შემოდგომა სულის სეზონია. ფოთლები ჯერ ყვითლდებიან და მერე ხეებს წყდებიან, რაც, ერთი მხრივ, ამქვეყნიური ცხოვრების წარმავლობაზე, ამაოებაზე მიანიშნებს, მეორე მხრივ, გვიტოვებს ბუნების განახლების, კვლავ აღორძინების იმედს. ჩამოცვენილი ფოთლების ადგილას, გაზაფხულზე ხის ტოტები იმოსებიან ახალი, მწვანე "სამოსით". ასეა ადამიანების ცხოვრებაც:

"სოფლისა წესი ასეა:

ჩვენ წავალთ, სხვანი რჩებიან.."

შემოდგომის სევდიანი ხასიათი კარგად ჩანს ანა კალანდაძის ლექსში "შემოდგომა":

"ატირდნენ მთები და

ლამის მეც ავტირდე,

ნაძვები დაღონდნენ

და მეც, მეც ვღონდები...

მოწყდნენ და გაფრინდნენ,

გაფრინდნენ,

გაფრინდნენ

ფოთლები ... ფოთლები...

ხელთ ხელი აღაპყრეს

და ღმერთი ადიდეს,

მაგრამ უჩვეულო

კვნესით და გოდებით

მოწყდნენ და გაფრინდნენ,

გაფრინდნენ,

გაფრინდნენ

ფოთლები... ფოთლები..."

სტატიაში წარმოგიდგენთ შემოდგომის ფოტოებს: