იაპონიის ყველაზე ცნობილი ესკორტი გოგონას ისტორია
იგი ხუთი წლის ასაკში მიყიდეს გეიშის სახლს და გახდა მისი საფირმო ნიშანი. მისი წლიური შემოსავალი იყო ნახევარი მილიონი დოლარი, ღამეში სამ საათს ეძინა. როგორ იყო ცხოვრება იაპონიის ყველაზე ცნობილი გეიშას, მინეკო ივასაკისთვის.




სიამოვნების კვარტლები: პროსტიტუცია იაპონიაში

იოშივარას კვარტალი ედოში (დღევანდელი ტოკიო) გამოჩნდა 1617 წელს, ერთ-ერთი ბორდელის მფლობელის შოჯი ჯინემონის წყალობით. მანამდე გოგონები მუშაობდნენ ჩაის სახლებსა და აბანოებში, მაგრამ შოჯიმ 1612 წელს გაუგზავნა მთავრობას შუამდგომლობა, რომელშიც მან შესთავაზა დედაქალაქის სექსუალური ბიზნესის სრულად გადანაწილება და მისთვის ცალკე დახურული ადგილის შექმნა.

იგი განამტკიცებდა თავის იდეას რამდენიმე არგუმენტით: პირველი, ბორდელების გამოჩენა აზიანებს ქალაქელებს და იწვევს მორალისა და ეთიკის დაქვეითებას; მეორეც, ცალკე ბლოკი საშუალებას მისცემს გააკონტროლონ ქალები და მათი კლიენტები; დაეს ძალიან ეფექტური ჯაშუშობის ინსტრუმენტია.

"დამაჯერებლად ჟღერს!" - გადაწყვიტეს ჩინოვნიკებმა და 1617 წელს შოჯიმ მიიღო ორნახევარი ჰექტარი მშენებლობისთვის და კეისემატიანანუშის ტიტული, ბორდელების კვარტლის პირველი ხელმძღვანელისა ისტორიაში.

იოშივარი ნამდვილ ციხეს ჰგავდა: იგი გარშემორტყმული იყო მაღალი კედლებით და ღრმა თხრილით, რომელიც სავსე იყო წყლით. იუძოს გოგონებს მხოლოდ ოთხი უფლება ჰქონდათ გმოსვლის: მშობლების გარდაცვალების შემთხვევაში, ექიმის მონახულებისთვის, სასამართლოში გამოძახებისა და ჰანამი საკურას ფესტივალის დროს კლიენტის თანხლებისთვის. იუძოს ჰქონდა მხოლოდ ფეხშიშველი სიარულის უფლება, მათ ყოველთვის თან ახლდნენ ბორდელის პატრონის მსახურები.

მე -18 საუკუნეში იოშიუარაში 1, 750 გოგონა ცხოვრობდა - იაპონიაში 3000 ქალიდან მეტი პროსტიტუციაში იმყოფებოდა. აქტიური ბრძოლა მიმდინარეობდა "მეძავების" წინააღმდეგ: ისინი დაარბიეს და ყველა დაჭერილი წაიყვანეს. მაგრამ ტრეფიკის მთავარი წყარო იყო არა ასეთი "დარბევა", არამედ ქალებით ვაჭრობა.

ღარიბი ოჯახის გოგონები მშობლებმა გაყიდეს და ბორდელებში აღმოჩნდნენ. კეთილშობილი კლასის ქალები შეიძლება სიამოვნების კვარტალში გაეგზავნათ მხოლოდ დასასჯელად. ზოგჯერ ცოლებს ქმარები აგზავნიდნენ იოშივარაში, ამ გზით ფინანსური მდგომარეობის გაუმჯობესების იმედით, ან საყვარლები, რომლებსაც ცოცხალი სათამაშო ეზარებოდათ. გოგონები, რომლებიც სასტიკი ქმრებისგან გაიქცნენ, ასევე მოხვდნენ იოშივარაში.

ბლოკი მრავალი ბორდელისგან შედგებოდა. გოგონები, გარდა ყველაზე ძვირადღირებულისა, ისხდნენ ბარებით დაფარულ ვერანდებზე, კაცები დადიოდნენ ქუჩებში და უყურებდნენ მათ, ღამისს გასართობს ირჩევდნენ.

იოშვიარაში იარაღით შესვლა აკრძალული იყო. ალჯერნონ მიტფორდმა თავის წიგნში "ძველი იაპონიის ტრადიციები" დაწერა: ”ამას ორი მიზეზი აქვს - ჯერ ერთი, შეიარაღებული შეტაკებების თავიდან აცილება და მეორეც, რადგან ყველამ იცის, რომ იქ მცხოვრებ ქალებს სძულთ საკუთარი არსებობა. ისინი მზად არიან ბოლო მოუღონ მას ”

ფორმალურად, ქალს შეეძლო დაეტოვებინა "სიამოვნების კვარტალი" ბორდელის მფლობელისთვის თანხის გადახდის საშუალებით. სინამდვილეში ეს შეუძლებელი იყო: განათლების, ტანსაცმლის, კოსმეტიკისა და საკვების ვალი დროთა განმავლობაში იმდენად იზრდებოდა, რომ მხოლოდ რამდენიმე გოგონას შეეძლო ფულის შეგროვება მისგადასახდელად, რადგან ყველაზე ძვირადღირებული იყვნენ მის მკვიდრთა შორის.

იოშივარაში მამაკაცებს ჰქონდათ სექსის გარდა მეტი არაფერი. ყველაზე მნიშვნელოვან "კერძს" წინ გასართობი უძღოდა: ცეკვა, სიმღერა, სასმელი საკე. იუზოს დადგომამდე კლიენტებს ართობდნენ კაცები, რომლებსაც გეიშებს უწოდებდნენ, რომლებიც თამაშობდნენ მარტივ თამაშებს და თან ახლდნენ მთვრალი გულშემატკივრებს, რომლებიც მუსიკალურ ინსტრუმენტებზე მღეროდნენ.

პირველი ქალი გეიშა გამოჩნდა მხოლოდ 1751 წელს. ის კასენი იყო ოგიას კიოტოს სახლიდან - ერთ – ერთი იმ რამდენიმე ახალგაზრდადან, ვინც მოახერხა ყველა თავისი ვალის გადახდა.

და დაიწყო საკუთარი ბიზნესი. მალე გეიშა გოგონები

იმდენად პოპულარული გახდნენ, რომ მათ თავიანთი ბიჭები გააძევეს. გასაკვირი არ არის: მამაკაცებისთვის ქალითან კომუნიკაციის შესაძლებლობა სიახლე იყო, რადგან ქალებთან ურთიერთობა მკაცრად რეგულირდებოდა, გადაჭარბებული სიხალისე და უბრალოდ საუბარი არ იყო მისასალმებელი.

იუძოსგან განსხვავებით, გეიშას შეეძლო სასახლის დატოვება: მათ წვეულებებსა და ბანკეტებზე იწვევდნენ. გოგონას მოვალეობაა ოსტატურად და ჭკვიანურად შეინარჩუნოს მეგობრული საუბარი, პატივისცემის დაკარგვის გარეშე. გეიშა ხუმრობდა, მღეროდა, უკრავდა მუსიკალურ ინსტრუმენტებზე, ცეკვავდა, აწყობდა მარტივ თამაშებს: მაგალითად, სტუმრებს ართობდა ერთგვარი "ქვით, მაკრატლით, ქაღალდით", რომელსაც "ტორა-ტორა" ეწოდებდა, მაგრამ გარეთ გასვლა შეეძლოთ ერთსა და იმავე დროს, ვეფხვის, მონადირის ან მოხუცი ქალის ფორმით.

ითვლება, რომ გეიშა პროსტიტუციაში არ მონაწილეობდა, მაგრამ სინამდვილეში ეს ასე არ არის. თავდაპირველად, ისინი იყოფოდნენ შირო-გეიშად ("თეთრი გეიშა") და კორობი-გეიშად ("გადაბრუნებული გეიშა"). პირველი ნამდვილად მხოლოდ სტუმრებს ართობდა, მაგრამ ამ უკანასკნელს სხეულით ვაჭრობაც შეეძლო. ოფიციალურად გეიშის პროფესია 1779 წელს გამოჩნდა, ამავე დროს შემოღებულ იქნა მკაცრი წესები: გოგონებს ეკრძალებოდათ ძილი და იუძოს კლიენტების გვერდით ჯდომაც. ამის მიუხედავად, გეიშა ხშირად მიმართავდა ზეპირ შეთანხმებებს: მათ ჰყავდათ საყვარლები, რომლებიც მათ ინახავდნენ.

მეორე მსოფლიო ომმა გავლენა მოახდინა გეიშის იმიჯზეც. როდესაც აშშ-ს სამხედროები იაპონიაში იყვნენ განლაგებულნი, სიამოვნების უბნების გარეთ გოგონები მუშაობდნენ ფულის სანაცვლოდ, გეიშას უწოდებდნენ თავს, იმ იმედით, რომ მათი "პროფესიონალების" რეპუტაცია უცხოელებს აცდუნებდა. ისტორიკოსების აზრით, იმ დროს ათი ჯარისკაციდან რვა იაპონელ შეყვარებულს ჰყავდა, რომელიც თავს გეიშას უწოდებდა.

ნამდვილი გეიშა ძვირი ღირდა და ყველამ საკუთარი თავი არ გაყიდა. მათ პოპულარობა მოიპოვეს. გარდა ამისა, გეიშა განთქმული იყო თავისი სიკეთითა და ცოდნით, ხოლო სიამოვნების კვარტლის რიგით მოსახლეობას ძირითადად აინტერესებდა ფული და არ ცდილობდნენ თავიანთი კლიენტებისათვის საინტერესო თანამოსაუბრეები ყოფილიყვნენ.

რაც უფრო პოპულარული ხდებოდა გეიშა, მით უფრო ხშირად ყიდდნენ მშობლები გოგონებს ამ პროფესიისთვის მოსამზადებლად. ერთ-ერთი მათგანი იყო მასაკო ტანაკა მინამოტო.

როგორ გახდა მასაკო ტანაკა მინეკო ივასაკი

მასაკო დაიბადა კიოტოში 1949 წლის 2 ნოემბერს გაკოტრებული არისტოკრატის შინზო ტანაკას ოჯახში. შინცო პატარა მაღაზიას ინახავდა, სადაც ყიდიდა კიმონოს, რომელსაც თავად ხატავდა. ფული არ იყო საკმარისი და ოჯახის ბიუჯეტის შესავსებად მასაკოს მამამ რამდენჯერმე გაყიდა ქალიშვილები გეიშებად. ივასაკის ოკიას სახლმა მიიღო ხუთი ტანაკას და: იაეკო, კიკუკო, კუნიკო, ტომიკო და ბოლოს თავად მასაკო.

როგორ მოხიბლა მასაკომ ივასაკის მეპატრონე მადამ ოიმა? პირველად რომ დაინახა გოგონა, მაშინვე თქვა, რომ სურდა ბავშვის აყვანა, რომ მისი მემკვიდრე გამხდარიყო. მასაკოს მამამ თქვა უარი: მას არ სურდა მისი უმცროსი ქალიშვილი გეიშა გამხდარიყო. მაგრამ მადამ ოიმა დაჟინებით მოითხოვდა. აუხსნა, თუ რა შესაძლებლობები გაუჩნდებოდა მასაკოს მის სახლში და ბოლოს შინზომ დათმო უმცროსი ქალიშვილიც. ასე რომ, მასაკომ მიიღო თავისი ახალი სახელი, რომლითაც მთელმა მსოფლიომ იცის: მინეკო ივასაკი.

ტრადიციულად, მინეკოს ტრენინგი გაგრძელდა ექვსი წლის, ექვსი თვისა და ექვსი დღის განმავლობაში. გამოცდილი გეიშა დაენიშნა მას, როგორც მენტორი, ხოლო მისი და იაეკო დაინიშნა გოგონას კურატორად.

მინეკომ შეისწავლა იაპონური ტრადიციული კიო-მაის ცეკვები და სიმღერა, ისწავლა შამისენის, წუძუმისა და კოტოს დაკვრა, ასევე კალიგრაფია, ეტიკეტი და ჩაის ცერემონიალის სირთულეები. ყველაზე მეტად მას ცეკვა უყვარდა - გოგონას ამის ბუნებრივი ნიჭი ჰქონდა. მინეკო მთელი ცხოვრების განმავლობაში ატარებდა ამ ხელოვნების სიყვარულს: მან თავისი უნარები მაიას პლისეცკაიასაც კი აჩვენა, რომელიც დაინტერესებული იყო კიო-მაით იაპონიაში მოგზაურობის დროს.

გოგონა ასევე გაგზავნეს ჩვეულებრივ სკოლაში. ახალ ოჯახს თავისი უპირატესობა ჰქონდა: მინეკომ მიიღო ყველაფერი, რაც სურდა. მას უბრალოდ უნდა შეაეო მაღაზია, აეღო ის, რაც სჭირდებოდა და მხოლოდ უნდა ეთქვა: ”ეს არის ივაზაკისთვის შინბაშიდან”.

”მე არ ვიცოდი რა იყო ფული. წლების განმავლობაში მჯეროდა, რომ თუ რამე გინდა, უბრალოდ უნდა იკითხო ”, - წერს მინეკო თავის წიგნში.

გოგონას ეძინა მართკუთხა ხის ბალიშზე, რომ თმა არ გაეფუჭებინა. გოგონა 36 კილოგრამს იწონიდა. მაღალ ექვს დიუმიან სანდლებზე უნდა მსგარიყო. კლიენტებთან ბანკეტებზე დასწრების უფლება რომ მიიღო, მეორე ღონისძიებაზე მინეკომ თითქმის თავი შეირცხვინა: ფანჯარასთან მივარდა თოჯინების დასანახად, სტუმრებმა ეს შეურაცხყოფად არ მიიღეს საბედნიეროდ, მისი ქცევა მომხიბლავად

მიაჩნდათ.

თუმცა, შეცდომების მიუხედავად, მალე გაირკვა: მინეკო ახალი ვარსკვლავია გეიშას სამყაროში. მისი ნიჭი აღნიშნეს პედაგოგებმა, სხვა გოგონებმა, კლიენტებმა და დამსწრეებმაც კი. მინეკო ძალიან პოპულარული იყო. მას მუდმივად ეძახდნენ ბანკეტებზე და უარი არასდროს უთქვამს, ცდილობდა რაც შეიძლება მეტ წვეულებას დასწრებოდა ყოველ საღამოს. დროთა განმავლობაში იგი ცნობილმა ადამიანებმა მიიწვიეს, როგორიცაა პრეზიდენტი ჯერალდ ფორდი, პრინცი ჩარლზი და დედოფალი ელიზაბეტ მეორე.

გოგონას არც ელიზაბეტი მოწონდა და არც ჩარლზი. იგი მისთვის მომზადებულ არცერთ კერძს არ შეეხო. ”მაგალითად, ყოველთვის ვცდილობ ოდნავ მაინც ვჭამო, ვხვდები, რომ მფლობელებმა ყველაფერი გააკეთეს ჩემთვის. ამ ვითარებაში ძალიან თავაზიანია უარის თქმა, თუნდაც უხეშიც ”, - წერს გეიშა თავის მოგონებებში. პრინცმა ჩარლზმა შოკში ჩააგდო გოგონა, თაყვანისმცემლური თხოვნით, სუვენირის ჩუქებით და მასზე ავტოგრაფის დატოვებით, ისე კი არ უკითხავს, ​​სურს თუ არა მინეკოს ასეთი სუვენირების მიღება.

პოპულარობას უარყოფითი მხარეც ჰქონდა: სხვა გეიშებს სძულდათ მინეკო. მას ატყუებდნენ ბინძური ხრიკებით: მათ შეეძლოთ, მაგალითად, ნემსები ჩაეტანებინათ მისი კიმონოს ძირში.

თაყვანისმცემლები თავს

ესხმოდნენ გოგონას ქუჩაში: ისინი ემუქრებოდნენ, ცდილობდნენ გაუპატიურებას და როგორღაც სცემდნენ კიდეც. სრულუფლებიანი გეიშა რომ გახდა, მინეკომ სცადა საერთო სახლის დატოვება, ცალკე ბინის დაქირავება. გოგონა მალევე მიხვდა, რომ თვითონ არ შეეძლო ცხოვრება: გაზქურის ანთებაც კი არ იცოდა. ამიტომ უკან დაბრუნდა.

გეიშას პირადი ცხოვრების დრო არ ჰქონდა. პირველად მან 21 წლის ასაკში შეიყვარა ერთ-ერთი კლიენტი, იაპონელი მსახიობი შინტარო კაცუ. მინეკომ დიდი ხანი უარყო დაქორწინებული მამაკაცის ნაცნობობა, რომელიც, უფრო მეტიც, ორჯერ უფროსი იყო მასზე.

”მე მას სიგიჟემდე ვუყვარდი. ამ ვნებამ მეც შემცვალა, უკეთესი ცეკვა დავიწყე ”, - იხსენებს იგი. მაგრამ როდესაც მინეკოს 27 წელი შეუსრულდა, იგი დაშორდა მსახიობს: კაცმა არ შეასრულა განქორწინების პირობა.

29 წლის ასაკში გოგონამ თავი დაანება გეიშას კარიერას. ის კვლავ პოპულარული იყო, მაგრამ დატვირთვამ იმოქმედა: 30 მინეკო თავს 80 წლის ქალბატონად გრძნობდა. კიდევ ერთი მიზეზი იყო: მინეკოს ყველაზე მეტად უყვარდა ცეკვა გეიშას მუშაობაში, მაგრამ წესები ზღუდავდა მის შესაძლებლობებს არა მხოლოდ შესრულებისათვის, არამედ რეპერტუარისა და აქსესუარების არჩევისთვისაც. მისი "გადადგომით" მინეკო იმედოვნებდა, რომ ყურადღებას გაამახვილებდა იმაზე, თუ რამდენად ხისტად რეგულირდებოდა გეიშას ცხოვრება და მას შემდეგ, რაც კიდევ 70-მა გოგონამ დატოვა პროფესია. ამან არანაირად არ იმოქმედა ტრადიციებზე: წესები უცვლელი დარჩა.

მინეკომ დახურა ივასაკი ოკია, რომელიც იმ დროისთვის მემკვიდრეობით გადაეცა მას და მის ნაცვლად ააშენა სამსართულიანი შენობა, რესტორანი და კლუბი. როგორც გეიშამ, მან წელიწადში 500 ათასი დოლარი გამოიმუშავა, ამიტომ მას საწყისი კაპიტალი ჰქონდა, რომ წარმატებული მეწარმე გამხდარიყო.

მას შემდეგ, რაც გადაწყვიტა შეესწავლა სილამაზის ინდუსტრია, იგი შეხვდა სტილისტს და როდესაც მან დაინახა ოსტატურად დახატული სურათი, რომელზეც ცხრა კუდიანი მელა იყო გამოსახული, მან ვერ შეძლო მისი აღტაცება შეეკავებინა. მალე სტილისტის მეუღლემ მას ავტორი, მხატვარი ჯინიჩირო სატო გააცნო.

წვეულებებზე რამდენიმეკვირიანი შეხვედრის შემდეგ, ჯინიჩირომ მინეკოს ცოლობა შესთავაზა, მაგრამ მან იგი უარყო. სატო არ დანებდა: მეორე, მესამე, მეოთხე მოჰყვა ... ბოლოს მინეკო დათანხმდა, მაგრამ იმ პირობით, რომ დაუყოვნებლივ გაეყრებოდაა, თუ იგი თავს უბედურად იგრძნობდა.

1982 წელს შეყვარებულებმა იქორწინეს და ერთი წლის შემდეგ მათ შეეძინათ ქალიშვილი კოსუკე, ან უბრალოდ კოკო, როგორც მას მშობლებმა უწოდეს. წყვილმა სახლი ააშენა კიოტოს გარეუბანში. მინეკომ საბოლოოდ შეძლო ცეკვა, სადაც და როდის უნდოდა და ხატვაც დაიწყო. ახლა ყველაზე ცნობილი გეიშა 71 წლისაა და მისი ქმარი თავს გრძნობს მსოფლიოში ყველაზე ბედნიერ ადამიანად. მართლაც, ის იმ ქალთან ცხოვრობს, რომელზეც იაპონიის ყველა მამაკაცი ოცნებობდა.