ბებიაჩემს იმდენო ოქროს სამკაული ჰქონდა, ლიტრიან ქილაში ინახავდა.თითო-თითო ნივთი თავის ქალიშვილსა და რძალს მისცა, დანარჩენებზე კი ანდერძად დაიბარა-ვინც კუბოში არ ჩამატანოს, უკან მომეწიოსო.ბებია ქუთაისში ცხოვრობდა და როცა გარდაიცვალა, ქუთაისელმა ქუ-რდებმა იმავე დღეს ნახეს მესაფლავე ღრმად არ გათხაროთ, საფლავი კუბოს ამოღება გაგვიჭირდებაო, ისიც უნდა გენახათ, ჩვენს სახლთან უცხო ადამიანები, რომ ირეოდნენ.ბებიის ანდერძის ასრულებას ოჯახის უახლოესი წევრები ესწრებოდნენ. მისმა შვილებმა გული თან გააყოლეს ბებიის განძს, მაგრამ მისი ანდერძის შეცვლა ვერავინ გაბედა, ცხონებულმა ბებიამ ისეთი წყევლა იცოდა, სიტყვა დამთავრებული არ ჰქონდა რომ, უკვე ცხადდებოდა, ამიტომ ოქროსთვის თავის ხიფათში ჩაგდება ვერავინ გაბედა.მოკლედ როგორც კი დამთავრდა დაკრძალვის ცერემონია, სასახლეს მიწა მივაყარეთ და წამოვედით.მესამე დღესვე მოგვიტანეს ამბავი, სასაფლაო გაქურდესო. საქმეში პოლიცია ჩაერთო, თუმცა მალე ისიც გავიგეთ, რომ ქურდებს სასახლე ცარიელი დახვდათ, შიგ ოქრო აღარ იყო.ამ ინფორმაციას არ დავიჯერებდი, ბებიის საფლავი მეორედაც, არ გაეხსნათ.ალბათ ვიღაცამ ჩათვალა, რომ ქურდების პირველმა ნაკადმა ოქრო ვერ იპოვა, თუმცა ეს შეუძლებელი იყო, რადგან სამკაულები ბებიას გულზე დავაწყვეთ.როგორც ვიცი, მეორე მცდელობაც უშედეგო დასრულდა.

ბებიას სიცოცხლესში ვხუმრობდი, ოქროიანად მოგიპარავენო, -როგორც აქ მივხედე, ისე იქაც მოვუვლიო, მან თავისი სიტყვა შესრულა, თუმცა როგორ??