მეწყერი მეწყერს

გაელავს, დაჰკრავს მეხი მეხს მწვერვალს,

მთა ტიტველია, არ აქვს საფარი,

თვითონ მეხია და თვითონ ელავს,

როგორც შამილის თეთრი ფაფარი.

ნეტა თუ სადმე ხარ ძე, კაცისა,

ამ უკვდავებას ქედს არ უხრიდე.

თუ გაწყდა ძარღვი სიმამაცისა,

მე ცოცხალი ვარ ერთი მურიდი.

ვარ დაფრენილი ორბისგან გნოლი

და არ იკარებს გული სალავათს,

ხევსურის ჯაჭვის ნაგლეჯი რგოლი -

ერთი ვაცხადებ მარტო ჰაზავატს.

ვარ გათელილი ლეკის ნაბადი,

ყველა სახსარი მაქვს დალეწილი,

მაგრამ ვაჟკაცმა მხოლოდ გაბედე

და მეც ვაჟკაცის დამიდე წილი.

რა საჭიროა მელნად გიშრის ტბა

და კალმად კიდე მინა რხეული,

თუ ამ სიბრაზით გული გაგითბა,

თუ ამ ჟრუანტელს იგრძნობს სხეული.

მეწყერი მეწყერს, ლანქერი ლანქერს,

კლდე კლდეს ასკდება, ზვავს ღუპავს ზვავი

ცა მოწყალებით თავზე დამცქერის,

არ მემეტება მოვიკლა თავი.

ტიციან ტაბიძე