ღამით მნათობი ლამპიონები,

ნისლში ჩაძირულ ზაქათლის ქუჩას,

გულჩათხრობილი მარტო ვზივარ და,

ჩემს სევდას ნაპირი აღარსად უჩანს.

ცამაც თვალები ცრემლით შეივსო,

ტირის და მოჩქებს ჟუჟუნა წვიმაც,

ამ სილამაზეს ვეღარ გაუძლო,

ზურგი აჩვენა ნიავმაც ცივმაც.

ვიცი სიკვდილო!, ადრე თუ გვიან,

ჩემთან მოხვალ და შემოხსნი ჭიშკარს,

დამმარხავ ისე სიცილ-კისკისით,

გულზე დამაყრი ნაწვიმარ მიწას.

ბაკურ ბაკაშვილი.