მერამდენედ ვხედავ თვალებს.

ისეთ თვალებს, ნაფიქრალებს.

ყელში სიტყვებს გაწყვეტილებს.

ვნებებს ტანში აწყვეტილებს.

ადამიანს ჩასდგომიხარ ბედო მდევრად,

როგორ მიჭირს გულის სევდა განსადევნად.

ხმელ ფოთოლსა მოსწყვეტს ქარი, ანამქრალი.

ამოისხამს მის ადგილას ტანს ახალი.

რაიქნება მოკვდავს ბედი გაუმართლდეს.

მთვარე ჰპოვოს, მისგან ბნელი გაუნათდეს.

აპრილის თვე მენატრება, მწვანე ეზოს,

როგორ შვენის ყვავილების ფერთა გამა.

ია-ვარდებს და ენძელებს დაგიკრეფ

და მოგიქსოვ გაზაფხულის ფერის კაბას.