისე ჩამოდიო. თუთა ძალიან მყიფე ხეა და ოდნავ დაწოლაზეც შეიძლება მოტყდეს. ხინკალაც იმ სიმაღლეზე იყო, რომ სულ წვრილი ტოტები იყო, მე გვერდითა ტოტზე დამაყენა და მთელი ძალით მოეჭიდე მე ცოტა დაბლა მოვაბამ თოკს და ჩავალთო. თოკის კვანძს რომ აკეთებდა, არც ერთი ხელით ეჭიდებოდა ხეს, უცბად ქარმა დაუბერა, წონასწორობა ვერ შეიკავა და ჩავარდა. გონს მოსული დედა ისევ გადავარდა, ზემოდან ვუყურებდი რომ დაეცა ახალ გამოთლილ სარებს ლადო. თვალთ დამიბნელდა, ყურებში ათასი ხმა ჩამესმოდა, ტირილის, წივილის, ღრიალის. ზოგი მე მიყვიროდა არ გაინძრეო, ზოგი კი სარებზე დაგებულ სისხლის ტბორში მცურავ ლადოს დასტრიალებდნენ…

გვიშველეთ კვდებაო ერთბაშად ყვიროდა ყველა, საიდანღაც მამაჩემი მორბოდა, შემოხვეულ ხალხში შევარდა, მუხლებზე დაეცა და დაიყვირა

– ხინკალა ბიჭო! რას აკეთებო!!! ქალივით ყვიროდა და ეხუტებოდა სისხლში მცურავ ლადოს. ლადომ თვალები გაახილა, თან ცრემლები მოსდიოდა და თქვა:

– სულ მშივრები ვიყავით. საჭმელი რომ არ გვქონდა გამხმარ მჭადებს ვჭამდით. როცა კი საჭმელი გვექნებოდა ბებია მეუბნებოდა შვილო პური მიატანე, პური მიატანეო. იმ დღემდე ხინკალი არასდროს მქონდა ნაჭამი და მეც მეგონა იმისთვისაც პური უნდა მიმეყოლებინაო. და ასე დარჩა თვალები გახელილი, მე კი ტოტზე შემოხვეული ვუყურებდი იმ უბედურებას და ვიცოდი რომ ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო”.

თამადა დაჯდა ლხინის სუფრაზე ყველა მოიღუშა, ქალებს ცრემლები წასკდათ, კაცებმაც ვერ შეიკავეს თავები. მთასავით თამადა ფეხზე იდგა და ნიკოლოზი კი ნაჩუქარი ბრელოკით ხელში, მომლოდინე თვალებით უყურებდა თამადას, როდის აჩუქებდა დაპირებულ ბრელოკს…

(უცნობი ავტორის პოსტი)