დაღამდა. ურიცხვი ვარსკვლავები აკიაფთდნენ სუფთა ცაზე. გამახსენდა საქართველო, ჩემი სახლ-კარი მუხრანში, მოხუცი დედა...ნათსავები...მეგობრები.
ერთხელ ვილბუამ მითხრა, რომ ფრანგულ, ხშირად ამერიკულ გაზეთბშიაც შენზე ბევრს წერენო, ალბათ, ახლა ჩემი დახვრეტის ამბავსაც გამოაქვეყნებენ. თუ ეს ამბავი რუსულმა გაზეთებმაც გადაბეჭდეს და მათი მეოხებით დედაჩემმა გაიგო ჩემი ცხოვრების ასეთი სავალალო ბოლო, ეს იქნება პირდაპირ საშინელება მოხუცისთვის!
დედის მოგონებამ რაღაცნაირად გული შემიქანა. გულის ჯიბიდან ამოვიღე მშობლის სურათი, რომელსაც მუდამ თან ვატარებდი და მთვარის შუქზე დავცქეროდი, მისი სახით კვლავ თვალწინ წარმომიდგა შორს დარჩენილი ჩემი საყვარელი სამშობლო.

ირიჟრაჟა. ყველანი ფეხზე წამოგვყარეს. დასახვრეტად. გამზადებულთა შორის იყვნენ ახალგაზრდა და მოხუცი ბურები, რომლებიც ამაყად თავაწეულნი იდგნენ მოღერებული ლულების წინ. მე ყველასგან გამოვირჩეოდი ჩემი არაჩვეულებრივი სიმაღლისა და იერის გამო.
ვიდექი უძრავად. ხელში კვლავ დედის სურათი მეჭირა – სიკვდილის წინ მინდოდა კიდევ ერთხელ დამეხედა მისთვის.
ერთმა ოფიცერმა შორიდან თვალი გამიშტერა, მერმე ახლოს მოვიდა, ამათვალიერ-ჩამათვალიერა, ბოლოს ხელში სურათი შემნიშნა და გამომართვა. რაღაც გაკვირვება დაეტყო. დედაჩემს ქართული ძველებური ყურთმაჯებიანი კაბა ეცვა და ჩიხტი-კოპი ეხურა.

– ვინ არის ეს ქალი ასე უცნაურად მორთული? – მკითხა მან.
– დედაჩემია! – ფრანგულად ვუპასუხე მე.
–დედა? შენ თვითონ ვინ ხარ?
–ქართველი! გვარად ბაგრატიონი!
ამის გაგონებისთანავე ოფიცერმა მყისვე უკან დაიხია, მერმე ბრძანა ჩემი მწკრივიდან გამოყვანა და სადღაც გაიქცა. მალე იქაურობას მომაშორეს".

ომის მიწურულს ნიკო ბური, როგორც სამხედრო ტყვე, წმინდა ელენეს კუნძულზე გადაიყვანეს, სადაც რამოდენიმეთვიანი ტყვეობის შემდეგ გაანთავისუფლეს იმ პირობით, რომ იგი აღარასოდეს დაბრუნდებოდა სამხრეთ აფრიკაში.