ველური დასავლეთის ბორდელების ქსელმა განვითარება XIX საუკუნის ბოლოს დაიწყო. სალუნები, რომლებიც კოვბოებისთვის განკუთვნილ ბარებს წარმოადგენდა, გახდა დაბალი თვითშეფასების ქალებისთვის სამუშაო ადგილი.

სალუნები ჩნდებოდა ყველგან, სადაც იყვნენ მამაკაცები და იყო ბევრი ვისკი, თავდაპირველი სალუნები კი საერთოდ გაშლილ კარვებს წარმოადგენდა.

მართალია სალუნები და ქალები ერთმანეთისგან განუყოფლები იყვნენ. მაგრამ ყველა ამდაგვარი ბარი ბორდელი არ ყოფილა, ზოგიერთ მათგანში უბრალოდ მოცეკვავეებად ჰყავდათ ქალები.

1850 წელს კალიფორნიის მოსახლეობის 93% მამაკაცი იყო, ხოლო ნევადას შტატში 1860 წელს დარეგისტრირებული იყო 2306 მამაკაცი და მხოლოდ 30 ქალი. ამიტომაც ქალებზე მოთხოვნა ძალიან დიდი იყო. მათგან ნებისმიერ ქალს შეეძლო დაეწყო “კომერციული" საქმიანობა და ძალიან დიდი შემოსავალიც მიეღო ამით.

სალუნებში მომუშავე ქალების ყოველთვიური შემოსავალი 200 დოლარამდე ადიოდა, მაშინ, როდესაც ჩვეულებრივი ქალების შემოსავალი 50 დოლარი იყო.

ქალები, რომლებიც თავისუფლების, ფულის და წარმატების ძიებაში იყვნენ, ხშირად მიდიოდნენ ამდაგვარ დაწესებულებებში სამუშაოდ. პირველ სართულზე ბარი იყო, რომელოთა კლიენტებიც ბანდიტები, ხულიგნები და მონადირეები იყვნენ, მეორე სართულზე ჩვეულებრივ ცხოვრობდნენ დაქირავებულ ოთახებში, მესამე სართული კი მთლიანად ქალებს ეკუთვნოდათ თავიანთი “ბიზნესისთვის".

ბევრი მათგანი ველურ დასავლეთში საკმაოდ გავლენიანი ხდებოდა, მაგალითად ჯოსი არლინგტონი რომელმაც საკუთარი სალუნების ქსელი გახსნა.

მიუხერდავად ცუდი რეპუტაციისა, სალუნების მფლობელები ხშირად ეწეოდნენ ქველმოქმედებას, ეხმარებოდნენ სკოლებსა და საავადმყოფოებს.

იმისათვის, რომ ქალებს ოჯახის გვარი არ შეერცხვინათ, ისინი ფსევდონიმებს იღებდნენ, როგორიცაა მაგალითად, ჯეინი ღორის ძვალი", “რბილი თხრილი", “ტკბილი ენი" და სხვა ამდაგვარი სახელები.

ბორდელებში მომუშავე ქალები საკმაოდ გავლენიანები იყვნენ, ისინი დებდნენ თანხას ახალგახნილ ბანკებში, ყიდულობდნენ უძრავ ქონებას, იღებდნენ კრედიტებს.



ბორდელებში მომუშავეებს შორის იყო თავისი იერარქია, ყველაზე დიდი პოპულარობით სარგებლობდნენ რა თქმა უნდა ლამაზი ქალები. ასევე წითური, ახალგაზრდა გოგონები.

ზოგიერთი ბორდელი ძალიან ღარიბული იყო. კლიენტები თავს უფლებას აძლევდნენ, რომ გოგონები ეცემათ, ოთახი დაელეწათ და ა. შ.

მეძავების უმეტესობა ახალგაზრდა ასაკში კვდებოდა. სიკვდილის მიზეზი ხშირად იყო ტუბერკულოზი, სიფილისი, აბორტი. ხშირი იყო თვითმკვლელობაც, ოპიუმის ზედოზირება, კონკურენციის გამო სხვების მოკვლა და ა. შ.

გოგონები დღეში საშუალოდ 80 კლიენტს ემსახურებოდნენ. მაგრამ ყველაფერი შეიცვალა XX საუკუნეში, როდესაც დემოგრაფიული სხვაობა შემცირდა, მოთხოვნა ბორდელებზე დაეცა, ამას თან დაერთო ახალი კანონები და სალუნები და ბორდელები ფაქტობრივად აიკრძალა.