--დღესაც ისევე მცვივა თვალზე ცრემლები, როგორც მაშინ, როცა მოევლინე ამ ქვეყნად. მაშინ ცრემლის მიზეზი სიხარული იყო.ეხლა კი იმედ გაცრუება და გულის ტკივილია. მახსოცს ამ დღე როგორ ძლიერ მტკიოდა მუცელი და ეს ტკივილი უფროდა უფრო ძლიერდებოდა. ეს ისეთი ტკივილია, რომელსაც ვერანაირი ტივილ გამაყუჩებელი ვერ შველის.

ეს ის ტკივილია, რომელიც სიცოცხლის ფასად უჯდება დედას და არ იცის გადარჩება თუარა, მაგრამ ამ დიდ ტკივილს, დიდი სიხარულიც თან ახლავს, სიხარული რომელიც შვილის მოლოდინითაა გამოწვეული. დედა მზადაა შვილისთვის საკუთარი სიცოცხლე დასთმოს. ასევე მზად ვიყავი მეც, რომ შენთვის დამეთმო ჩემი სიცოცხლე, ოღონდ შენ დაბადებულიყავი ჯანმრთელი. რამდენადაც მეტად ძლიერდებოდა ტკივილი, მით უფრო მიხაროდა შენი დაბადება და ერთი სული მქონდა როდის ჩაგიკრავდი გულში.

ბევრი ტანჯვა-წამებისა, ტკივილისა და ცრემლების შემდეგ მოევლინე ქვეყანას და იმ წამიდან შეიცვალა და გაფერადდა ჩემი ცხოვრება. როცა პირველად ხელში აგიყვანე მაშინ მივხვდი, რომ ამად ღირდა ის ტკივილი, რაც შენს დაბადებისას განვიცადე. შენ მაგრძნობინე დედობა, შენით მიხაროდა სიცოცხლე, შენით მიხაროდა ყოველი დილა და შენით ვიგრძენი თუ რაიყო დედობრივი სიყვარული და სიძლიერე. ვხედავდი დღითი-დღე როგორ იზრდებოდი.

მახსოვს შენი პირველი ნაბიჯები, შენი პირველი სიტყვა “დედა" ---'იზრდებოდი და უფრო და უფრო მშვენდებოდი და ამშვენებდი ჩემს ცხოვრებასაც. სიამაყით ვივსებოდი, რომ ასეთი ვაჟკაცი მყავდი და იმედსა და ზალას მმატებდი. მიუხედავად რთული ცხოვრებისა ყველაფერს ვაკეთებდი, რომ ღირსეულ ვაჟკაცად ამეღზარდე და ასეც მოხდა, სწორედ ისეთი გაიზარდე როგორსაც ვოცნებობდი, თუმცა მალევე დამიმსხვრიე ოცნებები.

წამში დაასრულე შენი ღირსება და ვაჟკაცობა, რომლითაც მე ასე ვამაყობდი და ვხარობდი. მაშინ მომიკალი გულში, როცა შენთვის ზედმეტი ტვირთი გავხდი და თავშესაფარში გამიშვი. თავიდან მოიშორე დედა და მას შემდეგ აღარ მოგიკითხავს ცოცხალია თუ მკვდარი. დედა, ..... რომელმაც სწორედ ამ დღეს მოგავლინა ქვეყანას და სიცოცხლე გაჩუქა. დედამ, ..... რომელმაც ცხოვრების გზაზე დააყენა, შენ კი დაუფიქრებლად მოიშორე სახლიდან. დედა, .... რომელიც შენით ამაყობდა და შენით სუნთქავდა. მიუხედავად ამ ყვემაფრისა მე არ ვნანობ, რომ გაგაჩინე.

პირიქით... მიხარია, რომ არსებობ. ჩემი ერთად ერთი შვილი ხარ და მიყვარხარ. მიყვარს ეს დღე, რათა ამ დღეს გავხდი დედა. ნეტა იმ დროს, როცა მუცლის ტკივილი მტანჯავდა და მკლავდა შენს მოლოდინში, ის მართლაც გაუსაძლისი ტკივილი იყო, მაგრამ შენი დაბადებით სიხარულმა შემიცვალა. ეხლანდელი მარტოობითა და იმედ გაცრუებული გულის ტკივილი მეტად მძიმე და მოუშუშებელია. მტკივა გული რადგან შენგან შორს ვარ და გულში ვერ გიხუტებ, ვერ გეუბნევი:

- შვილო გილოცავ შენს დღეს, უფრო სწორად ჩვენს დღეს, ეს ხომ ჩვენი დღეა? შენ დაიბადე.... მე კი დედა გავხდი.
ბევრი ვიფიქრე მომეწერა თუ არა შენთვის ეს წერილი, თუმცა გავბედე და გწერ და ესეც დედობრივ სიყვარულმა და მონატრებამ გამაბედინა. არც ეხლა მინდა თავი მოგაბეზრო ჩემი წერილით, მაგრამ მინდა ასე შორიდან მაინც მოგილოცო ეს დღე. ეხლა ცრემლითა და გულის ტკივილით გწერ ამ წერილს.

-შვილო გილოცავ დაბადების დღეს. იხარე, იმრავლე და იდღეგრძელე. ღმერთმა გაპატიოს დედის წინაშე დაშვებული შეცდომები. გლოცავს დედის გული, რომელიც შენ ნაფლეთებად აქციე.
მუდამ გახსოვდეს, რომ სადღაც ვარსებობ და შენი დედა ვარ, დედა, რომელსაც ძალიან ენატრები და უყვარხარ. ისევ შენს მოლოდინში თვანცრემლიანი გავყურებ გზას იმის იმედით, რომ ეს გზა ერთ დღეს ჩემამდე მოგიყვანს.

ავტ: /მანო ხოზრევანიძე/