გასულ წელს ძალიან დიდ დროს ვატარებდი გადასაღებ მოედანზე და უმეტესად მანქნაში მეძინა, მერე შუაღამეს მაღვიძებდნენ და მეუბნებოდნენ რომ უნდა მოვმზადებულიყავი გადაღებისთვის, ბუზღუნი დავიწყე და ვამდობდი : ‘’ დროა პენსიაზე გავიდე, ეს მომენტიც დადგა, მეყოფა საკმარისია უკვე, დავიღალე’’ მოგივანებით კი ბევრი ვიცინეთ ამაზე, ხუმრობა ხუმრობათ, მაგრამ ზოგჯერ გადაღლილობას გრძნობ, როდესაც ვსაუბრობ წარსულზე ერთ რამეს ვაცნობიერებ : მე გასულ წლებს კი არ ვთხოვ პატაკს, არამედ შესრულებულ სამუშაოს ვუყურებ. ჩემ ცხოვრებას წელიწადის დროებად კი არა სეზონებად ვყოფ, ვხვდები რომ ვიზრდები როდესაც ჩემ განვლილ გზას და სირთულეებს ვუყურებ. შეიძლება წიგნებზე მეტი სცენარი მქონდეს წაკითხული, ხანდახან ვფიქრობ რომ, გადავიწვი, მაგრამ არა სე არ არის, დღემდე ჩემი გზით მივდივარ კოჭლობით (იცინის). მე კარმის მჯერა, ჩემ ცხოვრებაში კარმა მუდამ მუშაობს, არაფერს ვნანობ და არასოდეს არავის ვექცვი სიძულვილით, ვივიწყებ წყენას, რადგან ვიცი რომ დადგება დღე როდესაც ეს ტკივილი სასაწულებად გარდაიქმნება, ასე იყო და სულ ასე იქნება ეს ვიცი.

შეუძლებელია სიტყვებით ასნა რა გრძნობაა როდესაც ადამიანები შენთან ერთად ტირიან, შენთან ერთად განიცდიან, შენზე ნერვიულობენ, რომ შენ შეეხე მათ გულს, როდესაც ისინი შენთან ერთად იცინიან, ის რომ მათ სჯერათ ჩემი პერსონაჟის ბუნებრივობის, დიდი მადლობა ყველას ამ დიდი სიყვარულისთვის. აიშეგულზე შემიძლია ვთქვა რომ, უკვე 3 წელია ამ პერსონაჟს ვთამაშობ, ვიცი რა გადაიტანა, ყველაფერი დამოკიდებულია იმ გრძნობებზე რომელსაც შენ თამაშის დროს დებ შენს პერსონაჟში

აიშეგული იმიტომ არ გათხოვილა რომ სიყვარული დაევიწყებინა, იმიტომ გათხოვდა რომ ცხოვრებას დაბრუნებოდა, აიშეგული არის ქალი, რომელმაც სიყვარულის გამო სიკვდილი გადაწყვიტა

იმ დროს ეს ჩემთვის თამაში იყო, შემდეგ კი როდესაც გავიზარდე თავად მივიღე გადაწყვეტილება და ეს გზა განვაგრძე, 17-18 წლის ასაკში, როდესაც გარდატეხის ასაკი მქონდა მაშინ მივიღე ეს გადაწყვეტილება, ახლა ბედნიერი ვარ რომ, ეს პროფესია ავირჩიე და უფალს მადლობას ვუხდი იმისათვის რომ, მსახიობი ვარ

ჯერ ასეთი არ ყოფილა

კი ჯერ ( იცინის) ზოგიერთი მსახიობი როლისთვის ორი წელი ემზადება, დღეში 10 საათს მსახიობი მისი გმირის ცოხვრებით ცხოვრობს, მის ფსიქოლოგიას სწავლობს და ის რომ მსახიობი მისი პერსონაჟის გავლენით შთაბეჭდილების ქვეშ რჩება ეს ნორმალურია, მაგრამ თუ ეს გაგრძელდა უკვე სახიფათო და საშინელია .

რათქმაუნდა, იყო მომენტები როდესაც უარს ვამბობდი, მაგრამ მსახიობობას მუდამ ორივე ხელით ვეჭიდებოდი, იმედი არასოდეს დამიკარგავს, არ მქონდა დანებების საშუალება, იღბალმა ცოტა გამაწვალა მაგრამ საბოლოოდ ყველაფერი გამოვიდა და გამიმრთლა, ამ დღემდე რომ მოვსულიყავი ბევრი შრომა ჩავდე, ამიტომ ამ ყველაფერს ვაფასებ

ფულის თემაზე საუბარი მთრგუნავს და სიმართლე გითხრა ამ თემაზე საუბარი არ მიყვარს. ჩემი კაპიტალი დამოკიდებული არ არის ფულზე. ერთ დღეს, ეს დღეც დადგება და მე შვილი მეყოლება რომელსაც ვასწავლი, კეთილსინდისიერებას, გარშემომყოფების პატივისცემას, ერთგულებას, გულომოწყალებას, ჩემი შვილი იქნება ჩემი ყველაზე დიდი და საუკეთესო კაპიტალი მომავალში

პირველ რიგში დიდიხნიანი შვებულება, მინდა სხვა ქვეყნები ვნახო, სხვა ხალხი გავიცნო, რაღაც ახალი ვისწავლო, არ მინდა განვმეორედე, შეიძლება ფილმში ან თეატრში ვითამაშო, მინდა რომ კარგ პროექტბში მივიღო მონაწილეობა

სიყვარული ეს არის გზა, რომ სიცოცხლეს ჩაეჭიდო, ცხოვრების სტილი, კარგი ჰორმონები, სიყვარული ეს ძალიან ბევრი რამაა

გეტყვი ოღონდ ჩემი სიტყვები სტატიის სათაურად არ გამოიყენო : ის არის ადამიანი რომელსაც ყველაფერს ვუზიარებ, ის არის ის ვის გვერდითაც ვსუნთქავ (ჩემი სუნთქვაა) ჩემი სიახლე, ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი, რომელთან ერთადაც ბედნიერი ვარ

არ მიყვარს ჩემ ურთიერთობებზე საუბარი, რაც მეტად ინახავ შენს პირადს შენთვის, მით უფრო მეტ პატივისცემას იმსახურებ საზოგადოებაში, ხანდახან პატივისცემის დამსახურება ეს ფუფუნებაა, ჟურნალისტები წერენ მხოლოდ იმიტომ რომ სენსაციები უნდათ, ჩვენ მართალია არ გვიყვარს პირადზე საუბარი მაგრამ, გვიწევს ხოლმე ტყუილი სიახლის უაროფა სოციალურ ქსელში მხოლოდ იმიტომ რომ, ჩვენმა ახლობელბმა არ ინერვიულონ

‘’კურდღელი ნაწყენია მთაზე მაგრამ მთამ არაფერი იცის’’ (ანდაზა) რატომ უნდა ვიყო ნაწყენი ოჯახურ ცოხვრებაზე? ქორწინება ეს რაღაც საუკეთესოა, არ ვარ ნაწყენი ოჯახურ ცხოვრებაზე, უბრალოდ ახლა არ მაქვს ეს დღის წესრიგში

მე ამ ქვეყანაში ვცოვრობ, აქ დავიბადე, აქ ვმუშაობ, მე მიყვარს ჩემი ქვეყანა. ყოველ ღამე როდესაც დასაძინბლად ვწვები ერთი აზრით ვიძნებ : ‘’ ღმერთმა ინებოს, რომ ხვალ გაღვიძებისას კარგი ამბები შევიტყოთ’’ რათქმაუნდა მე ეს მტკივა, მწყინს და მაიძულებს დაფიქრებას, შეუძებელია არ ფიქრობდე არაფერზე, მხოლოდ ისეთი ადამიანები არ ფიქრობენ არაფერზე ვისაც ყველაფერი ფეხებზე ჰკიდიათ

ტერორიზმის წინააღმდეგი ვარ, ძალადობის წინააღმდეგი ვარ, პარანორმალური მოვლენების წინააღმდეგი ვარ, უსამართლობის წინააღმდეგი ვარ. ჩვენ ხომ ისდეაც დღეს ვართ და ხვალ აღარ, ჩვენ ბედნიერად ცხოვრება გვჭირდება, მაგრამ ყოვლ დღე უბედურებებით ვიღვიძებთ

ჩემი აზრით ჩვენს სამყაროში რთულია დარჩე ადამიანად, დარჩე ცოხალი ესეც სასწაულია

სახლიდან ცოცხალი გასვლა და საღამოს უკან დაბრუნება ეს ღვთის საჩუქარია, იარო გზაზე, ჩაიცვა რაც გსურს და როგორც გსურს, გამოხატო შენი აზრი, მოითხოვო რაც გსურს, არ იყო ზეწოლის ქვეშ, საღამოობით გამოხვიდე გარეთ, ჩვენ ქვეყანაში ქალი 10-ჯერ უნდა დაფიქრდეს სანამ ამ მოქმედებებს შეასრულებს

ამ ყველაფერზე უკვე გული მერევა! არ შემიძია გავიგო როგორ შეიძლება ჩვენსავით ორ ფეხა, ორ თვალა და ორ ფეხა დამიანები როგორ შეიძლება იყვნენ ასეთი სასტიკები? რატომ გამძაფრდა ასე ძალადობა ჩვენ ცხოვრებაში? ამაზე შეიძლება საათობით ისაუბრო, რათქმაუნდა ჩვენ პასუხისმგებელნი ვართ მთელ ქვეყანზე, მაგრამ მსოფილიოსაც უნდა შევხედოთ და ვნახოთ იქ რაც ხდება. ნუთუ ჩვენ ყველანი ცუდები გავხდით? შემიძლია ვთქვა რომ ადამიანები დღითიდღე სულ უფრო მეტად კარგავენ სინდისს

რათქმაუნდა რა! დაუშვეთ ყველაფერს ამოღებენ და ამით რა? ამის შემდეგ ადამიანები კეთილები გახდებიან? თუ თეთრები და ფუნფულები გახდებიან? დასრულდება თუ არა მკვლელობა და ძალადობა? შეიძება რაღაც გავლენას ახდენდეს, მაგრამ მე ამის არ მჯერა

ხანდახან კი, ზოგჯერ გინდა შენი აზრი გამოხატო, მაგრამ საპასუხად მხოლოდ შეურაცხმყოფელ და საწყენ სიტყვებს იღებ, ადამიანები სწორად ვერ გიგიებენ, ამიტომ სანამ დაწერ უნდა დაფიქრდე რა შეიძლება ამან გამოიწვიოს და სადამდე მიგიყვანოს.

ცვლილებები დასრულდა, ცხოვრების აზრი ნაპოვნია და ყველაფერი გააზრებულია და მიღებულია ის როგორც არის, ახლა დატკბობის და მადლიერების დროა, კარიერული თვალსაზრისით ყველაფერი ისე მიდის როგორც საჭიროა, ვმუშაობ და მშვიდად შემიძლია მომავლის გეგმების დასახვა, ვცხოვრობ ისე როგორც თავად მსურს, ცოტათი უყურადღებო გავხდი მაგრამ არასოდეს მავიწყდება რომ ცხოვრება გადის

ჯიუტი ვარ, ძლიერი იმუნური სისტემა მაქვს მე ვარ ის ვინც ბედნიერია მომენტით და იმით რაც ჩემს წინ არის, წარსულისგან გაკვეთილი მივიღე და ახლა თამამად შემიძლია ჩემი სამომავლო გზის განსაზღვრა, გავიგე რა მინდა და რა არ მინდა, შეცდომები ყოველთვის არის და მეც მქონდა ისინი თანაც ბევრი, მე მიყვარს ჩემი შეცდომები თუკი ისინი სხვებს არ ავნებს, მიყვარს მადლიერება, მიჯაჭვული ვარ იმ ადამიანებზე რომლებიც მიყვარს და არავის მივცემ იმის უფლებას, რომ ჩადგეს ჩემსა და ჩემ საყვარელ ადამიანებს შორის

რათქმაუნდა იყო! ყოფილა ისეთი პერიოდიც რომ დღეების მანძილზე არ გამოვსულვარ სახლიდან და საათობით მიტირია, ჩემი მეგობრები მოდიოდნენ და ფეხზე მყარად მაყენებდნენ, მეც მაქვს გული და გრძნობები და მთელი სულითა და გულით განვიცდი ხოლმე ყველაფერს, არ მრცხვენია ჩემი გრძნობების და არ ვბრაზობ საკუთარ თავზე. ყველაზე გულწრფელი გრძნობები იმედგაცრუება და წყენაა, ასჯერ დავცემულვარ და მერე კვლავ აღვმდგარვარ

პირველ რიგში ასეთ მომენტებში მე თვად ვრჩები საკუთარ თავთან მარტო და საკუთარ თავს ვუზიარებ ხოლმე, მაგრამ ხანდახან ჩემი ხელები, ჩემი თვალები, ჩემი სხეული უძლურია ხოლმე გადატანილ ტკივილთან, ასეთ დროს ჩემ გვერდით ყოველთვის არიან ჩემი მეგობრები, ჩემი ოჯახი და ჩემი სიყვარული, ჩვენ შეგვძილია მდუმარედ ვისხდეთ და შეგვიძლია საათები გავატაროთ ლაპარაკში და ვპულობთ გამოსავალს იმისთვის, რომ გონს მოვიდეთ.

ვისთვის როგორ, რა დრამატიზი ტრიალებს ყველამ ვიცით და ყველა ვხედავთ, ასეთ კთხვაზე დუმილით გიპასუხებდი, რათქმაუნდა მეც მქონია ცხოვრებაში რთული მომენტები, ბევრი გამოცდა გავიარე ხშირად ვეცემოდი შავ ეკრანზე, მიუხედავათ მისი ფერადოვნებისა და ბზინვარებისა, ყველაფერი კარგი ადვილად არ მოდის, გადაღლილი ხარ ფეხები ტკივილისგან გტყდება მაგრამ უარს მაინც არ ამბობ, არ ვიცი კარგია თუ არა ჩემი ცხოვრება, მაგრამ თავდ ცოხვრებაა მშვენიერი, მადლობა ღმერთს ყველაფრისთვის.

ვისთვის როგორ. მოდი ასე ვიტყვი ცოტა ცოტა ყველაფერია .

რათქმაუნდა! ჩემ მეგობრებს უკვე სკოლაში დაჰყავთ თავიანთი შვილები, ბავშვები სახლში თამაშობენ გარეთ კი არ უშვებენ, თავად ხედავ საინფორმაციოებში რასაც აჩვენებენ ყოველ დღე ოჯახები პარანოიკები ხდებიან, იყო მშობელი იყო დედა და მამა ეს დიდი პასუხსიმგებლობაა, ყოველთვის დიდი პასუხისმგებლობა იყო, მაგრამ ახლა განსაკუთრებულად დიდია, ჩვენ უნდა გავზარდოთ და ავღზარდოთ კარგი ადამიანები

მომავლის იმედი გააქვს?

ისევე მაქვს ყოველთვის მომავლის იმედი როგოც ვარ ბურჩინი, ყოველთვის კარგის იმედი მაქვს, იმედით ვცხოვრობ და გზაზეც იმედით გავდივარ. ბოლო დროს ძალიან იმატა უსმართლობამ, ძალადობამ, უსინდისობამ, ეს ყველაფერი კი კარგისკენ არ მიდის, იმედი მაქვს რომ დროთა განმავლობაში ყველაფერი შეიცვლება და უკეთესობისკენ წავა.

ბურჩინი ახლა კითხულობს : ემრეჰ სერბესის წიგნს

ცხოვრების დევიზი: ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს

ვერიტანს როდესაც მიმართავენ სიტყვებით : ჩემო სულო

საყვარელი რეჟისორები: უცხოეთი: დევიდ ფინჩერი და თიმ ბართონი თურქეთი: ნური ბილგე ჯეილანი, ექინ დემირქუბუზი, ჯანერ ალპერი - მეჰმეთ ბინაი, ფერზან ოზთეფექი, და ფათიჰ აქინი

საყვარელი ფილმი რომელსაც მუდმივად შეუძლია უყუროს: ‘’კედლის მოპირდაპირედ’’