ახლა ხუთი საათია, დრომ საღამო დაიჩემა, ზეცას მთვარეს აათლიან, როგორ მიჭირს დარდის რჩენა, გრიგალივით შემოიჭრა ჩემში, სულშიდ დაივანა, დარჩენია ამ მონსტრს იქ რა? რომ არ გამყვეს დარდი ვალად, ამ ურჩხულის კლანჭებიდან, დამიხსნიდა, მიშველიდა, ეგ ღიმილი არც ჩემი ...
|
|