მათ არაფერი ჰქონდათ საერთო. 22 წლის კეთილშობილი და დახვეწილი, პუშკინსა და ტიუტჩევზე აღზრდილი, პარიზში მცხოვრები რუსი ემიგრანტი ქალბატონი სრულიად არ აღიქვამდა სერიოზულად მასზე 3 წლით უფროსი პოეტის უხეშ, "დაგლეჯილ", მიკიბ-მოკიბულ ლექსებს. არც რეალურ ცხოვრებაში უგდებდა ყურს მის სიტყვებს. შმაგი, ფიხცი, მებრძოლი ხასიათის ახალგაზრდა მამაკაცი ქალს აშინებდა თავისი აღვირახსნილი ვნებით. იგი ვერც ძაღლურმა ერთგულებამ მოალბო, ვერც სიტყვამ. ქალი გულგრილი დარჩა, მაიაკოვსკი მარტო გაემგზვრა მოსკოვში.

ამ მყისიერად დაბადებული და არშემდგარი სიყვარულისგან დარჩა მხოლოდ საიდუმლო დარდი, თაობებს კი შემორჩათ ლექსი - "წერილი ტატიანა იაკოვლევას" და ლეგენდა.... ქალს კი დარჩა ყვავილები...

პარიზში მოღვაწეობისას მიღებული მთელი ჰონორარი მაიაკოვსკიმ გადარიცხა ცნობილი ყვავილების მაღაზიის ანგარიშზე ერთადერთი მითითებით: კვირაში რამდენჯერმე უნდა მიეტანათ ტატიანა იაკოვლევასათვის თაიგული, რომელიც შედგებოდა ყველაზე უჩვეულო და ლამაზი ყვავილებისგან - ჰორტენზიების, პარმის იების, შავი ტიტების, ჩაის ვარდების, ორქიდეების, ასტრებისა ან ქრიზანთემებისგან. პარიზული ფირმა, რომელსაც საკმაოდ კარგი რეპუტაცია ჰქონდა, ზედმიწევნით ასრულებდა შეშლილი კლიენტის ამ უცნაურ თხოვნას - და მას შემდეგ, მიუხედავად ამინდისა თუ წელიწადის დროისა, კვირაში რამდენჯერმე ტატიანა იაკოვლევას სახლის კარზე ისმოდა კაკუნი, კურიერს შეჰქონდა ულამაზესი თაიგული და ამბობდა: "მაიაკოვსკისგან".

1930 წელს პოეტი გარდაიცვალა. ამ ამბავმა ქალს თავზარი დასცა. ის უკვე მიეჩვია იმას, რომ შეშლილი პოეტი გამუდმებით იჭრებოდა მის ცხოვრებაში; შეეჩვია იმ აზრს, რომ სადღაც იქ მასზე შეყვარებული მამაკაცია და ყვავილებს უგზავნის. დიახ, ისინი ერთამანეთს საერთოდ არ ხვდებოდნენ, მაგრამ ის ფაქტი, რომ არსებობდა ადამიანი, რომელსაც ასე ძალიან უყვარდა, გავლენას ახდენდა ყველაფერზე, რაც ქალის ცხოვრებაში ხდებოდა: ისევე, როგორც მთვარე ახდენს გავლენას ყველაფერზე, რაც დედამიწაზე არსებობს, მხოლოდ იმიტომ, რომ გამუდმებით ტრიალებს მის ახლოს.

ტატიანამ უკვე აღარ იცოდა როგორ გაეგრძელებინა ცხოვრება - ცხოვრება ამ გიჟური, ყავილებში ჩაფლული სიყვარულის გარეშე. მაგრამ მითითებაში, რომელიც პოეტმა პარიზულ საყვავილეს დაუტოვა, მის სიკვდილზე არაფერი იყო ნათქვამი. ამიტომ, პოეტის გარდაცვალების მეორე დღეს ქალის სახლის ზღურბლზე ისევ გამოჩნდა კურიერი ულამაზესი თაიგულით ხელში და ისევ გაისმა უცვლელი სიტყვა: "მაიაკოვსკისგან". გადიოდა წლები, ყვავილები კი მოჰქონდათ და მოჰქონდათ...

მეორე მსოფლიო ომის წლებში, როცა პარიზი გერმანელების მიერ იყო ოკუპირებული, ტატიანა იაკოვლევასთვის თავის რჩენის ერთადერთი საშუალება იყო ბულვარში ამ ულამაზესი თაიგულების გაყიდვა. რამდენიმე წლის მანძილზე მაიაკოვსკის სიყვარული ქალს შიმშილით სიკვდილისგან თავის დახსნაში ეხმარებოდა. შემდეგ პარიზი გაათავისუფლეს. ტატიანა სხვებთან ერთად ბედნიერებისგან ტიროდა და ომის დამთავრებას ზეიმობდა. თაიგულები კი მოჰქონდათ და მოჰქონდათ...

კურიერები იზრდებოდნენ ქალის თვალწინ, ძველებს ახლები ცვლიდნენ. და ამ ახლებმა უკვე იცოდნენ, რო დიდი ლეგენდის ნაწილი ხდებოდნენ. და რაღაც პაროლივით, რომელიც თითქოს უსასრულობაში შესასვლელ საშვს იძლეოდა, მომღიმარი სახით ამბობდნენ: "მაიაკოვსკისგან". მაიაკოვსკისგან გამოგზავნილი ყვავილები პარიზის ისტორია გახდა.